Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 19 lipca 2006 r., sygn. III SA/Wr 58/06

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Jerzy Strzebińczyk (sprawozdawca) Sędzia NSA Józef Kremis Sędzia WSA Maciej Guziński Protokolant Katarzyna Dziok po rozpoznaniu w Wydziale III na rozprawie w dniu 11 lipca 2006 r. sprawy ze skargi W. K. na decyzję Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego we W. z dnia [...] Nr [...] w przedmiocie choroby zawodowej I. uchyla zaskarżoną decyzję; II. określa, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu.

Uzasadnienie

Sprawa była już przedmiotem rozpoznania przez Wojewódzki Sąd Administracyjny.

Uprzednio, w dniu [...], Państwowy Powiatowy Inspektor Sanitarny w K. wydał decyzję (znak [...]), w której stwierdził u J. O. przewlekłe zapalenie nadkłykcia bocznego kości ramieniowej prawej.

Decyzją z dnia [...], Nr [...] - wydaną po rozpatrzeniu odwołania W. K., pracodawcy J. O. - D. Wojewódzki Inspektor Sanitarny uchylił pierwszoinstancyjne orzeczenia i umorzył postępowanie. Następnie - postanowieniem z dnia [...] - organ ten sprostował swoją decyzję z dnia [...], w ten sposób, że w miejsce orzeczenia o umorzeniu postępowania orzekł o braku podstaw do stwierdzenia choroby zawodowej.

Zarówno decyzja, jak i postanowienie - o których była mowa - zostały jednak uchylone wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 23 czerwca 2004 r. wydanym w sprawie 3 II SA/Wr 2862/2001, po rozpoznaniu skargi J. O. na drugoinstancyjne rozstrzygnięcie.

Sąd uznał wówczas, że organ drugiej instancji naruszył przepisy procesowe, zwłaszcza art. 7, art. 77 § 1 i art. 80 w związku z art. 84 § 1 Kodeksu postępowania administracyjnego. Uchybienie polegało na braku odniesienia się przez ten organ do dużej części materiału dowodowego, w szczególności do odmiennych w swojej treści opinii specjalistów zgromadzonych w toku postępowania wyjaśniającego. Ówcześnie orzekający skład Sądu podkreślił, "że ocena dowodów sprawy winna znaleźć swoje odzwierciedlenie w uzasadnieniu nie tylko celem kontroli sądowoadministracyjnej, ale także celem umożliwienia stronie podjęcia stosownej obrony." Zdaniem Sądu, "w okolicznościach niniejszej sprawy (...) uzasadnienie zaskarżonej decyzji nie pozwala na ocenę przez sąd, czy ocena dowodów nie ma charakteru dowolności." Sąd nawiązał do § 7 znajdującego w sprawie zastosowanie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 listopada 1983 r. w sprawie chorób zawodowych (Dz. U. Nr 65, poz. 294 ze zm.), wskazującego medyczne jednostki organizacyjne właściwe do rozpoznania chorób zawodowych. W ocenie WSA, przewidziany w tym przepisie tryb ustalania istnienia choroby zawodowej nie zwalnia jednak organu orzekającego od obowiązku badania prawdy obiektywnej. Sąd wskazał przy tym na utrwalony pogląd, iż wymóg orzeczenia przez właściwe jednostki służby zdrowia o chorobie zawodowej nie oznacza związania tym orzeczeniem organu orzekającego w sprawie. Orzeczenie lekarskie tyczące rozpoznania choroby zawodowej jest bowiem jedynie opinią w rozumieniu art. 84 § 1 k.p.a. Organ nie może co prawda bez tej opinii (bądź sprzecznie z nią) dokonywać we własnym zakresie rozpoznania choroby zawodowej, ani nie może ustalać czy rozpoznane schorzenie mieści się w wykazie chorób zawodowych. Nie oznacza to jednak zdjęcia z organu obowiązku dokonania oceny opinii opracowanej przez uprawnioną do tego jednostkę służby zdrowia, jako jednego ze środków dowodowych w sprawie, w granicach zakreślonych w art. 80 k.p.a.