Wyrok WSA w Lublinie z dnia 18 października 2007 r., sygn. II SA/Lu 643/07

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Grażyna Pawlos-Janusz, Sędziowie Sędzia NSA Maciej Kierek, Sędzia NSA Leszek Leszczyński (sprawozdawca), Protokolant Asystent sędziego Jakub Polanowski, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 18 października 2007 r. sprawy ze skargi J. i J. M. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia "[...]" nr "[...]" w przedmiocie ustalenia warunków zabudowy oddala skargę.

Uzasadnienie

Burmistrz Miasta decyzją z dnia [...], nr [...], podjętą na skutek wniosku A. M. ustalił warunki zabudowy dla inwestycji, obejmującej budowę dwóch budynków mieszkalnych z częścią handlowo-usługową o powierzchni sprzedażowej 30-50 m kw. oraz budynków garażowo-gospodarczych na działkach nr 98, 348, 99/1 oraz 349 (ark. mapy 31), położonych w B. przy skrzyżowaniu ulicy M. z ulicą H.

Odwołanie od powyższej decyzji złożyli J. i J. M., wskazując, iż ich zdaniem niedopuszczalne jest ustalenie linii zabudowy powstałej w wyniku powyższej decyzji, przebiegającej w odległości 6 m od krawędzi jezdni ul. H. po uzyskaniu zgody właściwego zarządcy drogi, skoro linia ta ustalona została w odległości 10 m. Takie ustalenie nie ma podstawy prawnej. Nie ma także, zdaniem odwołujących się, potrzeby uzyskania zgody zarządcy, skoro uzgodnił już on projekt decyzji. W konsekwencji rozwiązania przyjętego w decyzji, prowadzącego do zabudowania ich budynku od frontu na znacznej szerokości, spadnie znacznie jego wartość (o ok. 30%), co spowoduje dochodzenie odszkodowania.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze, decyzją z dnia [...], nr [...] utrzymało zaskarżoną decyzję w mocy. Kolegium powołało się na art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. nr 80, poz. 717 ze zm.), wskazujący na podstawę prawną wydania decyzji ustalającej warunki zabudowy w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oraz na art. 61 ust. 1 tej ustawy, określający warunki wydania takiej decyzji, badane w wyznaczonym wokół działki obszarze analizowanym w kontekście funkcji oraz cech zabudowy i zagospodarowania terenu na gruncie ust. 1-5 tego przepisu. Organ odwoławczy wskazał na zmienność linii zabudowy przy ul. H., kształtującej się w odległości 6-10 m. od krawędzi jezdni. Uznał w związku z tym, iż należy odwołać się do art. 43 ust. 2 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz.U. z 2007 r., nr 19, poz. 115 ze zm.), na gruncie którego w szczególnie uzasadnionych przypadkach, za zgodą zarządcy drogi wydaną przed uzyskaniem przez inwestora pozwolenia na budowę, można usytuować obiekt budowlany przy drodze w odległości mniejszej niż określona w ust. 1 tego przepisu. W ocenie organu nie zmienia to ustalenia linii zabudowy od krawędzi jezdni określonej w odległości 10 m od krawędzi jezdni. Organ wskazał, iż zgoda na gruncie tego przepisu nie jest tożsama z uzgodnieniem projektu decyzji ustalającej warunki zabudowy.