Postanowienie SN z dnia 18 czerwca 1996 r., sygn. I KZP 13/96

Artykuł 215 § 1 kk w powiązaniu z art. 120 § 3 kk nie pozwala na wyłączenie sprawcy kradzieży z grona osób, na rzecz których działa przyjmujący lub ukrywający rzecz uzyskaną za pomocą kradzieży, pod warunkiem, że przyjęciu lub pomocy w ukryciu rzeczy towarzyszy zamiar przysporzenia korzyści majątkowej choćby tylko sprawcy kradzieży.

Sąd Najwyższy w sprawie Zdzisława P. po rozpoznaniu przekazanego na podstawie art. 390 § 1 kpk przez Sąd Wojewódzki w Olsztynie, postanowieniem z dnia 21 marca 1996 r., zagadnienia prawnego wymagającego zasadniczej wykładni ustawy:

„Czy przyjęcie rzeczy pochodzącej z kradzieży jest równoznaczne z działaniem w celu osiągnięcia korzyści majątkowej przez sprawcę tej kradzieży i w związku z tym wyczerpuje znamiona paserstwa z art. 215 § 1 kk?” – postanowił odmówić podjęcia uchwały.

Uzasadnienie

Przedstawione Sądowi Najwyższemu do rozstrzygnięcia zagadnienie prawne wystąpiło w następującej sytuacji procesowej:

Oskarżony, pod pozorem wykonania próbnej jazdy po naprawie samochodu w obecności właściciela, bez jego zgody, odjechał samochodem do innej miejscowości, gdzie pozostawił samochód, wraz z kluczykami i dokumentami wozu, u swego znajomego. Następnie sprawca „uprowadzenia” samochodu zażądał od jego właściciela określonej kwoty pieniędzy w zamian za zwrot samochodu i – w miarę upływu czasu – żądanie to ponawiał, obniżając równocześnie żądaną kwotę. W tym czasie jego znajomy, który samochód „przyjął”, z samochodu tego korzystał (jeździł tym samochodem).