Pełnomocnik strony nie jest ograniczony co do kierunku czynności podejmowanych w imieniu swojego mocodawcy i stąd też każda czynność, nawet niekorzystna dla reprezentowanego, podjęta w granicach umocowania, wywołuje dla niego skutki, w tym również niekorzystne. Dotyczy to także zaniechania podjęcia czynności, a w szczególności wniesienia środka odwoławczego czy uchybienia terminowi z tym środkiem związanemu
Wprowadzone przez ustawę z dnia 12 lipca 1995 r. o zmianie Kodeksu karnego, Kodeksu karnego wykonawczego oraz o podwyższeniu dolnych i górnych granic grzywien i nawiązek w prawie karnym (Dz.U. nr 95, poz. 475) nowe kwotowe uregulowanie wartości mienia stanowiącej podstawę rozgraniczenia przestępstwa od wykroczenia, nawet jeżeli powoduje, iż poszczególne czyny, gdyby oceniać je oddzielnie, stanowiłyby
Artykuł 215 § 1 kk w powiązaniu z art. 120 § 3 kk nie pozwala na wyłączenie sprawcy kradzieży z grona osób, na rzecz których działa przyjmujący lub ukrywający rzecz uzyskaną za pomocą kradzieży, pod warunkiem, że przyjęciu lub pomocy w ukryciu rzeczy towarzyszy zamiar przysporzenia korzyści majątkowej choćby tylko sprawcy kradzieży.
Przez skazanie za przestępstwo popełnione w warunkach określonych w art. 60 § 1 kodeksu karnego, o którym mowa w art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 12 lipca 1995 r. o zmianie Kodeksu karnego, Kodeksu karnego wykonawczego oraz o podwyższeniu dolnych i górnych granic grzywien i nawiązek w prawie karnym (Dz.U. nr 95, poz. 475), rozumieć należy także wypadki skazania z zastosowaniem przy wymiarze kary art.
1. W razie przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego zagadnienie zasięgania opinii instytutu lub wezwania innych biegłych jest bez reszty unormowane w art. 182 kpk. O tym, że w tym zakresie art. 155 § 3 kpk w ogóle nie wchodzi w rachubę, przekonuje uzmysłowienie sobie konsekwencji odmiennego unormowania. Rzecz mianowicie w tym, że gdyby w tym względzie należało stosować art. 155 § 3 kpk, to strona niezadowolona
Nie można identyfikować kontroli kasacyjnej prawomocnych orzeczeń z odmienną w swych założeniach i o wiele szerszą kontrolą apelacyjną nieprawomocnych orzeczeń sądowych.
W wypadku, gdy ustawa nowelizująca kodeks postępowania karnego, a wprowadzająca zmianę właściwości rzeczowej sądów, nie zawiera w tym zakresie odrębnych przepisów intertemporalnych, nie można stosować art. VIII i IX przepisów wprowadzających kodeks postępowania karnego, lecz stosuje się art. 25 § 1 i 2 k.p.k. Oznacza to, że w sprawach o przestępstwa określone w art. 210 § 1 k.k. w których akt oskarżenia
Użyte w art. 60 § 2 k.k. określenie ponownie oznacza, że dla przyjęcia powrotu sprawcy do przestępstwa popełnionego w warunkach określonych w tym przepisie konieczne jest uprzednie skazanie sprawcy z zastosowaniem art. 60 § 1 k.k., ale nie za jakiekolwiek przestępstwo umyślne, lecz albo za takie samo przestępstwo, jak aktualnie zarzucone (tożsamość jednostkowa), albo za przestępstwo należące
Użyte w art. 3 ust. 1 in fine ustawy z dnia 12 lipca 1995 r. o zmianie Kodeksu karnego, Kodeksu karnego wykonawczego oraz o podwyższeniu dolnych i górnych granic grzywien i nawiązek w prawie karnym (Dz.U. nr 95, poz. 475) sformułowanie w innych ustawach nie obejmuje ustawy karnej skarbowej, a pojęcia przestępstwo i wykroczenie, o których mowa w art. 3 ust. 2 tejże ustawy, nie dotyczą przestępstw
Jeżeli postępowanie karne zakończone prawomocnym skazaniem wznowiono z powodu ujawnienia nienależytej obsady sądu (art. 474 § 2 k.p.k. w zw. z art. 388 pkt 2 k.p.k.), a następnie po wznowieniu umorzono ze względu na niemożność jego dalszego prowadzenia wynikającą z przedawnienia (art. 481 § 3 k.p.k. w zw. z art. 11 pkt 6 k.p.k.), nie ma podstaw do żądania odszkodowania na zasadach określonych w
Przepis art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 29 czerwca 1995 r. (Dz.U. nr 89, poz. 443), dotyczący tzw. kasacji epizodycznej, ogranicza ten środek jedynie do prawomocnych orzeczeń kończących postępowanie sądowe, niezależnie od tego, czy wydane zostały przez sąd pierwszej czy drugiej instancji. Takim orzeczeniem nie jest jednak żadną miarą prokuratorskie postanowienie o warunkowym umorzeniu postępowania, gdyż
1. Możliwa jest zmiana lub uchylenie orzeczenia na korzyść współoskarżonego, na rzecz którego nie złożono skargi kasacyjnej (art. 384 k.p.k. w zw. z art. 462 k.p.k.). 2. Odpowiednie, to jest między innymi uwzględniające treść art. 473a § 1 k.p.k., stosowanie art. 384 k.p.k. przy przekraczaniu granic podmiotowych rozpoznania sprawy w wyniku rozpoznania kasacji opierać się powinno na tzw. gravamen
Kodeks karny nie zna podziału dokumentów na urzędowe i prywatne. Byt przestępstwa określonego w art. 266 k.k. nie jest więc zależny od rodzaju dokumentu, w którym poświadczono nieprawdę, lecz od tego, kto ten dokument wystawił.
Ustawą względniejszą dla sprawcy w rozumieniu art. 2 § 1 k.k. jest ta ustawa, której wybór opiera się na ocenie całokształtu konsekwencji wynikających dla niego z zastosowania obydwu wchodzących w grę ustaw, przy czym ocena ta musi być dokonana z uwzględnieniem okoliczności konkretnej sprawy. W związku z powyższym stosowanie kary dożywotniego pozbawienia wolności do przestępstw popełnionych przed
1. Wniosek o ściganie tylko wówczas wywołuje skutki, o jakich mowa w art. 5 § 3 k.p.k., gdy jego złożeniu towarzyszy rzeczywista wola ścigania sprawcy przestępstwa uzewnętrzniona swobodnie podjętą decyzją. 2. Pouczenie o braku możliwości cofnięcia wniosku o ściganie nie jest w świetle art. 5 § 3 i 4 k.p.k. obligatoryjne. Brak takiego pouczenia, a także pouczenia o znaczeniu wniosku o ściganie dla możliwości
Skazanemu, wobec którego w wyniku rewizji nadzwyczajnej (kasacji) stwierdzono niesłuszność zarządzenia wykonania warunkowo zawieszonej kary pozbawienia wolności, nie przysługuje na podstawie art. 487 § 1 k.p.k. od Skarbu Państwa odszkodowanie za poniesioną szkodę lub zadośćuczynienie za doznaną krzywdę, wynikłe z wykonania względem niego w całości lub w części kary, której nie powinien był odbyć
Treść art. 102 § 1 k.k. nie daje podstaw do postawienia tezy, że umieszczenie sprawcy w zakładzie leczenia odwykowego może nastąpić tylko wówczas, gdy sprawca został skazany na karę pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania. Określenie użyte w art. 102 § 1 k.k. przed odbyciem kary nie oznacza, że chodzi tu zawsze o bezwzględną karę pozbawienia wolności.
Użyte w art. 97 k.k. określenie: nie odwołano warunkowego zwolnienia odnosi się do sytuacji, gdy w okresie 6 miesięcy po upływie okresu próby nie wydano prawomocnego postanowienia w tym przedmiocie.
Sam fakt wyjazdu za granicę, nawet z zamiarem długotrwałego pobytu skazanego oddanego pod dozór (art. 76 § 2 k.k.), nie daje podstawy do uznania, że uchyla się on od dozoru (art. 78 § 2 k.k.), ani do zawieszenia postępowania wykonawczego w części dotyczącej dozoru (art. 17 § 2 k.k.w.).
Przestępstwo drogowe może być popełnione nie tylko na drodze publicznej, ale również poza nią wszędzie tam, gdzie ruch pojazdów faktycznie odbywa się i w związku z czym istnieje możliwość zagrożenia bezpieczeństwa dla tego ruchu.
Przestępstwo określone w art. IX § 2 przepisów wprowadzających kodeks karny nie jest przestępstwem kierunkowym i jako takie nie wymaga dla swojego bytu działania sprawcy w celu uprawiania nierządu.
Wszczęcie postępowania karnego przez prokuratora w sprawach o przestępstwa ścigane z oskarżenia prywatnego powinno wyrazić się w formie wydania postanowienia o wszczęciu postępowania przygotowawczego (art. 257 § 1 k.p.k.). W wypadku jednak, gdy toczy się już postępowanie przygotowawcze (wszczęte przez prokuratora lub policję) o czyn początkowo zakwalifikowany jako przestępstwo ścigane z oskarżenia
Jeżeli w skład sądu wojskowego orzekającego w sprawie karnej, w której oskarżono wielu żołnierzy, wchodził ławnik mający niższy stopień wojskowy tylko od jednego oskarżonego (art. 579 k.p.k.), to wyrok wydany w tej sprawie podlega z tego powodu uchyleniu tylko w stosunku do tego oskarżonego, wobec którego sąd był nienależycie obsadzony (art. 388 pkt 2 k.p.k.).
W postępowaniu w przedmiocie środka zabezpieczającego (art. 282 § 1 k.p.k.) przepis art. 299 § 1 pkt 2 k.p.k. nie ma zastosowania, nie jest więc możliwe dokonanie zwrotu sprawy prokuratorowi w celu usunięcia istotnych braków postępowania przygotowawczego.
