Artykuł
Przeciwieństwa się odpychają
Niedawno nawet komentatorzy liberalnych mediów przekonywali, że Joe Biden powinien się pozbyć Kamali Harris, by nie zaszkodzić swoim szansom na reelekcję. Teraz pewnie odetchnęli z ulgą, że tego nie zrobił
Prokuratorka kontra skazaniec. Obrończyni ofiar kontra drapieżnik seksualny. Rzeczniczka interesów klasy średniej kontra sługa wielkiego kapitału. Na takich kontrastach ma się zasadzać kampania prezydencka, którą odziedziczyła po wycofującym się w cień Joem Bidenie Kamala Harris – jego numer dwa. Przed wejściem do wielkiej polityki przez kilkanaście lat wspinała się po szczeblach kariery w prokuraturze w Kalifornii, dochodząc w końcu na sam szczyt. Dziś sprawia wrażenie, jakby nie mogła sobie wymarzyć lepszego przeciwnika w walce o Biały Dom. – W swojej karierze ścigałam wszelkiej maści sprawców. Napastników, którzy znęcali się nad kobietami. Naciągaczy, którzy okradali konsumentów. Oszustów, którzy łamali zasady dla własnej korzyści. A więc uwierzcie mi, kiedy wam mówię: znam typ Donalda Trumpa – podkreślała w swoim debiucie w nowej roli.
Wbrew obawom wielu demokratów gładko weszła w rolę prezydenckiej kandydatki, jakby od czterech lat tylko czekała na to, aż szef oznajmi jej: teraz twoja kolej. Zgrabnie nakreśliła najmocniejsze strony swojego życiorysu i agresywnie wypunktowała oponenta, wyraziście zarysowując różnice między ich wizjami Ameryki: krajem równych możliwości, w którym „żadne dziecko nie musi dorastać w biedzie, gdzie każda osoba może kupić dom, założyć rodzinę i budować majątek, a powrotem do «ekonomii skapywania», która miliarderów i potężne korporacje nagradza wielkimi ulgami podatkowymi, a
