Wyrok WSA w Poznaniu z dnia 16 grudnia 2008 r., sygn. II SA/Po 311/08

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Andrzej Zieliński (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Wiesława Batorowicz Sędzia WSA Maria Kwiecińska Protokolant Starszy sekretarz sądowy Monika Pancewicz po rozpoznaniu w Poznaniu na rozprawie w dniu 16 grudnia 2008 r. sprawy ze skargi H. i Z. C. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia [...] stycznia 2008 r. nr [...] w przedmiocie odmowy ustalenia warunków zabudowy terenu I. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Prezydenta Miasta K. z dnia [...] listopada 2007r. Nr [...] (znak [...]) , II. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. na rzecz skarżących kwotę [...],- zł ([...]) tytułem zwrotu kosztów sądowych. /-/ M. Kwiecińska /-/ A. Zieliński /-/ W. Batorowicz

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] stycznia 2008 r. nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K., po rozpatrzeniu odwołania H.C. i Z.C. od decyzji Prezydenta Miasta K. z dnia [...] listopada 2007 r. nr [...] znak [...] w przedmiocie odmowy ustalenia warunków zabudowy - utrzymało decyzję w mocy.

Dnia [...] lipca 2006 r. H.C. i Z.C. złożyli wniosek o ustalenie warunków zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie budynku mieszkalnego jednorodzinnego z garażem na terenie położonym w K. przy ul. P [...], oznaczonym w ewidencji gruntów jako działka nr [...] (obręb [...]).

Decyzją z dnia [...] listopada 2007 r. Prezydent Miasta K. odmówił ustalenia warunków zabudowy dla inwestycji (po ponownym rozpoznaniu sprawy na skutek uchylającej decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] października 2007 r.) na podstawie art. 59 ust. 1, art. 60 ust. 1 oraz art. 61 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2003 r. Nr 80, poz. 717 ze zm. - dalej: u.p.z.p.) oraz art. 104 i 107 K.p.a. W uzasadnieniu rozstrzygnięcia organ wyjaśnił, iż dla terenu inwestycji nie ma miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Wobec tego sporządzono analizę urbanistyczną, która wykazała, że projektowana budowa budynku mieszkalnego z garażem nie spełnia wymogu kontynuacji funkcji oraz wymogu intensywności wykorzystania terenu (art. 61 ust. 1 pkt. 1 u.p.z.p.). Organ wskazał, że inwestycje zlokalizowano w sąsiedztwie dominującej funkcji rolniczej z zabudową zagrodową w gospodarstwach rolnych. Na działkach sąsiednich nie występuje typowa zabudowa mieszkaniowa jednorodzinna, w tym również na działkach nr [...] i [...] (obręb [...]), położonych w sąsiedztwie projektowanej inwestycji. Organ nie zgodził się z zarzutem, że na działkach tych jest zabudowa o charakterze mieszkaniowym, jednorodzinnym. Budynki, które się tam znajdują zlokalizowano na działkach o pow. ok. 5000 m, użytkowanych, poza częścią związaną z funkcjonowaniem budynku mieszkalnego i gospodarczego, jako tereny upraw rolnych. Również taki sposób użytkowania terenu funkcjonuje na pozostałych działkach w obszarze analizowanym (tereny upraw rolnych i budynki związane z funkcjonowaniem gospodarstw). Organ zauważył także, że teren inwestycji ma powierzchnię ok. 1500 m2. Jest to zatem typowa działka budowlana dla zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej, która nie ma odzwierciedlenia w obszarze analizowanym. W ocenie Prezydenta przeciwko lokalizacji inwestycji przemawia również fakt, że przewidywana jest ona przy drodze o parametrach nie pozwalających na obsługę komunikacyjną zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej. Ulica P. ma bowiem niewystarczającą szerokość pasa drogowego (ok. 2,5 - 3,0 m). Oznacza to, że inwestycja nie spełnia kryterium, o którym mowa w art. 61 ust. 1 pkt 2 ustawy w zakresie dostępu do drogi publicznej. Organ wyjaśnił też, iż zgodnie z art. 61 ust. 1 pkt 5 u.p.z.p. wydanie decyzji o warunkach zabudowy jest możliwe w przypadku spełnienia warunku zgodności inwestycji z przepisami odrębnymi. Tymczasem w jego ocenie przedsięwzięcie naruszało § 14 ust. 1, 2 i 3 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie. Ustalona w nich szerokość dojścia i dojazdu do działek budowlanych oraz do budynków w postaci ciągu pieszo-jezdnego winna wynosić min. 5 metrów przy szerokości jezdni nie mniejszej niż 3 metry, a do budynku i urządzeń z nim związanych szerokość dojścia i dojazdu winna wynosić min. 4,5 metra. Ponadto, organ stwierdził, że istniejąca droga nie spełnia wymagań dla potrzeb obsługi projektowanej zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej. Jeżeli łączna szerokość utwardzonej części jednopasmowej drogi klasy D jest mniejsza niż 5,0 metrów, powinny być stosowane mijanki. Odległość między mijankami powinna zapewnić ich wzajemną widoczność, a całkowita szerokość jezdni w obrębie mijanki powinna być nie mniejsza niż 5,0 metrów (§ 126 rozporządzeniu Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej z dnia 2 marca 1999 roku w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać drogi publiczne i ich usytuowanie). Prezydent stwierdził również, że na terenie objętym wnioskiem nie można lokalizować zabudowy ze względu na fakt położenia terenu w strefie występowania wysokich stanów wód gruntowych z zagrożeniem podtapiania (fakt ten zgłaszany jest przez użytkowników nieruchomości sąsiednich w okresach wzmożonych opadów). Realizacja projektowanej zabudowy wymagałaby wywyższenia terenu i nowego kształtowania najniższych części działki. To z kolei spowoduje zmiany stosunków wodnych w otoczeniu omawianej ruchomości w sposób sprzeczny z art. 29 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 18 lipca 2001 r. Prawo wodne (Dz.U. z 2005 r. Nr 239 poz. 2019 ze zm.), który stanowi, że właściciel gruntu nie może zmieniać stanu wody na gruncie, a zwłaszcza kierunku odpływu znajdującej się na jego gruncie wody opadowej ani kierunku odpływu ze źródeł - ze szkodą dla gruntów sąsiednich.