Uchwała SN z dnia 25 kwietnia 1996 r., sygn. I KZP 6/96

W wypadku, gdy ustawa nowelizująca kodeks postępowania karnego, a wprowadzająca zmianę właściwości rzeczowej sądów, nie zawiera w tym zakresie odrębnych przepisów intertemporalnych, nie można stosować art. VIII i IX przepisów wprowadzających kodeks postępowania karnego, lecz stosuje się art. 25 § 1 i 2 k.p.k. Oznacza to, że w sprawach o przestępstwa określone w art. 210 § 1 k.k. w których akt oskarżenia został wniesiony do sądu wojewódzkiego przed 1 stycznia 1996 r. – sądem właściwym rzeczowo do jej rozpoznania jest sąd rejonowy, chyba że niewłaściwość swą do rozpoznania sprawy sąd wojewódzki dostrzegłby dopiero na rozprawie głównej (w tym ostatnim wypadku stosuje się art. 25 § 2 k.p.k.).

Sąd Najwyższy w sprawie Krzysztofa O., po rozpoznaniu przekazanego na podstawie art. 390 § 1 k.p.k. przez Sąd Apelacyjny w Krakowie, postanowieniem z dnia 8 lutego 1996 r., zagadnienia prawnego wymagającego zasadniczej wykładni ustawy: