Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 6 października 2011 r., sygn. II SA/Wr 590/11

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Mieczysław Górkiewicz (spr.) Sędziowie: Sędzia WSA Anna Siedlecka Sędzia NSA Julia Szczygielska Protokolant Anna Biłous po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 6 października 2011r. sprawy ze skargi A sp. z o.o. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie ustalenia warunków zabudowy oddala skargę.

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją organ uchylił decyzję z dnia 6 maja 2011 r. ustalającą warunki zabudowy dla obiektu handlowo-usługowego wraz z infrastrukturą towarzyszącą na działkach nr [...] i [...] w N oraz przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia.

Na wstępie organ podał, że już poprzednio wydał taką samą decyzję odnośnie warunków zabudowy ustalonych decyzją z dnia 1 lutego 2011 r. po stwierdzeniu naruszenia art. 52 u.p.z.p., gdyż wniosek inwestora nie zawierał oznaczenia granic terenu objętego wnioskiem oraz określenia obszaru oddziaływania inwestycji, jak też zapewnienia dostaw wody i energii elektrycznej oraz odprowadzania ścieków. Wadliwe było pełnomocnictwo procesowe podpisane tylko przez jednego członka zarządu spółki z o.o. Ponadto organ nie dołączył dokumentów uzasadniających posiadanie przez pewne osoby statusu stron. Analiza funkcji oraz cech zabudowy nie zawierała danych pozwalających wyliczyć średnie wskaźniki podanych parametrów. Decyzja nie zawierała elementów wskazanych w § 9 ust. 2 rozporządzenia z dnia 26 sierpnia 2003 r. W decyzji nie ustalono wskaźników szerokości elewacji frontowej i wielkości nowej zabudowy w stosunku do powierzchni działki. Wysokość obiektu i kąt nachylenia dachu nie wynikały z analizy. Wskazanie rodzaju wymaganych materiałów budowlanych wykraczało poza kompetencje organu. Nie określono wymaganej ilości miejsc parkingowych. Ustanowienie zakazu dojazdu do planowanego obiektu wykraczało poza materię ustawy i nie oznaczało zakazu włączenia nieruchomości do drogi osiedlowej. Rozwiązania w zakresie komunikacji powinny odpowiadać oznaczeniom i nazewnictwu ustanowionym w rozporządzeniu. Organ stwierdził naruszenie art. 107 § 1 k.p.a., gdyż burmistrz nie podpisał jednego z załączników. Wadliwe było ponadto uzasadnienie decyzji.