Na mocy art. 47 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /Dz.U. 1984 nr 32 poz. 174/ organ meldunkowy dokonuje na podstawie zgłoszenia zameldowania przez zarejestrowanie danych dotyczących osoby i miejsca jej pobytu, jak również innych zdarzeń objętych obowiązkiem meldunkowym. Na mocy ust. 2 tego przepisu organ ten rozstrzyga o zameldowaniu wówczas, gdy zgłoszone
Odmowa potwierdzenia ze strony właściciela /zarządcy/ budynku uprawnienia wnioskodawcy do przebywania w lokalu nie może stanowić przeszkody w dopełnieniu obowiązku meldunkowego. W takim przypadku organ przyjmujący zgłoszenie zameldowania dokonuje we własnym zakresie ustaleń co do faktu przebywania osoby ubiegającej się o zameldowanie w danym lokalu.
Wnioskodawca miał do przedmiotowego lokalu uprawnienie wyłącznie pochodne, bo stanowi on własność jego teściów. Fakt zaistnienia konfliktu między małżonkami i w efekcie rozpad małżeństwa nie pozbawia opuszczenia przez skarżącego lokalu przymiotu dobrowolności w sytuacji, gdy nie miał i nie ma on zamiaru powrotu do tego lokalu nie podejmując w tym kierunku żadnych działań faktycznych ani prawnych. Opuszczenie
Wymeldowanie z pobytu stałego nie jest pozostawione uznaniu organów orzekających, a zatem decyzja o wymeldowaniu osoby może być wydana wyłącznie pod warunkiem zaistnienia w sprawie ustawowych przesłanek /art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych - Dz.U. 1984 nr 32 poz. 174 ze zm./. Stąd też okoliczności trudnej sytuacji życiowej rodziny wywołanej alkoholizmem
Zgodnie z art. 9 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /Dz.U. 1984 nr 32 poz. 174 ze zm./ pod określonymi warunkami zameldowanie może nastąpić wyłącznie do lokalu mieszkalnego.
Zgodnie z art. 9 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /t.j. Dz.U. 1984 nr 32 poz. 174/ warunkiem koniecznym do zameldowania na pobyt stały lub czasowy jest przedstawienie uprawnień do przebywania w lokalu w którym ma nastąpić zameldowanie, przy czym potwierdza te uprawnienia właściciel lub zarządca lokalu /art. 29 ust. 1 cyt. ustawy/.
We wszystkich sprawach załatwianych w pierwszej instancji przez organy samorządu terytorialnego organami wyższego stopnia są samorządowe kolegia odwoławcze, które przez to w świetle art. 17 pkt 1-3 jak też art. 127 par. 2 Kpa są rzeczowo właściwe od dnia 1 stycznia 1999 r. do rozpoznawania odwołań od decyzji administracyjnych wydanych przez organ administracji samorządu terytorialnego.
Treść przepisu art. 17 pkt 1-3 Kpa w sposób oczywisty wskazuje, iż we wszystkich sprawach załatwianych w pierwszej instancji przez organy samorządu terytorialnego organami wyższego stopnia są samorządowe kolegia odwoławcze, które przez to w świetle tego przepisu jak też art. 127 par. 2 Kpa są rzeczowo właściwe od dnia 1 stycznia 1999 r. do rozpoznawania odwołań od decyzji administracyjnych wydanych
Treść przepisu art. 17 pkt 1-3 Kpa w sposób oczywisty wskazuje, iż we wszystkich sprawach załatwianych w pierwszej instancji przez organy samorządu terytorialnego organami wyższego stopnia są samorządowe kolegia odwoławcze, które przez to w świetle tego przepisu jak też art. 127 par. 2 Kpa są rzeczowo właściwe od dnia 1 stycznia 1999 r. do rozpoznawania odwołań od decyzji administracyjnych wydanych
Współwłaściciel nieruchomości ma uprawnienia do zameldowania się w lokalu objętym tą współwłasnością ale jedynie w sytuacji gdy wszyscy pozostali współwłaściciele uprawnienia te potwierdzą przez złożenie stosownych oświadczeń na zgłoszeniu meldunkowym. Potwierdzenie uprawnień jest bowiem czynnością przekraczającą zakres zwykłego zarządu.
Uprawnienie właściciela bądź zarządcy nieruchomości do potwierdzenia uprawnienia danej osoby do przebywania w lokalu nie oznacza prawa do swobodnego wyrażania bądź nie wyrażania zgody na zameldowanie. W każdym razie organ administracji jest władny ocenić taką odmowę. W sytuacji gdy osoba mająca samoistne uprawnienia do lokalu wyraża zgodę na zamieszkiwanie w nim wnuczki- organ ma podstawę by uznać,
Zawarcie związku małżeńskiego z właścicielką lokalu /nabycie uprawnień pochodnych/ i zamieszkiwanie w nim przez współmałżonka oznacza, że spełnione są przesłanki wynikające z art. 9 ust. 2 i art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /Dz.U. 1984 nr 32 poz. 174 ze zm./ do wydania decyzji orzekającej o jego zameldowaniu na pobyt stały na podstawie art.
Sąd w obecnym składzie nie podziela poglądu wyrażonego m.in. w wyroku z dnia 7 czerwca 1991 r. SA/Wr 302/91 /ONSA 1991 nr 3-4 poz. 65/, w myśl którego organ prowadzący postępowanie o wymeldowanie z lokalu powinien powstrzymać się od rozstrzygnięcia sprawy do czasu zakończenia postępowania sądowego lub przygotowawczego podczas którego może nastąpić ustalenie charakteru i przyczyn opuszczenia lokalu.
Przepis art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /Dz.U. 1984 nr 32 poz. 174/ zezwala na potwierdzenie uprawnień do przebywania w lokalu nie tylko jego właścicielowi, ale również jego zarządcy - co winno mieć miejsce szczególnie wówczas gdy stan własnościowy nie jest ściśle uregulowany, a na tle istniejącego zarządu nie występują spory.
1. Stwierdzenie nieważności czynności materialno-technicznej jest instytucją wyjątkową, mającą zastosowanie w sytuacjach oczywistych, to jest wtedy, gdy wątpliwości, o których mowa w art. 47 ust. 2 ustawy z 10 kwietnia 1974 r, o ewidencji ludności i dowodach osobistych /t.j. Dz.U. 1984 nr 32 poz. 174/ ujawniły się już po dokonanej czynności materialno-technicznej związanej z zarejestrowaniem faktu
Jeżeli nie istnieje fizyczny obiekt budowlany przeznaczony do pobytu ludzi brak jest więc lokalu mieszkalnego i nie może nastąpić zameldowanie.
Przepisy ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych nie upoważniają organów administracji państwowej do orzekania o unieważnieniu zameldowania określonej osoby w danym lokalu i z określonej przyczyny.
Art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /Dz.U. 1984 nr 32 poz. 174/ przewiduje dwie samodzielne przesłanki do wymeldowania osoby z określonego lokalu /pomieszczenia/. Pierwsza z przesłanek zachodzi wówczas gdy osoba podlegająca wymeldowaniu utraciła uprawnienia określone w art. 9 ust. 2 ww. ustawy i bez wymeldowania się opuściła dotychczasowe miejsce
1. Wprawdzie zameldowanie nie jest uzależnione od uprawnień do lokalu, lecz stanowi jedynie dowód miejsca pobytu danej osoby /art. 4 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych - Dz.U. nr 14 poz. 85/, jednak organ powinien uznać zasadność zameldowania na pobyt stały osoby, która nawet stale w nim nie przebywa, ale wiąże z nim trwale interesy życiowe jako właściciel
