Przepis art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /Dz.U. 1984 nr 32 poz. 174/ przewiduje dwie samodzielne przesłanki do wymeldowania osoby z określonego lokalu. Pierwsza z nich zachodzi wówczas, gdy osoba podlegająca wymeldowaniu utraciła uprawnienia określone w art. 9 ust. 2 cytowanej wyżej ustawy i bez wymeldowania opuściła dotychczasowe miejsce pobytu
Przesłanka utraty uprawnień do przebywania w lokalu z art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 15 czerwca 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /Dz.U. 1984 nr 32 poz. 174 ze zm./, może zaistnieć w wyniku dokonania darowizny udziału w nieruchomości.
Naczelny Sąd Administracyjny w obecnym składzie nie podziela poglądu wyrażonego w wyroku Naczelnego Sąd Administracyjnego z dnia 18 października 1995 r. sygnatura akt V SA 262/95, co do stosowania przepisu par. 8 zarządzenia Nr 49 Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 10 maja 1991 r. w sprawie szczegółowych zasad przydziału i opróżniania oraz norm zaludnienia lokali mieszkalnych będących w dyspozycji
Wprawdzie art. 7 ust. 4 ustawy z dnia 29 listopada 1990 r. o paszportach /Dz.U. 1991 nr 2 poz. 5/ stanowi, że w razie ubiegania się o wydanie paszportu przez osobę małoletnią jest wymagana zgoda obojga rodziców lub opiekunów, to jednakże wydanie paszportu bez takiej zgody nie jest zagrożone sankcją unieważnienia paszportu.
Ocena przymiotu strony nie powinna mieć miejsca w postępowaniu wpadkowym, gdyż przymiot strony ocenia się na podstawie przepisów prawa materialnego, mającego w sprawie zastosowanie i w orzeczeniu kończącym postępowanie.
1. Dopuszczalne jest wydanie decyzji deklaratoryjnej, że osoba zainteresowana uzyskała obywatelstwo polskie z mocy prawa na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1962 r. o obywatelstwie polskim /Dz.U. nr 10 poz. 49/. 2. Organ administracji nie jest właściwy do wydawania decyzji administracyjnych w przedmiocie ustalenia statusu repatrianta.
Nabycie obywatelstwa w drodze repatriacji następuje z mocy prawa i nie wymaga żadnej decyzji administracyjnej. Powyższe nie oznacza jednak, że osoba, która nabyła obywatelstwo polskie na innej drodze niż repatriacja, nie może ubiegać się o status repatrianta dla celów emerytalno-rentowych.
Kwestię legitymacji procesowej należy oceniać w każdym stadium postępowania. Jeżeli więc środek odwoławczy od decyzji wniosła osoba nie będąca stroną postępowania, to zgodnie z art. 138 par. 1 pkt 3 Kpa postępowanie odwoławcze należało umorzyć decyzją. Ocena przymiotu strony, jako przesłanki materialnoprawnej nie powinna być rozstrzygana w trybie art. 134 Kpa.
Jeżeli sąd orzekł o przywróceniu posiadania przedmiotowego lokalu, przy istnieniu orzeczenia o eksmisji to wprawdzie dochodzi do sytuacji, w której oba te wyroki pozostają w sprzeczności, jednakże jest rzeczą oczywistą, iż wyrok o przywróceniu posiadania nie może być egzekwowany /art. 840 par. 1 pkt 2 Kpc/.
Art. 15 ustawy z dnia 29 marca 1963 r. o cudzoziemcach /Dz.U. 1992 nr 7 poz. 30 ze zm./, który rozstrzyga wyłącznie kwestie wydalenia cudzoziemca, nie daje żadnych podstaw do rozstrzygania o odstawieniu cudzoziemca do granicy w formie decyzji administracyjnej, bowiem nie jest to rozstrzygnięcie co do istoty sprawy /art. 104 Kpa/, a czynność mająca na celu wykonanie decyzji administracyjnej.
Przy pochodnym uprawnieniu do lokalu fakt oświadczenia woli właściciela lokalu ma istotne znaczenie do realizacji prawa najemcy do zamieszkiwania w lokalu.
Naczelny Sąd Administracyjny nie może orzekać o uchyleniu decyzji zezwalającej na nabycie nieruchomości w sytuacji, gdy na podstawie art. 3 ustawy z dnia 24 marca 1920 r. o nabywaniu nieruchomości przez cudzoziemców /Dz.U. 1933 nr 24 poz. 202 ze zm./ decyzja ta utraciła moc prawną przed wydaniem orzeczenia przez ten Sąd.
Przepis art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /Dz.U. 1984 nr 32 poz. 174/ przewiduje dwie samodzielne przesłanki do wymeldowania osoby z określonego lokalu. Pierwsza z nich zachodzi wówczas, gdy osoba podlegająca wymeldowaniu utraciła uprawnienia określone w art. 9 ust. 2 cytowanej wyżej ustawy i bez wymeldowania opuściła dotychczasowe miejsce pobytu
Działania właściciela zmierzające do usunięcia z lokalu i do niego nie dopuszczenia, jako czynności nielegalne nie mogą wywołać w sferze stosunku najmu żadnych skutków prawnych, a opuszczenie lokalu w wyniku takich działań nie jest dobrowolne i nie może świadczyć o wyzbyciu się uprawnień.
Paragraf 8 ust. 1 zdanie 1 zarządzenia Nr 49 Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 10 maja 1991 r. w sprawie szczegółowych zasad przydziału i opróżniania oraz norm zaludnienia lokali mieszkalnych będących w dyspozycji Ministra Spraw Wewnętrznych lub podległych mu organów, a także szczegółowych zasad przydziału i opróżniania tymczasowych kwater przeznaczonych dla policjantów /Dz.Urz. MSW nr 2 poz. 47/
Wojewódzkie urzędy pracy, uwzględniając sytuację na rynku pracy i opinię wojewódzkiej rady zatrudnienia, wydają zezwolenie na zatrudnienie cudzoziemców, nie mają natomiast uprawnień do wyrażania /lub niewyrażania/ zgody na wykonywanie przez nich zawodu /art. 50 ust. 1 i 4 ustawy z dnia 16 października 1991 r. o zatrudnieniu i bezrobociu - Dz.U. nr 106 poz. 457 ze zm./.
1. Czynność fizycznego przeniesienia przez urzędnika prowadzącego ewidencję ludności karty osobowej określonej osoby do kartoteki byłych mieszkańców /rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 28 czerwca 1984 r. w sprawie wykonania obowiązku meldunkowego i prowadzenia ewidencji ludności - Dz.U. nr 32 poz. 176/ nie może wywołać skutku prawnego wymeldowania osoby bez jej zgody, gdyż wymeldowanie
1. Zameldowanie będąc przede wszystkim obowiązkiem obywatela, posiada funkcję rejestracyjną jego stałego pobytu, zaś organ ewidencyjny działając w oparciu o art. 47 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /Dz.U. 1984 nr 32 poz. 174/, ustala samodzielnie również charakter uprawnień obywatela do przebywania w lokalu w ramach swoich kompetencji, nie wchodząc
Organ odwoławczy może umorzyć postępowanie co do istoty tylko wówczas, gdy w wyniku rozpoznania odwołania uchylił decyzję I instancji i stwierdził, że postępowanie przed tym organem jest bezprzedmiotowe /art. 138 par. 1 pkt 2 Kpa/. Umorzenie zaś postępowania I instancji przez organ II instancji przy okazji rozpoznania zażalenia na postanowienie incydentalne, wydane w toku postępowania, jest niedopuszczalne
Zameldowanie w lokalu nie jest czynnością przekraczającą zakres zwykłego zarządu.
Przepis art. 10 ust. 4 ustawy z dnia 29 marca 1963 r. o cudzoziemcach /t.j. Dz.U. 1992 nr 7 poz. 30; zm. Dz.U. nr 25 poz. 112/ nie przewiduje odstępstw od zawartego w tym przepisie wymagania wydania przez Ministra Spraw Wewnętrznych decyzji w sprawie nadania statusu uchodźcy w porozumieniu z Ministrem Spraw Zagranicznych, nie budzi wątpliwości, że dotyczy ono także decyzji wydanych, po ponownym rozpatrzeniu
1. Przepis art. 59 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. - Kodeks rodzinny i opiekuńczy /Dz.U. nr 9 poz. 59 ze zm./ nie wymaga, aby oświadczenie rozwiedzionego małżonka o powrocie do nazwiska, noszonego przed zawarciem małżeństwa, miało być przez niego złożone przed Kierownikiem Urzędu Stanu Cywilnego osobiście. 2. Oświadczenie rozwiedzionego małżonka o powrocie do nazwiska, noszonego przed zawarciem małżeństwa
1. Prawami osób trzecich, o których mówi zdanie drugie art. 118 ust. 3 ustawy z dnia 20 grudnia 1990 r. o ubezpieczeniu społecznym rolników /t.j. Dz.U. 1993 nr 71 poz. 342/ mogą być wyłącznie prawa obciążające nieruchomość, nie może tym prawem być tytuł najmu mający swe źródło w umowie najmu, która ze swej istoty /art. 659 par. 1 Kc/ jest tylko wzajemnym zobowiązaniem łączącym wynajmującego z najemcą
