Wskazanych przyczyn, dla których wnioskodawca ubiega się o zmianę nazwiska z "Kuczewski" na "Andrewski" /nazwisko Andrewski jako pochodne od imienia Andrzej ma bardziej polskie brzmienie, pozwoli na uniknięcie skojarzeń z innymi osobami noszącymi nazwisko Kuczewski a nadto stanowić będzie poszanowanie uczuć religijnych/ nie można ocenić jako uzasadnionych ważnymi względami.
W przypadku gdy fakt zamieszkiwania osoby ubiegającej się o zameldowanie na pobyt stały pod oznaczonym adresem nie budzi wątpliwości wskazuje na "zamiar stałego przebywania" zgodnie z art. 48 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /Dz.U. nr 14 poz. 85/ organ prowadzący ewidencję ludności obowiązany jest na podstawie zgłoszenia tej osoby dokonać jej zameldowania
Jeżeli organy administracji po dokładnym postępowaniu dowodowym prawidłowo ustaliły, że w rozpatrywanej sprawie nie zachodzi żadna z sytuacji określonych w par. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1974 r. w sprawie ograniczenia pobytu stałego osób zamierzających zamieszkać na terenie m.st. Warszawy /Dz.U. 1975 nr 1 poz. 4 ze zm./, a osoba ubiegająca się o uzyskanie zezwolenia na pobyt
1. Ustalenie przez organ administracji pisowni nazwisk na podstawie i w czasie obowiązywania zarządzenia nr 72 Prezesa Rady Ministrów z dnia 7 kwietnia 1952 r. w sprawie pisowni nazwisk i imion w dowodach osobistych i tymczasowych zaświadczeniach tożsamości /nie publikowane/ nie stanowi obecnie okoliczności uzasadniającej uznanie za wadliwą decyzji o odmowie zmiany pisowni nazwiska na pierwotną, ponieważ
1. W prawie administracyjnym obowiązuje zharmonizowana z Konstytucją PRL zasada ogólna, w myśl której wszelkie ograniczenia obywateli w zachowaniach zgodnych z ich wolą mogą wynikać wyłącznie z przepisów prawa. Organ administracji zatem, wydając decyzję, nie może ani nałożyć na obywatela obowiązku, ani odmówić mu przyznania uprawnienia, jeżeli nie wykaże, że upoważniają go do tego konkretne przepisy
Sama możliwość uzyskania podnajmu na terenie Warszawy nie stwarza podstaw do udzielenia zezwolenia na pobyt stały.
Podane przez osobę ubiegającą się o zameldowanie na pobyt czasowy ponad dwa miesiące okoliczności /brak możliwości zatrudnienia w miejscu stałego pobytu, uciążliwe dojazdy do Warszawy, zamiar poślubienia mieszkańca Warszawy lub skorzystania ze służbowego przeniesienia/ nie kwalifikują się w żadnym przypadku do uwzględnienia na podstawie art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności
Fakt niezamieszkania przez osobę ubiegającą się o zameldowanie na pobyt stały pod wskazanym przez nią adresem powoduje, że organ meldunkowy działający stosownie do art. 8 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /Dz.U. nr 14 poz. 85/ ma podstawy do odmowy zameldowania tej osoby na stałe pod tym adresem.
Sformułowanie "podlega uwzględnieniu" jest równoznaczne z obowiązkiem uwzględnienia wniosku, jeśli zachodzą okoliczności wymienione w art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 15 listopada 1956 r. o zmianie imion i nazwisk /Dz.U. 1963 nr 59 poz. 328/.
1. Z braku możliwości dokonania wyczerpującej specyfikacji wypadków, które niewątpliwie spełniają wymogi "ważnych względów" ustawodawca pozostawił je do identyfikacji i oceny w postępowaniu administracyjnym, co nie jest równoznaczne z powierzeniem administracji państwowej prawa kwalifikowania stanu faktycznego w ramach swobodnego uznania administracyjnego. 2. Elementem weryfikującym w pewnym zakresie
Decyzja odmawiająca zezwolenie na zameldowanie na pobyt stały w Warszawie jest zgodna z prawem jeżeli organy administracji w postępowaniu ustaliły, iż celem osoby ubiegającej się o to zezwolenie jest podjęcie pracy zawodowej w Warszawie a nie opieka nad krewnym.
Skoro organ administracji w oparciu o informację Komisariatu MO stwierdził, że osoba ubiegająca się o zameldowanie na pobyt stały w mieszkaniu swojej żony, faktycznie tam zamieszkuje, to stosownie do treści art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /Dz.U. nr 14 poz. 85/ obowiązany był wydać decyzję o przyjęciu zgłoszenia zameldowania w tym lokalu.
Art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /Dz.U. nr 14 poz. 85/ nie określa, jaki czas musi osoba zamieszkiwać pod danym adresem, by uznać jej pobyt za stały, lecz jedynie określa termin zarejestrowania tego pobytu we właściwym organie. Nieprzebywanie bezpośrednio po zameldowaniu na pobyt stały pod wskazanym adresem nie dowodzi jeszcze braku zamiaru
1. Jedną z przyczyn nie wymienionych przykładowo w art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /Dz.U. nr 14 poz. 85/ uzasadniającą zameldowanie na pobyt czasowy, może być konieczność podjęcia się opieki nad chorymi członkami rodziny jeżeli osoby te nie mają bliższych krewnych, którzyby mogli opiekę taką podjąć. 2. Rozstrzygnięcie organu administracji w
W postępowaniu administracyjnym, którego przedmiotem jest stwierdzenie faktu zamieszkiwania bądź nie zamieszkiwania określonej osoby w lokalu organ administracji nie rozstrzyga o uprawnieniach tej osoby do zajmowanego lokalu lecz o fakcie jej pobytu w tym lokalu niezależnie od tego czy do zajmowania tego lokalu posiada ona tytuł prawny.
1. Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /Dz.U. nr 14 poz. 85/ pobyt w miejscowości dłuższy niż dwa miesiące nie traci charakteru pobytu czasowego, jeżeli zachodzi którakolwiek z okoliczności w tym przepisie wskazanych. Są to jednak okoliczności wymienione przykładowo, w konsekwencji czego podstawą do zameldowania na pobyt czasowy mogą
Zgodnie z art. 4 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /Dz.U. nr 14 poz. 85/ zameldowanie stanowi dowód miejsca pobytu osoby i nie jest uzależnione od uprawnień do zamieszkania w lokalu. Nie oznacza to jednak, że organ dokonujący czynności meldunkowych nie ma obowiązku oceny rzetelności danych zgłaszanych przez osobę ubiegającą się o zameldowanie, zwłaszcza
Zajęcie mieszkania funkcyjnego przez dozorcę na podstawie zawartej umowy o pracę na czas nieokreślony stwarza stabilizację jego stosunków mieszkaniowych w zakresie przydzielonego mu mieszkania funkcyjnego, które nie pozwala na przyjęcie tymczasowości pobytu w tym mieszkaniu, a w konsekwencji na dopełnienie obowiązku meldunkowego przez zameldowanie o charakterze czasowym /art. 8 ust. 2 ustawy z dnia
Decyzja stwierdzająca, iż pobyt osoby ubiegającej się o zameldowanie na pobyt czasowy nie ma takiego charakteru jest zgodna z prawem jeżeli osoba ta nie wskazała okoliczności świadczących o czasowym charakterze pobytu a z całokształtu sprawy można wnioskować, że zamiarem jej jest pobyt stały.
1. Obowiązek meldunkowy jest wykonywany w interesie publicznym. Zameldowanie nie daje obywatelowi żadnych praw do lokalu mieszkalnego a jest jedynie stwierdzeniem faktu zamieszkiwania obywatela w określonym miejscu. 2. Zameldowanie pod określonym adresem stwarza domniemanie, że osoba zameldowana zamieszkuje we wskazanym miejscu, nie oznacza jednak i nie może oznaczać, że nie można obalić tego domniemania
Zgodnie z art. 8 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /Dz.U. nr 14 poz. 85/ właściwy terenowo organ administracji państwowej uprawniony jest jedynie do rozstrzygania wątpliwości co do charakteru pobytu. Przepis powyższy nie uprawnia organu do orzekania o zameldowaniu na pobyt stały.
1. Gdy zmiana nazwiska nie jest nieodłączną konsekwencją pochodzenia dziecka, organy administracji nie mogą czynić przedmiotem swych dociekań i uzależniać załatwienia wniosku strony od ustalenia ojcostwa, to jest od rozstrzygnięcia kwestii regulowanych przepisami kodeksu rodzinnego i opiekuńczego. 2. Nadawanie nazwisk w trybie przepisów kodeksu rodzinnego i opiekuńczego wiąże się z istniejącymi układami
Jeżeli z okoliczności sprawy wynika w sposób nie budzący wątpliwości, że zamiarem strony było opuszczenie dotychczasowego miejsca stałego pobytu i przeniesienie się do Warszawy, podjęcie na jej terenie pracy zarobkowej i ześrodkowanie tu swych spraw życiowych, taki pobyt nie nosiłby cech pobytu czasowego, lecz będzie pobytem stałym w rozumieniu art. 6 ust. 1 w związku z art. 7 ust. 1 ustawy z dnia
Określone w art. 5 ust. 3 ustawy z dnia 15 listopada 1956 r. o zmianie imion i nazwisk /Dz.U. 1963 nr 59 poz. 328/ prawomocne postanowienie sądu opiekuńczego upoważniające matkę małoletniego do dokonania zmiany nazwiska dziecka, wydane w postępowaniu nieprocesowym, w którym uczestniczył ojciec dziecka, zastępuje zgodę tego ojca wymaganą przez art. 5 ust. 2 tej ustawy, w związku z czym nie jest konieczne
