Wyrok NSA z dnia 15 grudnia 1995 r., sygn. V SA 1002/95

1. Dopuszczalne jest wydanie decyzji deklaratoryjnej, że osoba zainteresowana uzyskała obywatelstwo polskie z mocy prawa na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1962 r. o obywatelstwie polskim /Dz.U. nr 10 poz. 49/.

2. Organ administracji nie jest właściwy do wydawania decyzji administracyjnych w przedmiocie ustalenia statusu repatrianta.

Naczelny Sąd Administracyjny uznał ze względów formalnych zasadność skargi Antoniny Ł. na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 17 marca 1995 r. w przedmiocie odmowy uznania za repatriantów i na podstawie art. 207 par. 1 i 3 oraz art. 208 Kpa w związku z art. 68 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368/ stwierdził nieważność zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji Wojewody (...), a także zasądził od Ministra Spraw Wewnętrznych na rzecz skarżącej pięć złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

UZASADNIENIE

Minister Spraw Wewnętrznych decyzją z dnia 17 marca 1995 r. nr (...), działając na podstawie art. 138 par. 1 pkt 1 Kpa w związku z art. 12 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 15 lutego 1962 r. o obywatelstwie polskim, po rozpatrzeniu odwołania Antoniny Ł. od decyzji Wojewody (...) z dnia 4 stycznia 1995 r. nr (...) o odmowie uznania Antoniny i Piotra Ł. za repatriantów, utrzymał decyzję organu I instancji w mocy. Uzasadniając swoje stanowisko, Minister podał, że Piotr i Antonina małżonkowie Ł., zamieszkali w O., w 1993 r. zwrócili się do Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z wnioskiem o nadanie obywatelstwa polskiego, załączając m.in. zaświadczenie o nieposiadaniu obywatelstwa byłego ZSRR, wydane w 1992 r. przez Konsulat Generalny Federacji Rosyjskiej w Gdańsku. W styczniu 1994 r. Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej nadał obywatelstwo polskie sześcioosobowej rodzinie Ł.