Organ administracji państwowej nie może poprzestać na biernym tylko stwierdzeniu braku dokumentu o uprawnieniach do przebywania w lokalu /art. 9 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych - Dz.U. 1984 nr 32 poz. 174/ jeśli okoliczności sprawy wskazują, że zarządca tego lokalu dokumentu takiego nie wydaje wskutek błędu lub naruszenia prawa.
1. Art. 47 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /Dz.U. 1984 nr 32 poz. 174/ jest normą kompetencyjną, mającą zastosowanie także w sytuacji gdy wątpliwości, o jakich mowa w tym przepisie ujawniły się po dokonaniu już czynności materialno-technicznej związanej z zarejestrowaniem faktu zameldowania lub wymeldowania. 2. Obowiązek meldunkowy rozumiany, jako
Stosowanie wymogów, które przewidziane zostały przepisami obowiązującymi od dnia 1 lipca 1984 r. /to jest od dnia wejścia w życie znowelizowanej ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych - Dz.U. 1984 nr 32 poz. 174/ do sytuacji faktycznych powstałych przed tą datą jest niedopuszczalne. Wystarczającą przesłanką do uzyskania przed dniem 1 lipca 1984 r. zameldowania
1. Stwierdzenie zawarte w art. 104 par. 1 Kpa, że załatwienie sprawy następuje przez wydanie decyzji, odnosi się tylko do sytuacji, gdy z mocy przepisów prawa materialnego lub innych załatwienie sprawy powinno nastąpić w tej formie prawnej. 2. Z art. 11 ust. 1 oraz art. 47 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /Dz.U. 1984 nr 32 poz. 174/ nie wynika, aby
1. Z faktu kilkuletniego nieprzebywania w lokalu można wywodzić jedynie utratę "uprawnień do przebywania w lokalu" o charakterze pochodnym /podnajemca, osoba bliska najemcy/. W takim przypadku opuszczenie lokalu może być traktowane jako dobrowolne wyzbycie się tego uprawnienia. 2. W przypadku gdy strona legitymuje się samoistnym "uprawnieniem" do przebywania w lokalu, utratę tego uprawnienia należy
Okoliczność, że osoba od 1984 roku nie mieszka w spornym lokalu jest w sprawie o wymeldowanie jej z tego lokalu bez znaczenia wobec wymiany zamków w drzwiach tego lokalu i uniemożliwienia jej do niego dostępu.
Ustawa z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /t.j. Dz.U. 1984 nr 32 poz. 174/ nie zawiera takich przepisów, które stanowiłyby podstawę do wydawania decyzji administracyjnej ustalającej lub stwierdzającej obowiązek indywidualnie oznaczonego podmiotu wymeldowania się z pobytu stałego z określonego mieszkania. W szczególności nie dają podstaw do takiego rozstrzygnięcia
Podstawą do zameldowania na pobyt stały lub czasowy powyżej 2 miesięcy może być też prawomocny wyrok sądu powszechnego stwierdzający wstąpienie osoby bliskiej w stosunek najmu w przypadku śmierci najemcy lokalu.
Przepis art. 9 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /Dz.U. 1984 nr 32 poz. 174/ wyraźnie stwierdza, że wykazanie uprawnienia do przebywania w danym lokalu /pomieszczeniu/ ciąży na tej osobie, która żąda zameldowania w lokalu.
1. Pobytem czasowym jest "przebywanie bez zamiaru zmiany miejsca pobytu stałego w innej miejscowości pod oznaczonym adresem" /art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych - Dz.U. 1984 nr 32 poz. 174/, ale w świetle unormowania art. 8 ust. 1 ww. ustawy "pobyt czasowy" powinien w zasadzie trwać nieprzerwanie nie dłużej niż dwa miesiące. Jeżeli osoba zameldowana
Przepis art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /Dz.U. 1984 nr 32 poz. 174/, przewidujący wydanie decyzji w sprawie wymeldowania osoby, która utraciła uprawnienia wymienione w art. 9 ust. 2 ustawy i bez wymeldowania się opuściła dotychczasowe miejsce pobytu stałego, ma zastosowanie również do osoby, która została zameldowana na pobyt stały nie mając
W świetle przepisów Krio /art. 31 i następne/ regulujących stosunki majątkowe objęte współwłasnością łączną, mąż ubiegający się o zameldowanie w nieruchomości będącej współwłasnością obojga małżonków, nie musi posiadać pochodzącego od żony potwierdzenia uprawnień do przebywania w tej nieruchomości.
Fakt, że sporny lokal podlega szczególnemu trybowi najmu, nie ma wpływu na ocenę decyzji dotyczącej wymeldowania skoro w sprawie spełnione zostały przesłanki określone w art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /Dz.U. 1984 nr 32 poz. 174/, a mianowicie: 1. utrata uprawnień do przebywania w lokalu, 2. faktyczne opuszczenie lokalu jako konsekwencja utraty
1. Przepisy art. 15 ust. 2 i art. 47 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /Dz.U. 1984 nr 32 poz. 174/ nie zawierają takiej normy prawnej, która podlegałaby konkretyzacji w formie decyzji administracyjnej ustalającej lub stwierdzającej istnienie obowiązku indywidualnie oznaczonego podmiotu wymeldowania się z pobytu stałego z określonego lokalu mieszkalnego
Samo korzystanie z pomocy lekarskiej na jakimś terenie nie świadczy jeszcze o tym, że leczenie może nastąpić tylko w tej miejscowości i nie może uzasadniać przedłużania zameldowania na pobyt czasowy. Leczenie pewnych schorzeń, czy prowadzenie rehabilitacji jest związane z koniecznością pobytu w określonych miejscowościach tylko wówczas, jeżeli istnieją tam szczególne warunki klimatyczne, zasoby wód
Ustawa z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /Dz.U. 1984 nr 32 poz. 174/ pozwala jedynie na rejestrowanie stanów faktycznych, związanych z pobytem stałym lub czasowym obywateli w określonym miejscu, nie stwarza natomiast po stronie właścicieli nieruchomości praw podmiotowych do eksmisji osób z ich lokali wymeldowanych.
Wyrok rozwodowy Sądu Rejonowego nie przesądza o braku uprawnień do mieszkania, skoro nie obejmuje orzeczenia o eksmisji, a jedynie oddala wniosek małżonka o podział lokalu do korzystania, czyli o uregulowanie stanu posiadania.
Osoba, która wskutek przemijającej przeszkody, nie mogąc przebywać w miejscu swego zameldowania zmieniła czasowo adres zamieszkania nie może być uznana za osobę, która "bez wymeldowania się opuściła dotychczasowe miejsce pobytu stałego" w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /Dz.U. 1984 nr 32 poz. 174/. Osoba taka nie traci również uprawnienia
Samo pozostawanie strony w związku małżeńskim z synem najemcy lokalu nie przesądza o posiadaniu uprawnień przewidzianych w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /Dz.U. 1984 nr 32 poz. 174/. Brak zgody najemcy lokalu na zamieszkanie w nim synowej daje podstawę do przyjęcia, że utraciła ona uprawnienia, o których mowa w art. 9 ust. 2 ustawy.
Warunkiem koniecznym do zastosowania art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /Dz.U. 1984 nr 32 poz. 174/ i wydania przez terenowy organ administracji państwowej decyzji o wymeldowaniu w obu sytuacjach określonych w tym przepisie, jest opuszczenie dotychczasowego miejsca pobytu stałego.
Przez "opuszczenie dotychczasowego miejsca pobytu" należy rozumieć nie tylko fizyczne nieprzebywanie w lokalu ale zamiar opuszczenia tego lokalu i skoncentrowanie swoich spraw życiowych w innym miejscu z jednoczesnym zerwaniem wszelkich związków z lokalem dotychczasowym.
Obowiązek wymeldowania powstaje z upływem określonego czasu od zmiany miejsca pobytu przez osobę fizyczną, a nie z chwilą zabrania przez tę osobę wszystkich swoich rzeczy z dotychczasowego miejsca pobytu.
Brak możliwości ustalenia miejsca pobytu /art. 15 ust. 2 in fine ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych - Dz.U. 1984 nr 32 poz. 174/ zachodzi nie tylko wówczas, gdy nie udaje się nawiązać kontaktu z osobą, której dotyczy postępowanie administracyjne o wymeldowanie, lecz także wówczas, gdy osoba ta odmawia wskazania miejsca swego pobytu.
1. Wprawdzie wykonywanie obowiązku meldunkowego polega na zameldowaniu lub wymeldowaniu się stosownie do zmian miejsca pobytu stałego lub czasowego, to jednak dokonanie czynności meldunkowej bez oświadczenia woli /zgłoszenia/ osoby, na której ciąży ten obowiązek, może nastąpić tylko w sytuacjach określonych ustawą z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /Dz.U. 1984 nr
