Wyrok WSA w Warszawie z dnia 25 lutego 2013 r., sygn. IV SA/Wa 2315/12

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Łukasz Krzycki, Sędziowie Sędzia WSA Aneta Dąbrowska (spr.), Sędzia WSA Anna Falkiewicz-Kluj, Protokolant sekr. sąd. Marek Lubasiński, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 25 lutego 2013 r. sprawy ze skargi T. W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. z dnia [...] lipca 2012 r. nr [...] w przedmiocie ustalenia warunków zabudowy I. uchyla zaskarżoną decyzję i utrzymaną nią w mocy decyzję Burmistrza Miasta S. z dnia [...] grudnia 2011 roku nr [...]; II. stwierdza, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu do czasu uprawomocnienia się niniejszego wyroku; III. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. na rzecz skarżącego T. W. kwotę 500 (pięćset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w W. decyzją z [...] lipca 2012r. zaskarżoną skargą przez T. W. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie - utrzymało w mocy decyzję Burmistrza Miasta S. z [...] grudnia 2011r. ustalającą na rzecz I.K. i M. K. warunki zabudowy dla inwestycji polegającej na rozbudowie budynku mieszkalnego o część usługowo - mieszkalną wraz ze zmianą sposobu użytkowania istniejącego budynku z przeznaczeniem na Niepubliczny Zakład Opieki Zdrowotnej na działce nr ew. [...] położonej przy ul. [...] w S. oraz budowie zjazdu z ul. [...] i ul. [...] do działek nr ew. [...] i [...].

W uzasadnieniu zaskarżonej decyzji organ odwoławczy podał, że Burmistrz Miasta S. - po rozpatrzeniu wniosku I. i M. K. z 9 czerwca 2011r., zmodyfikowanego częściowo w piśmie z 11 sierpnia 2011r. - decyzją z [...] grudnia 2011r. ustalił warunki zabudowy dla wyżej opisanej inwestycji. Od decyzji organu pierwszej instancji odwołali się: T. W. i A. W. Kolegium podejmując decyzję, w wyniku rozpatrzenia wniesionych środków zaskarżenia, przytaczając treść art. 61 ust. 1 ustawy z dnia 27 i zagospodarowaniu przestrzennym i powołując się na regulacje rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003r. w sprawie sposobu ustalania wymagań dotyczących nowej zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, uznało że planowana inwestycja odpowiada prawu. Spełnia zarówno wymogi ww ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym i rozporządzenia co w sposób jednoznaczny wynika z zebranego w sprawie materiału dowodowego oraz wykonanej analizy, w tym w szczególności w zakresie: kontynuacji funkcji, parametrów, cech i wskaźników kształtowania zabudowy oraz zagospodarowania terenu, w tym gabarytów i formy architektonicznej obiektów budowlanych, linii zabudowy oraz intensywności wykorzystania terenu. Odnosząc się natomiast do treści złożonych odwołań, Kolegium uznało je za bezzasadne. Zdaniem Kolegium brak podstaw do uznania, iż zostały naruszone art. 75 § 1, art. 7 i art. 77 § 1 K.p.a., gdyż: 1) organ w trakcie prowadzonego postępowania próbował zweryfikować informację podniesioną przez stronę, a dotyczącą istnienia i przebiegu kanału drenażowego - o czym świadczą pismo inwestora z 11 sierpnia 2011r., 3 listopada 2011r. i załączona doń kopia pisma Wojewódzkiego Zarządu Melioracji i Urządzeń Wodnych w W. z [...] października 2011r., kserokopia mapy z [...] grudnia 1946r.. Żadne z informacji i dokumentów, prócz kserokopii mapy z roku 1933, którą przedłożył A.W., nie potwierdza faktu istnienia takiego kanału. Zatem jednoznaczne ustalenie istnienia bądź nie takiego kanału możliwe jest jedynie przez odsłonięcie tego urządzenia, co na etapie tego postępowania należy uznać za niecelowe i nieuzasadnione, szczególnie gdy się weźmie pod rozwagę, iż organ mając na względzie możliwość istnienia w terenie tego rodzaju urządzenia inżynieryjnego zawarł stosowny zapis w pkt 7b skarżonej decyzji, który ma na celu ochronę tegoż urządzenia, jeżeli faktycznie istnieje ono w terenie i przebiega przez teren na którym planowana jest inwestycja. We wskazanym punkcie skarżonej decyzji organ wskazał bowiem, iż "w przypadku stwierdzenia w trakcie robót budowlanych istnienia na terenie objętym niniejszą decyzją obiektu inżynieryjnego należy zachować go bodź w razie konieczności dokonać jego przebudowy na warunkach i w uzgodnieniu z właścicielem tego urządzenia"; 2) prawidłowe i wystarczające oraz spełniające wymogi przepisów zarówno ustawy jak i przepisów wykonawczych do tej ustawy jest ustalenie zawarte w pkt 6h skarżonej decyzji, z którego wynika, że inwestor w obrębie terenu planowanego do zainwestowania zobligowany jest przewidzieć 1,5 miejsca parkingowego na gabinet lekarski oraz 1 miejsce postojowe na mieszkanie. Zauważyć bowiem należy, iż jak wynika z wyjaśnień inwestora planowany obiekt usługowy jest przeznaczony dla okolicznych mieszkańców. Inwestor posiada niewątpliwie informacje o kręgu osób korzystających z usług placówki, która ma się mieścić w tym budynku i na obecnym etapie postępowania nie można przewidzieć, iż być może w przyszłości klientela placówki się zmieni i będą z niej korzystać osoby mieszkające w dalszej odległości. Co do zasady z placówek tego rodzaju tak jak i ze sklepu korzystają ludzie, którzy mieszkają najbliżej ze względu na czas i wygodę, a zatem nic nie wskazuje, iż istnieje konieczność ustalenia większej ilości miejsc parkingowych, tym bardziej, iż brak jest w tym zakresie konkretnych norm prawnych, które regulowałyby to zagadnienie na etapie ustalania warunków zabudowy. Podnieść również w tym miejscu wypada, iż niewątpliwie każda budowa bez względu na to czy będzie to dom jednorodzinny czy budynek usługowy lub handlowy (przychodnia, sklep, warsztat) powoduje zwiększenie natężenia ruch. Natomiast zjazd na daną posesję bez względu jak często z tego zjazdu będzie korzystane nie może powodować utrudnień w ruchu. O to jednak aby zjazd dokonywany był bezkolizyjnie zobligowany do zadbania jest zarządca drogi. Kolegium również wskazuje, iż brak jest podstaw prawnych do prowadzenia analizy w zakresie ewentualnych utrudnień jakie stwarza lub nie placówka NZOZ w obecnym miejscu; 3) nie jest prawdziwy zarzut, iż organ nie ustosunkował się w decyzji do propozycji odwołujących się co do ustawienia wzdłuż granic działek nr ew. [...] i działki nr ew. [...] ekranów oddzielających (ochronnych). Należy bowiem wskazać, iż w uzasadnieniu str. 8 akapit 5 myślnik 3 wyraźnie organ wskazał, iż "budowa ogrodzenia między nieruchomościami nie wymaga uzyskania pozwolenia na budową, wymaga jedynie zgłoszenia właściwemu organowi jeżeli jego wysokość przekracza 2,20m, zgodnie z art. 30 ustl pkt 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994r. Prawo Budowlane (...) i nie jest przedmiotem postępowania o ustalenie warunków zabudowy". Wyjaśnić w tym miejscu również należy, iż to inwestor we wniosku określa zakres planowanej przez siebie inwestycji i nie można uzależnić wydania decyzji o warunkach zabudowy od zobowiązania się wnioskodawcy do spełnienia nieprzewidzianych odrębnymi przepisami świadczeń lub warunków (art. 64 ust. 1 w zw. z art. 52 ust 3 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym). T. W. w skardze na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. z [...] lipca 2012 r. wniósł o uwzględnienie skargi i uchylenie zaskarżone decyzji w całości, a także poprzedzającej ją decyzji organu pierwszej instancji oraz zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych. Skarżący zarzucił: