Wyrok SN z dnia 2 kwietnia 1996 r., sygn. V KKN 2/96

1. Możliwa jest zmiana lub uchylenie orzeczenia na korzyść współoskarżonego, na rzecz którego nie złożono skargi kasacyjnej (art. 384 k.p.k. w zw. z art. 462 k.p.k.).

2. „Odpowiednie”, to jest między innymi uwzględniające treść art. 473a § 1 k.p.k., stosowanie art. 384 k.p.k. przy przekraczaniu granic podmiotowych rozpoznania sprawy w wyniku rozpoznania kasacji opierać się powinno na tzw. gravamen commune. Zatem na etapie postępowania kasacyjnego zmiana lub uchylenie orzeczenia na korzyść współoskarżonego, na rzecz którego nie złożono skargi kasacyjnej, nastąpić może tylko w tych granicach i na podstawie tych zarzutów, jakie uwzględnia sąd kasacyjny wobec osoby (lub osób), na rzecz których kasacja została wniesiona.

Sąd Najwyższy po rozpoznaniu sprawy Przemysława N. i Zbigniewa S., skazanych z art. 168 § 2 k.k. w zw. z art. 176 k.k. oraz w zw. z art. 10 § 2 k.k., z powodu kasacji, wniesionej przez Prokuratora Generalnego na korzyść skazanych od wyroku Sądu Wojewódzkiego w S. z dnia 27 maja 1994 r. i od wyroku Sądu Apelacyjnego w P. z dnia 10 listopada 1994 r., a na podstawie art. 384 k.p.k. w zw. z art. 462 k.p.k. wobec Roberta B. zmienił zaskarżone wyroki w ten sposób, że na poczet kar pozbawienia wolności orzeczonych wobec Przemysława N., Zbigniewa S. i Roberta B. zaliczył obok okresów tymczasowego aresztowania także okresy zatrzymania od dnia 29 listopada do dnia 1 grudnia 1992 r. wobec każdego ze skazanych (...).