Wyrok NSA z dnia 22 listopada 1985 r., sygn. SA/Wr 580/85

1. Pobytem czasowym jest "przebywanie bez zamiaru zmiany miejsca pobytu stałego w innej miejscowości pod oznaczonym adresem" /art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych - Dz.U. 1984 nr 32 poz. 174/, ale w świetle unormowania art. 8 ust. 1 ww. ustawy "pobyt czasowy" powinien w zasadzie trwać nieprzerwanie nie dłużej niż dwa miesiące. Jeżeli osoba zameldowana na pobyt czasowy i przebywająca w tej miejscowości ponad tak oznaczony okres nie chce zameldować się na pobyt stały, powinna wykazać istnienie okoliczności wskazujących na to, że jej pobyt w danej miejscowości nie utracił charakteru pobytu czasowego. Przepis ten wprowadza zatem domniemanie, że przebywanie w tej samej miejscowości nieprzerwanie ponad dwa miesiące świadczy o "zamiarze stałego przebywania", o którym mowa w art. 6 ust. 1 ustawy. "Zamiar" nie jest bowiem kategorią wyłącznie subiektywną ale jego istnienie obiektywizuje się w zachowaniach pozwalających wnioskować o intencjach osoby zobowiązanej do zameldowania się.