Osoba bliska najemcy, zamieszkała wspólnie z nim w lokalu objętym stosunkiem najmu, ma uprawnienie pochodne do przebywania w lokalu bez względu na stanowisko właściciela budynku; wynajmujący /właściciel/ jedynie potwierdza /poświadcza/ rzeczywiste uprawnienia do przebywania w lokalu, nie udziela zaś zgody na zameldowanie /par. 7 ust. 1 pkt 15 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 28 czerwca
Zameldowanie małoletniej wnuczki u dziadków na pobyt stały, dotyczące miejsca pobytu w znaczeniu faktycznym, nie narusza art. 26 Kc i nie powoduje zmiany prawnego miejsca zamieszkania dziecka, którym w dalszym ciągu jest miejscowość, w której zamieszkują rodzice dziecka, nie zaś konkretne mieszkanie.
Właściciel lub zarządca budynku jedynie "potwierdza" nie zaś "przyznaje" uprawnienia do przebywania w lokalu osobom ubiegającym się o zameldowanie na pobyt stały. Uzależnienie owego potwierdzenia od zawarcia dodatkowych umów związanych z zajmowaniem lokalu jest bezskuteczne i bezprawne, ponieważ stanowi naruszenie ustawowego obowiązku nałożonego przepisem art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974
O tym, kto spośród osób bliskich najemcy ma zamieszkać wspólnie z nim w zajmowanym lokalu, nie może decydować wynajmujący, lecz sam najemca.
Jakkolwiek imię nadawane dziecku może być symbolem wartości kultywowanych w rodzinie, wybór tych wartości i sposób ich afirmacji /jeśli tylko nie narusza obowiązującego prawa/ należy do rodziców dziecka.
Opuszczenie lokalu mieszkalnego przez najemcę - choćby nawet nie dopełnił on obowiązku wymeldowania - i związanie interesów życiowych z innym lokalem jest równoznaczne z utratą uprawnień do zamieszkiwania w opuszczonym lokalu, bez potrzeby wydawania w tym zakresie decyzji administracyjnej.
Przepis art. 59 ust. 1 dekretu z dnia 8 czerwca 1955 r. - Prawo o aktach stanu cywilnego /Dz.U. nr 25 poz. 151 ze zm./ dopuszcza możliwość zarejestrowania w księgach krajowych /na zarządzenie właściwego organu/ faktu urodzenia, małżeństwa lub zgonu, który nastąpił za granicą i nie został wpisany w zagranicznych księgach stanu cywilnego pod warunkiem wszakże, że fakt ten miał rzeczywiście miejsce.
Skoro mąż nie może wykazać swego uprawnienia do przebywania w lokalu, które zostało mu cofnięte, to również jego żona - nawet wspólnie z nim zamieszkująca - nie dysponuje takim uprawnieniem.
Niedopełnienie obowiązku meldunkowego nie może być utożsamiane z niemożnością ustalenia miejsca pobytu, gdy miejsce faktycznego pobytu jest w istocie znane.
Z chwilą wydania prawomocnego orzeczenia o eksmisji z lokalu, będącego konsekwencją utraty uprawnień do przebywania w nim, traci moc obowiązującą rozstrzygnięcie o sposobie korzystania przez rozwiedzionych małżonków ze wspólnego mieszkania, zawarte w wyroku rozwodowym.
Organ administracji państwowej orzekający w sprawie zmiany nazwiska w trybie przepisów ustawy z dnia 15 listopada 1956 r. o zmianie imion i nazwisk /Dz.U. 1963 nr 59 poz. 328/ winien mieć na uwadze także prewencyjną ochronę nazwisk zagwarantowaną przepisami art. 23 i art. 24 Kc. Nie można bowiem wykluczyć dochodzenia roszczenia cywilnego w postępowaniu sądowym o ile będzie ono oparte na faktach i okolicznościach
1. Pobyt w zakładzie karnym tylko wtedy stoi na przeszkodzie w wydaniu decyzji o wymeldowaniu, gdy nie przebywanie w lokalu spowodowane zostało koniecznością odbywania kary pozbawienia wolności, bądź tymczasowym aresztowaniem, a więc gdy opuszczenie lokalu nie było dobrowolne. 2. Okoliczność, że w chwili wydawania decyzji w przedmiocie wymeldowania osoba, której postępowanie dotyczy przebywa w zakładzie
Spóźnione zrealizowanie obowiązku meldunkowego przewidzianego w ustawie z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /Dz.U. 1984 nr 32 poz. 174/ może powodować konsekwencje przewidziane w ustawie z dnia 20 maja 1971 r. - Kodeks wykroczeń /Dz.U. nr 12 poz. 114 ze zm./ natomiast nie czyni wadliwym spełnienie obowiązku meldunkowego.
Osoba zajmująca lokal bez tytułu prawnego nie może doprowadzić do wymeldowania najemcy owego lokalu w trybie art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /Dz.U. 1984 nr 32 poz. 174/, a tym bardziej - do osiągnięcia takiego skutku wobec właściciela lokalu.
Zrzeczenie się własnościowego prawa do lokalu przez męża na rzecz byłej żony stanowi utratę uprawnień do przebywania w lokalu /art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych - Dz.U. 1984 nr 32 poz. 174/.
