Jak przyjęto w orzecznictwie, wydanie decyzji o umorzeniu postępowania z tego powodu, że nowy wniosek został oparty na tych samych podstawach, wymaga dodatkowo stwierdzenia, iż sytuacja w kraju pochodzenia wnioskodawcy nie zmieniła się.
Podkreślano, że powołanie przepisów postępowania administracyjnego w oderwaniu od będących podstawą zaskarżonego wyroku przepisów postępowania sądowego, nie może być uznane za spełniające przesłanki podstaw kasacyjnych, o których mowa art. 174 pkt 2 p.p.s.a., gdyż przedmiotem kontroli w postępowaniu kasacyjnym, stosownie do treści art. 173 § 1 p.p.s.a. jest orzeczenie sądu.
W przypadku zmiany miejsca pobytu spowodowanej pobytem w zakładzie karnym, orzecznictwo sądowoadministracyjne nie wymaga dobrowolności opuszczenia miejsca zamieszkania, co jest zrozumiałe, gdyż zmianie tej nie towarzyszy dobrowolność. Nie jest też uprawniona wykładnia ww. przepisu polegająca na przyjęciu, że w razie opuszczenia miejsca stałego pobytu w wyniku przymusu państwowego można uznać, iż opuszczenie
Zarzuty ingerujące w ocenę prawną dokonaną we wcześniejszym orzeczeniu nie mogą być uwzględnione, nawet bez merytorycznej ich oceny. Wystarczy, że sąd drugiej instancji w pisemnych motywach rozstrzygnięcia powoła się na art. 190 in fine P.p.s.a. Nie ma wówczas potrzeby analizy trafności argumentacji autora skargi kasacyjnej. Taki kierunek wykładni powszechnie jest przyjmowany w orzecznictwie sądów
Naczelny Sąd Administracyjny związany jest granicami już wniesionej skargi kasacyjnej i ewentualny pełnomocnik z urzędu nie mógłby powoływać się na inne okoliczności niż te, które wynikają ze skargi kasacyjnej.
Dla dopuszczalności zakończenia postępowania odwoławczego decyzją kasacyjną niezbędne jest stwierdzenie naruszenia przepisów postępowania, którego następstwem będzie niewyjaśnienie podstawowych okoliczności stanu faktycznego sprawy, bez którego nie można sprawy rozstrzygnąć. Należy przy tym zauważyć, że nieustalenie istotnych okoliczności faktycznych będzie mieć zawsze istotny wpływ na wynik sprawy
W doktrynie wskazuje się, że norma ma charakter ochronny w tym znaczeniu, że oznacza niedopuszczalność stanowienia aktów prawnych, których skutkiem, choćby pośrednim mogłyby być ograniczenie i osłabienie gospodarstw rodzinnych.
Przyjmuje się, że obce wojsko lub obca organizacja wojskowa to zarówno regularne siły zbrojne obcego państwa, siły zbrojne międzypaństwowe, siły uznawane za równoważne siłom zbrojnym, jak również organizacje parmilitarne ukształtowane na wzór jednostek wojskowych.
Należy podkreślić, że prawidłowo prowadzone postępowanie dowodowe wymaga, by organy administracyjne wypełniały obowiązek wyczerpującego zebrania całego materiału dowodowego. Obowiązek ten oznacza, że organ nie tylko z własnej inicjatywy powinien gromadzić dowody konieczne do prawidłowego rozstrzygnięcia sprawy ale także, by przeprowadził dowody wskazane przez stronę, jeżeli mają znaczenie dla sprawy
Podkreślić należy, iż zasadniczym celem skargi zarówno na przewlekłe prowadzenie postępowania administracyjnego (jak też na bezczynność organu), jest dyscyplinowanie organu administracji poprzez zwalczanie niepożądanego stanu polegającego na braku należytej aktywności organu oraz braku stosownej dynamiki podejmowanych czynności.
Podkreślić należy, że zasada nadawania temu samemu pojęciu tego samego znaczenia we wszystkich kontekstach, w których występuje, określana jest mianem zasady konsekwencji terminologicznej bądź zakazem wykładni homonimicznej (zakazem nadawania tym samym zwrotom różnych znaczeń). Ustawa, w której używane pojęcia byłyby wewnętrznie sprzeczne lub umożliwiałyby dowolną interpretację, musiałaby być uznana
Komentatorzy ustawy o cudzoziemcach wskazują, że w orzecznictwie sądów administracyjnych problem pozostawiania cudzoziemca w nieświadomości odnośnie konieczności posiadania zezwolenia na pracę był niejednokrotnie poruszany czego ilustracją jest np. wyrok NSA. NSA stwierdził, że niezawinione pozostawanie w błędnym przekonaniu o braku wymogu uzyskania zezwolenia na wykonywanie pracy, konieczność niezwłocznego
Kasacja nieodpowiadająca tym wymaganiom, pozbawiona konstytuujących ją elementów treściowych, uniemożliwia sądowi ocenę jej zasadności.
Niezbędną przesłanką pozwalającą sądowi uchylić zaskarżoną decyzję z uwagi na zaistnienie okoliczności stanowiącej przyczynę wznowienia postępowania jest to, aby powstanie tej okoliczności dało się zakwalifikować jako naruszenie prawa przez organ. W orzecznictwie dokonano podziału przesłanek wznowienia na takie, które stanowią o naruszeniu prawa przez organ administracji oraz takie, którym takiej cech
Sąd administracyjny kontroluje działalność administracji publicznej pod względem zgodności z prawem tej działalności. Oznacza to, że sąd administracyjny nie powinien we własnym zakresie dokonywać ustaleń stanu faktycznego, co do istotnych okoliczności sprawy, a zwłaszcza tych okoliczności, których ustaleniem nie zajmowały organy administracji, które wydały zaskarżone rozstrzygnięcie.
Zarówno zaprzeczenie, jak i ustalenie ojcostwa może nastąpić jedynie w trybie postępowania sądowego toczącego się przed sądem powszechnym, przy czym przepisy zakreślają terminy zawite do dokonania tych czynności oraz określają osoby posiadające legitymację czynną do ich dokonania. Nie może ono nastąpić w postępowaniu administracyjnym lub sądowoadministracyjnym.
Należy przyjąć, że miejsce stałego pobytu danej osoby to miejsce, w którym osoba ta stale realizuje swoje podstawowe funkcje życiowe, tj. w szczególności mieszka, nocuje, spożywa posiłki, wypoczywa, przechowuje rzeczy niezbędne do codziennego funkcjonowania (odzież, żywność, meble), przyjmuje wizyty członków rodziny lub znajomych, utrzymuje chociażby okazjonalne kontakty z sąsiadami, przyjmuje i nadaje
Skutkiem wykonania w drodze egzekucji wyroku orzekającego eksmisję danej osoby z lokalu jest ustalenie pobytu tej osoby w tym lokalu w rozumieniu art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych (t.j. Dz. U. z 2006 r. Nr 139, poz. 993 ze zm.). Za równoznaczną z opuszczeniem lokalu w rozumieniu art. 15 ust. 2 tej ustawy należy uznać sytuację, w której osoba
