Roszczenie informacyjne regulowane w art. 48 ustawy o zbiorowym zarządzaniu prawami autorskimi i prawami pokrewnymi (wcześniej art. 105 ust. 2 Prawa autorskiego) stanowi samodzielne roszczenie i nie wymaga od organizacji zbiorowego zarządzania prawami autorskimi wykazywania istnienia podstawy prawnej do dochodzenia opłat czy wynagrodzeń przy jego dochodzeniu, ani też jest niezależne od systemu finansowania
Zasada asymilacji w prawie autorskim ma dynamiczny charakter i obejmuje również prawa związane z wynagrodzeniem tantiemowym, co pozwala na zapewnienie równego traktowania twórców zarówno krajowych, jak i zagranicznych, oraz sprzyja intensyfikacji ochrony autorskiej.
W procesie o naruszenie prawa ochronnego na znak towarowy, powód powinien wykazać fakt realizacji wszystkich przesłanek naruszenia prawa, podczas gdy pozwany, w przypadku podniesienia zarzutu wyczerpania prawa, powinien przeprowadzić dowód na okoliczność realizacji tychże przesłanek.
1. Znaki towarowe, aby być chronione, muszą posiadać zdolność odróżniającą, która nie opiera się wyłącznie na oznaczeniach lub wskazówkach, które weszły do języka potocznego lub są zwyczajowo używane. 2. Zła wiara w momencie zgłoszenia znaku towarowego nie jest uzależniona wyłącznie od faktu używania lub nie używania danego znaku. 3. Rzeczywiste używanie znaku towarowego na rynku jest kluczowym kryterium
W kontekście prawa autorskiego i praw pokrewnych, przedstawienie wizerunku osoby jako szczegółu całości utworu, takiego jak film, nie wymaga zgody tej osoby. Każda sytuacja musi być jednak rozpatrywana indywidualnie, biorąc pod uwagę różne okoliczności, takie jak kontekst, w jakim wizerunek się znajduje, oraz jego znaczenie na tle całego utworu.
Ochrona praw własności intelektualnej w obrocie towarowym jest kluczowa dla utrzymania uczciwej konkurencji i ochrony renomy znaku towarowego, a nieprzestrzeganie tych praw i próby ich zakwestionowania w sądzie, opierając się na innych podstawach prawnych, takich jak nadużycie prawa podmiotowego czy zasady współżycia społecznego, są niewłaściwe i sprzeczne z duchem prawa.
Z uwagi na warunek przeniesienia własności egzemplarza utworu, wyczerpanie prawa nie występuje w odniesieniu do egzemplarzy przekazanych przez uprawnionego dystrybutorowi na podstawie umowy sprzedaży komisowej lub podobnej (por. art. 765 k.c.). W ramach tak ukształtowanego stosunku prawnego dystrybutor prowadzi w imieniu własnym sprzedaż egzemplarzy utworu zwielokrotnionych i przekazanych mu przez
Ustalenie działania powoda jako performansu w obecności jednej osoby jest wystarczające do uznania go za utwór w rozumieniu Prawa autorskiego.
1. Emisja przez Narodowy Bank Polski monet kolekcjonerskich z wykorzystaniem dzieł artysty bez uzyskania zgody jego prawnych spadkobierców stanowi naruszenie praw autorskich. 2. Prawa autorskie są chronione niezależnie od charakteru i formy wykorzystania dzieła, a środki płatnicze, choć wyłączone z ochrony prawa autorskiego, nie mogą być podstawą do naruszania praw do dzieł objętych tą ochroną. Ponadto
Zgodnie z art. 315 ust. 2 Prawa własności przemysłowej, do oceny zasadności roszczenia twórcy projektu wynalazczego o wynagrodzenie za okres po wejściu w życie ustawy Prawo własności przemysłowej, w sytuacji gdy prawo to powstało także po wejściu w życie ustawy Prawo własności przemysłowej, stosuje się przepisy tej nowej ustawy, a nie ustawy Prawa o wynalazczości. O dacie powstania stosunku prawnego
Zastosowanie kontratypu z art. 81 ust. 2 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych nie było konieczne, ponieważ powód w sprawie nie spełniał kryteriów osoby powszechnie znanej, a udział w uroczystości religijnej miał charakter prywatny i nie był związany z jego działalnością gospodarczą ani aktywnością społeczno-polityczną.
Ocena kwestii związanych z ochroną praw autorskich oraz innych praw intelektualnych powinna opierać się na wyjaśnieniach faktycznych oraz spójnych opinii biegłych sądowych, a nie na nieuzasadnionych próbach ponowienia dowodów lub zdobywania kolejnych opinii w celu podważenia wcześniejszych ustaleń sądu.
Przewidziane w art. 296 ust. 1 p.w.p. roszczenie o wydanie bezpodstawnie uzyskanych korzyści, będące de lege lata roszczeniem samodzielnym względem roszczenia z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia, obejmuje co najmniej korzyść polegającą na bezpodstawnym korzystaniu z cudzego dobra, postrzeganą zazwyczaj jako zaoszczędzony wydatek w związku z nieponiesieniem należnych opłat licencyjnych, może jednak
Przepis art. 79 ust. 1 pkt 3b pr. aut. nie zawęża odpowiedzialności do bezpośredniego sprawcy naruszenia, stanowiąc ogólnie o osobie, która dopuściła się naruszenia praw autorskich na szkodę uprawnionego (lege non distinguente nec nostrum est distinguere). Na gruncie kodeksu cywilnego można konstruować tego rodzaju rozróżnienie, a to ze względu na przepisy art. 415 (art. 416 w przypadku osób prawnych
Sąd ma prawo do dokonywania zmian redakcyjnych i gramatycznych w tekście sprostowania nadesłanego przez wnioskodawcę, pod warunkiem że zmiany te nie wpływają na merytoryczną treść sprostowania i służą jedynie uściśleniu jego formy oraz zapobieganiu nieporozumieniom co do autorstwa, a informacja o materiale, którego dotyczy sprostowanie, może być zawarta w zapowiedzi sprostowania, spełniając tym samym
Art. 296 p.w.p. i art. 18 u.z.n.k. przewidują różne rodzaje roszczeń w związku z naruszeniem prawa na znak towarowy oraz popełnieniem czynu nieuczciwej konkurencji. Wybór środka ochrony prawnej, z którego skorzysta uprawniony podmiot zależy od niego samego i dokonuje się przez zgłoszenie odpowiedniego żądania w procesie. O tym, czy wybrane przez powoda żądanie zostanie uwzględnione decyduje jednak
Z brzmienia art. 105 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych nie wynika jakiekolwiek czasowe ograniczenie stosowania domniemań.
Z przepisu art. 14a ust. 1 i n. pr. pras. wynika, iż przedmiotem autoryzacji jest wyłącznie dosłownie cytowana wypowiedź. Oznacza to, że autor wypowiedzi ma prawnie relewantny wpływ jedynie na własne słowa. Autoryzacji w sensie prawnym nie stanowi natomiast ewentualna aprobata autora dla kontekstu (a w praktyce - zwykle niezakwestionowanie kontekstu), w jakim umieszczona jest dosłownie cytowana wypowiedź
Przedmiotem autorskich praw osobistych jest - jak wynika z art. 16 p.a.p.p. - nieograniczona w czasie i niepodlegająca zrzeczeniu się lub zbyciu więź twórcy z utworem, a w szczególności prawo do powoływania się na autorstwo utworu, oznaczenie utworu swoim nazwiskiem lub pseudonimem albo do udostępniania go anonimowo, nienaruszalności treści i formy utworu oraz jego rzetelnego wykorzystania, decydowania
1. Jeżeli dowodowi z opinii biegłego strona przeciwstawia argumentację wspartą opinią specjalisty w danej dziedzinie, sąd powinien się do niej odnieść i rozważyć, czy jej treść w zestawieniu z treścią opinii biegłego nie skutkuje koniecznością uzupełnienia opinii biegłego, względnie nie uzasadnia dopuszczenia opinii dodatkowej (art. 286 k.p.c.), a jeżeli ocenia, że potrzeba taka nie występuje - powinien
Używanie wspólnego znaku towarowego może być uregulowane uchwałą walnego zgromadzenia spółki, przyjętą większością głosów wspólników.
W ramach ochrony praw autorskich, organizacje zbiorowego zarządzania mają prawo do żądania od podmiotów eksploatujących utwory udzielenia informacji i udostępnienia dokumentów, które są niezbędne do określenia należnych wynagrodzeń dla twórców. Obowiązek ten dotyczy także sytuacji, gdy żądania informacyjne ulegają sprecyzowaniu w trakcie trwania postępowania, podkreślając odpowiedzialność podmiotów
Ujawnienie "w jakikolwiek inny sposób w związku z rozpowszechnianiem utworu" obejmuje także wykonywanie utworu jako własnego. Zarejestrowanie utworu w organizacji zbiorowego zarządzania celem jego ochrony i zarządzania jego eksploatacją (art. 104 ust. 1 Prawa autorskiego) nie przesądza o jego autorstwie, jak też nie wyłącza możliwości kwestionowania autorstwa osoby, na której rzecz utwór został zarejestrowany
Jeżeli naruszenie prawa ochronnego na unijny znak towarowy ma charakter powtarzalny i trwa w chwili zgłoszenia roszczenia niepieniężnego, w tym roszczenia o zakazanie naruszenia, pięcioletni termin przedawnienia określony w art. 289 ust. 1 w związku z art. 298 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej (jedn. tekst: Dz. U. z 2021 r., poz. 324) biegnie od każdego dnia, w którym naruszenie
