Postanowienie SN z dnia 20 lutego 1996 r., sygn. II KRN 166/95

1. Wniosek o ściganie tylko wówczas wywołuje skutki, o jakich mowa w art. 5 § 3 k.p.k., gdy jego złożeniu towarzyszy rzeczywista wola ścigania sprawcy przestępstwa uzewnętrzniona swobodnie podjętą decyzją.

2. Pouczenie o braku możliwości cofnięcia wniosku o ściganie nie jest w świetle art. 5 § 3 i 4 k.p.k. obligatoryjne. Brak takiego pouczenia, a także pouczenia o znaczeniu wniosku o ściganie dla możliwości wdrożenia postępowania może jednak spowodować sytuację, w której pokrzywdzony nie posiada podstawowej wiedzy na temat trybu ścigania określonego tymi przepisami. W takiej zaś sytuacji nie sposób przyjąć, że u podstaw wniosku o ściganie legła swobodnie podjęta decyzja.

Sąd Najwyższy po rozpoznaniu w dniu 20 lutego 1996 r. sprawy Jarosława S., oskarżonego z art. 168 § 2 k.k., z powodu rewizji nadzwyczajnej, wniesionej przez Prokuratora Generalnego na niekorzyść oskarżonego od postanowienia Sądu Wojewódzkiego w W. z dnia 8 czerwca 1995 r. oraz od postanowienia Sądu Apelacyjnego w W. z dnia 18 lipca 1995 r. – oddalił rewizję nadzwyczajną (...).

Uzasadnienie

Postanowieniem z 11.X.1993 r. wszczęte zostało dochodzenie w sprawie o zgwałcenie Doroty S., które miało mieć miejsce w tym samym dniu. Wydanie tego postanowienia poprzedzone zostało przyjęciem przez funkcjonariuszy policji ustnego zawiadomienia o przestępstwie złożonego przez pokrzywdzoną oraz przyjęciem wniosku o ściganie sprawcy zgwałcenia. Jeszcze tego samego dnia pokrzywdzona zgłosiła się w prokuraturze i oświadczyła, że to nie ona zawiadomiła organy ścigania o popełnionym na jej szkodę przestępstwie, zaś wniosek o ściganie został jej podsunięty do podpisania przez funkcjonariuszy policji, którzy nie pouczyli jej o skutkach prawnych, jakie wywołuje jego złożenie. Oświadczyła ponadto, że znajduje się w takim stanie psychicznym, który uniemożliwia jej podjęcie decyzji w przedmiotowej sprawie.