Z brzmienia przepisu art. 39 ustawy z dnia 9 stycznia 1997 r. - Kodeks celny /Dz.U. 2001 nr 75 poz. 802 ze zm./, a szczególnie zawartego tam zwrotu "towary" "powinny zostać przedstawione" wynika obowiązek zawiadomienia organu celnego o dostarczeniu towarów będących przedmiotem przywozu zgodnie ze stanem rzeczywistym tj. obejmującym wszystkie sprowadzane na polski obszar celny towary. a nie tylko te
Określenie "w tym samym stanie", użyte w art. 192 par. 1 ustawy z dnia 9 stycznia 1997 r. - Kodeks celny /Dz.U. nr 23 poz. 117 ze zm./, odnosi się do stanu prawnego towaru, a nie stanu fizycznego. W świetle par. 2 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 września 1999 r. w sprawie szczegółowych warunków i trybu powrotnego przywozu towarów /Dz.U. nr 80 poz. 910/ dopuszcza się dokonywanie czynności
Zatrzymanie towarów z urzędu lub na wniosek osoby uprawnionej, o jakiej mowa w art. 57 par. 2a ustawy z dnia 9 stycznia 1997 r. - Kodeks celny /t.j. Dz.U. 2001 nr 75 poz. 802 ze zm./ oraz w par. 7 ust. 1 i par. 9 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 2 lutego 1999 r. w sprawie sposobu i trybu postępowania organów celnych przy zatrzymywaniu towarów w wypadku podejrzenia naruszenia przepisów dotyczących
Przepis art. 224 ustawy z dnia 9 stycznia 1997 r. - Kodeks celny /Dz.U. nr 23 poz. 117 ze zm./, nie uzależnia powstania długu celnego od okoliczności z jakiego kraju towar został sprowadzony i czy należności celne zostały w tym kraju uiszczone. Powstanie długu celnego wiąże się z pochodzeniem towaru /z kraju nie będącego stroną umów o wolnym handlu/, a zatem przywóz towaru z Czech, po opłaceniu w tym
Pojęcie użycie towarów zawarte w przepisie art. 248 par. 2 pkt 1 ustawy z dnia 9 stycznia 1997 r. - Kodeks celny /Dz.U. nr 23 poz. 117 ze zm./ nie nawiązuje do technologicznego użycia towarów, lecz określa status prawny towarów po ich zwolnieniu. To użycie towarów polegało na swobodnym dysponowaniu nimi przez skarżącego na polskim obszarze celnym.
Niedopuszczalne jest pobranie opłaty manipulacyjnej dodatkowej, o której mowa w art. 276 par. 2 ustawy z dnia 9 stycznia 1997 r. - Kodeks celny /Dz.U. nr 23 poz. 117 ze zm./, w sytuacji, gdy w wyniku rewizji celnej organ celny wykaże różnicę pomiędzy towarem przedstawionym a ujawnionym, polegającą na niedoborze towaru.
"Przedstawicielstwo" jest pojęciem szerszym niż "pełnomocnictwo" - to ostatnie jest rodzajem przedstawicielstwa umownego. Kodeks celny zawiera szczególną regulację w zakresie przedstawicielstwa, stanowiąc, iż w przypadku, gdy postępowanie dotyczy towaru przeznaczonego do działalności gospodarczej, przedstawicielem bezpośrednim może być wyłącznie pracownik osoby lub agencja celna - a zatem wykluczone
Zgłaszający, obecny przy rewizji celnej, będący osobą dokonującą zgłoszenia celnego we własnym imieniu na swoją rzecz, we własnym imieniu na cudzą rzecz albo w której imieniu dokonuje się zgłoszenia celnego - jeśli uzna, że wyniki częściowej rewizji celnej towarów nie są reprezentatywne dla pozostałej części zgłaszanych towarów - może zwrócić się z wnioskiem o przeprowadzenie dodatkowej rewizji w ściśle
Obowiązek podatkowy z tytułu importu towarów objętych procedurą uszlachetniania czynnego zawsze powstaje równocześnie z długiem celnym.
Potrzeba należytego dokumentowania dokonanych czynności odzwierciedlających rzeczywisty przebieg zdarzeń gospodarczych, zgodnie z określonymi przepisami, jest warunkiem koniecznym do tego, by importer - podatnik z takiego faktu mógł wyprowadzić dla siebie wynikające z przepisów uprawnienia.
Do czasu wprowadzenia zmiany tłumaczenia umowy międzynarodowej, regulacja zawarta w Protokole dodatkowym nr 4 do Środkowoeuropejskiej Umowy o Wolnym Handlu /CEFTA/, sporządzonej w Krakowie dnia 21 grudnia 1992 r. /Dz.U. 1996 nr 158 poz. 809 z dnia 31 grudnia 1996 r./, winna być stosowana przez organy celne zgodnie z treścią, jaka została ogłoszona w Dzienniku Ustaw.
Art. 190 par. 1 pkt 21 ustawy z dnia 9 stycznia 1997 r. - Kodeks celny /Dz.U. nr 23 poz. 117 ze zm./ zwalnia od cła środek przewozowy uzyskany tytułem odszkodowania, ale tylko w zamian za dopuszczony do czasowego wywozu taki środek zniszczony w wypadku, a także środek nabyty za pieniądze otrzymane za granicą tytułem odszkodowania za dopuszczony do czasowego wywozu środek zniszczony w wypadku.
W sytuacji gdy stwierdza się nadwyżkę sprowadzonego towaru, zastosowanie przepisu art. 276 par. 2 ustawy z dnia 9 stycznia 1997 r. - Kodeks celny /Dz.U. nr 23 poz. 117 ze zm./ jest w pełni uzasadnione. Odmienne stanowisko należy zająć w przypadku stwierdzenia niedoboru, a to w związku z tym, że Skarb Państwa nie ponosi żadnej szkody z uwagi na brak uszczuplenia należności budżetowych. W tej sytuacji
Przepis par. 12 ust. 3 rozporządzenia Ministra Współpracy Gospodarczej z Zagranicą z dnia 22 sierpnia 1990 r. w sprawie dozoru celnego i kontroli celnej oraz poboru opłat /t.j. Dz.U. 1995 nr 30 poz. 155 ze zm./ jedynie przykładowo wymienia rodzaje dokumentów, które może przedstawić strona w razie potrzeby udowodnienia powrotnego wywozu towaru, zaś o przykładowym wyliczeniu świadczy użyty zwrot "w szczególności
Skoro z istoty prowadzonej przez agencję celną działalności gospodarczej wynika, że nie może ona zgłaszać towarów do procedury wywozu na własną rzecz, nie może być osobą korzystającą z tej procedury, to nie może być jej udzielone pozwolenie na jej stosowanie w formie uproszczonej.
Strona będąca spedytorem lub przewoźnikiem, w ramach tych czynności nie może zgłaszać towarów do procedury wywozu na własną rzecz, nie może być podmiotem, na rzecz którego może być dokonane zgłoszenie celne, gdyż jako przedstawiciel bezpośredni lub pośredni w świetle art. 253 par. 1 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 9 stycznia 1997 r. - Kodeks celny /Dz.U. nr 23 poz. 117 ze zm./, działa na rzecz innej osoby.
Instytucja unieważnienia /art. 68 ustawy z dnia 9 stycznia 1997 r. Kodeks celny - Dz.U. nr 23 poz. 117 ze zm./ polega na unieważnieniu zgłoszenia celnego, które nie przyniosło jeszcze skutków w postaci decyzji administracyjnej.
Obecna ustawa z dnia 9 stycznia 1997 r. Kodeks celny /Dz.U. nr 23 poz. 117 ze zm./, w przeciwieństwie do art. 87 ust. 1 obowiązującej do dnia 31 grudnia 1997 r. ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. - Prawo celne /Dz.U. 1994 nr 71 poz. 312 ze zm./ w ogóle nie przewiduje podmiotowych przesłanek warunkujących umarzanie należności celnych tj. przesłanek odnoszących się do sytuacji ekonomicznej strony zobowiązanej
Treść art. 65 par. 4 ustawy z dnia 9 stycznia 1997 r. - Kodeks celny /Dz.U. nr 23 poz. 117 ze zm./ oznacza, że bez względu na to, czy organ celny działa z urzędu czy też na wniosek strony, postępowanie zakończyć może się tylko jednym z dwóch rozstrzygnięć: organ może uznać zgłoszenie celne za prawidłowe bądź uznać je za nieprawidłowe, co obliguje go do podjęcia dodatkowych rozstrzygnięć o kwestiach
Przepis art. 23 par. 7 ustawy z dnia 9 stycznia 1997 r. Kodeks celny /Dz.U. nr 23 poz. 117 ze zm./ nie tylko uprawnia organy celne do oceny przedłożonych dokumentów pod względem formalnym, ale również daje możliwość badania wiarygodności dokumentu pod względem merytorycznym w sytuacji, gdy z uzasadnionych przyczyn wysokość podanej ceny transakcyjnej budzi uzasadnione wątpliwości co do jej prawdziwości
Nie można zarzucić organom celnym błędu /dowolności/ w ocenie materiału dowodowego, gdy twierdzą, że nie ma dowodów potwierdzających oświadczenia skarżącego o łączącej go z niemiecką firmą "P." umowie o świadczenie usług marketingowych, że nie ma też dowodów na to, iż usługi te były w rzeczywistości świadczone, a kwoty wynikające z ujawnionych faktur są za nie zapłatą. Przede wszystkim podkreślić trzeba
Warunkiem koniecznym do uznania danej rzeczy za tzw. mienie przesiedlenia jest ustalenie, że mienie to służyło osobie przesiedlającej się /było przez nią wykorzystywane/ dla celów w tym przepisie wymienionych. Nie jest przy tym jednak ważne, czy rzecz, która ma być uznana za mienie osoby przesiedlającej się, została przez nią nabyta za granicą, w kraju, w którym przebywała ona czasowo przez co najmniej
