Wyrok NSA z dnia 12 grudnia 2000 r., sygn. I SA/Ka 1595/99

Obecna ustawa z dnia 9 stycznia 1997 r. Kodeks celny /Dz.U. nr 23 poz. 117 ze zm./, w przeciwieństwie do art. 87 ust. 1 obowiązującej do dnia 31 grudnia 1997 r. ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. - Prawo celne /Dz.U. 1994 nr 71 poz. 312 ze zm./ w ogóle nie przewiduje podmiotowych przesłanek warunkujących umarzanie należności celnych tj. przesłanek odnoszących się do sytuacji ekonomicznej strony zobowiązanej do ich uiszczenia.

Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skargi Zdzisława B. na decyzję Prezesa Głównego Urzędu Ceł w W. z dnia 28 czerwca 1999 r. (...) w przedmiocie umorzenia należności celnych - oddala skargę.

UZASADNIENIE

Pismem z dnia 27 kwietnia 1998 r. Zdzisław B. zwrócił się do Dyrektora Urzędu Celnego w K. z wnioskiem o umorzenie wymierzonych mu decyzją z dnia 5 lipca 1993 r., (...), należności celnych i z tytułu podatku obrotowego oraz o umorzenie wszczętego w związku z powyższą zaległością postępowania egzekucyjnego na podstawie tytułu wykonawczego (...). W przypadku zaś odmownego załatwienia przedmiotowego wniosku wniósł o wznowienie postępowania i uchylenie wskazanej wyżej decyzji i umorzenie postępowania. Stwierdził, iż jako kierowca, pracownik właściciela samochodu ciężarowego, przewoził towar na rzecz firmy R.-T. w R. i od spedytora otrzymał polecenie dostarczenie go do S. Tam też po telefonicznej rozmowie z celnikiem wydał przewożony towar przedstawicielowi firmy "T.". W późniejszym czasie okazało się jednak, iż firmy takie nie istniały, a przeciwko ich wspólnikom wszczęto postępowanie karne. Zaś należne z tytułu importu cło i podatek obrotowy wymierzony został kierowcom, gdyż w tym czasie nie były jeszcze znane osoby faktycznie odpowiedzialne za dokonanie przedmiotowego importu, a zatem nie przeprowadzając odpowiedniego postępowania celnego uznano bezpodstawnie, iż to wnioskodawca dokonywał przewozu towaru we własnym imieniu i pozostawił go w sobie znanym miejscu, nie dokonując stosownej odprawy celnej. Skoro jednak obecnie sytuacja uległa zmianie i znani są faktyczni importerzy, to oni powinni ponieść związane z tym obowiązki, a wdrożona egzekucja winna być skierowana do tych osób, jako faktycznych dłużników. Zaś skierowanie jej przeciwko wnioskodawcy powoduje, że egzekucja należności głównych i narosłych odsetek za zwłokę przewyższa jego możliwości finansowe. Sama bowiem miesięczna kwota odsetek wynoszących 1.450,00 zł przewyższa zarobki wnioskodawcy, co oznacza, że mimo dokonywanych spłat kwota zaległości będzie się w dalszym ciągu powiększać. Zasadnicze wynagrodzenie, które otrzymuje wnioskodawca w kwocie 843,60 zł wraz z pozostałymi dodatkami, przy dokonywanych potrąceniach w wysokości 929,90 zł sprawia, iż jego rodzina znalazła się w ciężkiej sytuacji, a uzyskiwany dochód wystarcza na zaspokojenie jedynie podstawowych i niezbędnych potrzeb. Konkludując Zdzisław B. podkreślił, iż nie może się pogodzić z faktem, że musi płacić za cudze oszustwa.