Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 28 października 2010 r., sygn. II SA/Wr 457/10

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Halina Kremis (sprawozdawca) Sędziowie Sędzia NSA Julia Szczygielska Sędzia NSA Andrzej Wawrzyniak Protokolant Małgorzata Boaro po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 28 października 2010 r. sprawy ze skargi A. Sp. z o.o. z siedzibą we W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego we W. z dnia 17 marca 2010 r. nr [...] w przedmiocie ustalenia warunków zabudowy oddala skargę.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia 17 marca 2010 r. (Nr [...]) Samorządowe Kolegium Odwoławcze we W. biorąc za podstawę art. 138 § 2 k.p.a., po rozpoznaniu odwołania Przedsiębiorstwa A. z siedzibą we W. od decyzji Prezydenta Miasta W. z dnia 5 listopada 2009 r. Nr [...] ustalającą - na rzecz "B." sp. z o.o. - spółka komandytowa z siedzibą we W. - warunki zabudowy dla inwestycji obejmującej budowę zespołu budynków mieszkalnych wielorodzinnych z funkcją usługowo-biurowo-hotelową, wraz z niezbędnymi przyłączami infrastruktury technicznej, przewidzianej do realizacji we W. przy ul. W. R. [...], na terenie działek nr [...][...][...][...][...][...][...][...][...][...][...][...][...][...][...] oraz części działki nr [...], AM-6, obręb K. - uchyliło zaskarżoną decyzję i przekazało sprawę do ponownego rozpatrzenia przez organ I instancji.

W uzasadnieniu decyzji Kolegium podniosło, że uchyloną decyzję Prezydenta W. poprzedzały poprzednio odmowne rozstrzygnięcia, które były uchylane, a sprawa każdorazowo przekazywana była do ponownego rozpatrzenia przez organ pierwszej instancji - decyzje Samorządowego Kolegium Odwoławczego we W.: z dnia 16 października 2007 r. nr [...] i z dnia 8 października 2008 r. nr [...]. Ponownie rozpatrując sprawę organ I instancji w celu ustalenia wymagań dla nowej zabudowy i zagospodarowania terenu w sposób określony w przepisach, na podstawie § 3 ust. 1 - 2 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie sposobu ustalania wymagań dotyczących nowej zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz. U. Nr 164, poz. 1588), wyznaczył wokół wnioskowanych działek obszar analizowany, którego granica przebiega w odległości 465 m, tj. trzykrotnej szerokości frontu wnioskowanych działek. Na tak wyznaczonym obszarze przeprowadzona została analiza funkcji, cech zabudowy i sposobu zagospodarowania terenu w zakresie warunków, o których mowa w art. 61 ust. 1-5 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717, z późn. zm.). Organ lokalizacyjny wskazał, że niektóre z ustalonych na podstawie rozporządzenia parametrów urbanistycznych nieznacznie odbiegają od średnich parametrów wynikających z analizy, jednak ze względu na duże zróżnicowanie zabudowy w otoczeniu obszaru objętego wnioskiem, możliwe jest przyjęcie wartości, które pozwalają na realizację planowanej inwestycji, która będzie stanowić kontynuację funkcji występującej w obszarze analizowanym, tj. zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej. Wskazując na wnikliwą ocenę wszystkich okoliczności faktycznych i prawnych, organ I instancji ustalił warunki zabudowy dla planowanego zamierzenia budowlanego. Od powyższej decyzji odwołanie złożyło Przedsiębiorstwo A. podnosząc że sporna decyzja dotknięta jest zarówno wadami o charakterze procesowym, jak i materialnym, uzasadniającymi wniosek o jej uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia. W pierwszej kolejności zarzucono, że organ pierwszej instancji, przed wydaniem kwestionowanej decyzji nie rozpatrzył wniosku strony odwołującej się (złożonego w dniu 26 października 2009 r.) o zawieszenie postępowania lokalizacyjnego w sprawie. W takim przypadku wbrew dyspozycji art. 101 k.p.a., stanowiącym że organ administracji publicznej orzeka w sprawie zawieszenia postępowania w formie postanowienia, organ lokalizacyjny do wniosku o zawieszenie postępowania odniósł się wyłącznie w piśmie z dnia 4 listopada 2009 r., skierowanym do spółki. Strona odwołująca się podkreśliła, że zgodnie z utrwaloną linią orzecznictwa sądowo - administracyjnego- "niedopuszczalne jest wydanie decyzji kończącej postępowanie bez uprzedniego rozpatrzenia złożonego żądania zawieszenia postępowania", na co przywołała wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 13 lipca 2006 r. - I OSK 1405/05, Lex nr 275467. Niedopuszczalne było zatem wydanie w dniu 5 listopada 2009 r. spornej decyzji, a więc przed doręczeniem odwołującej się spółce wskazanego wyżej pisma, które nastąpiło w dniu 9 listopada 2009 r. W odwołaniu wskazano, że w zaskarżonym rozstrzygnięciu organ lokalizacyjny nie wyjaśnił, z jakich powodów uznał, że wyznaczony obszar analizowany jest miarodajny i adekwatny do ustalenia parametrów dla omawianej inwestycji. Tym samym organ naruszył nie tylko zasadę przekonywania wyrażoną w art. 11 k.p.a., ale i przepis art. 107 § 3 k.p.a., mówiący o uzasadnieniu faktycznym decyzji. Strona odwołująca się przywołała również orzecznictwo sądowo - administracyjne dotyczące tej materii. Zdaniem odwołującej się spółki także treść decyzji nie odpowiada przepisom prawa. W decyzji wskazano jako rodzaj zabudowy - "zabudowę o funkcji mieszkaniowej", tymczasem zamierzenie inwestycyjne obejmuje budowę zespołu budynków mieszkalnych wielorodzinnych z funkcją usługowo-biurowo-hotelową, a zatem obejmuje budynki realizujące nie wyłącznie funkcję mieszkaniową. Analiza treści decyzji wskazuje, że decyzja nie zawiera ustaleń w zakresie określenia sposobu zaopatrzenia w media, tym samym nie wynika z niej, czy istniejące lub projektowane uzbrojenie terenu jest wystarczające dla zamierzenia budowlanego (czy został spełniony warunek, o którym mowa w art. 61 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym). Wskazano także, że w decyzji nie ustalono wymaganej ilości miejsc parkingowych dla pozostałych lokali niemieszkalnych, objętych planowanym zamierzeniem. Oparte na uznaniu administracyjnym, ustalenie dolnego poziomu wskaźnika wymaganej ilości miejsc parkingowych na 1 mieszkanie na poziomie 0,8, w sytuacji gdy problemem W. jest niedobór miejsc parkingowych, nie zostało poparte żadną argumentacją, wskazującą na zasadność dokonanego przez organ wyboru. Zdaniem odwołującej się strony działania organu w ustaleniu tej kwestii obarczone są więc cechą dowolności. Ponadto określenia wysokości górnej elewacji frontowej budynków dokonano w decyzji w sposób nieprecyzyjny, niepozwalający na jednoznaczne wskazanie, jakie rzeczywiście wymogi w tym zakresie powinna spełniać inwestycja. Tym samym pozwala to inwestorowi na nieprzewidzianą przepisami swobodę w przygotowaniu projektu budowlanego, a w konsekwencji spowoduje naruszenie interesu odwołującej się spółki. Pełnomocnik Spółki wskazał także (wywodząc w oparciu o dokumentację dostarczoną mu w celu sporządzenia odwołania), że doręczono stronie odwołującej się decyzję niekompletną, bez obligatoryjnych załączników, tj. załącznika graficznego oraz części tekstowej i graficznej analizy. Uniemożliwiono stronie w ten sposób zapoznanie się z całością rozstrzygnięcia organu pierwszej instancji.