Postanowienie SN z dnia 18 czerwca 1996 r., sygn. I KZP 5/96

Wprowadzone przez ustawę z dnia 12 lipca 1995 r. o zmianie Kodeksu karnego, Kodeksu karnego wykonawczego oraz o podwyższeniu dolnych i górnych granic grzywien i nawiązek w prawie karnym (Dz.U. nr 95, poz. 475) nowe kwotowe uregulowanie wartości mienia stanowiącej podstawę rozgraniczenia przestępstwa od wykroczenia, nawet jeżeli powoduje, iż poszczególne czyny, gdyby oceniać je oddzielnie, stanowiłyby obecnie wykroczenia, nie wyklucza kwalifikowania ich jako przestępstwa ciągłego, z tym zastrzeżeniem, że łączna wartość mienia przekracza granicę przewidzianą w aktualnie obowiązującym art. 119 kodeksu wykroczeń oraz że zostały spełnione wszystkie kryteria niezbędne do przyjęcia konstrukcji przestępstwa ciągłego.

Sąd Najwyższy w sprawie Tadeusza S., po rozpoznaniu przekazanego na podstawie art. 390 § 1 k.p.k. przez Sąd Wojewódzki w Elblągu, postanowieniem z dnia 18 stycznia 1996 r., zagadnienia prawnego wymagającego zasadniczej wykładni ustawy:

„Czy art. 58 k.k. ma zastosowanie wówczas, gdy w chwili popełnienia czynu wszystkie czyny wchodzące w skład przestępstwa ciągłego stanowiły przestępstwa, a w momencie orzekania przez Sąd w związku ze zmianą wprowadzoną przez ustawę z dnia 12 lipca 1995 r. o zmianie Kodeksu karnego, Kodeksu karnego wykonawczego oraz o podwyższeniu dolnych i górnych granic grzywien i nawiązek w prawie karnym (Dz.U. nr 95, poz. 475) stały się wykroczeniami?” – postanowił odmówić podjęcia uchwały.