Sąd Okręgowy, eliminując działanie skazanego w warunkach powrotu do przestępstwa, pozostawił jednakże bez zmian wymiar kary, nie odnosząc się w niezwykle lakonicznym uzasadnieniu orzeczenia, do dalszej części uwzględnionego wniosku obrońcy i uczynił to z rażącym naruszeniem art. 457 § 3 k.p.k. Obowiązkiem bowiem sądu odwoławczego było ustosunkowanie się do wniosku obrońcy i wykazanie, jakie względy
Do pryncypiów procesu karnego należy niezmienność stanu oskarżenia. Oznacza to, że z chwilą wniesienia aktu oskarżenia prokurator traci możliwość modyfikowania opisu zarzuconego czynu. Może oczywiście składać wnioski jako strona procesu, o inne niż w opisie zarzuconego czynu ukształtowanie ustaleń faktycznych, ale w żadnym stopniu nie wiążą one sądu, podobnie jak dopuszczone w art. 14 § 2 k.p.k., oświadczenie
W sytuacji (...), gdy skarżący kwestionuje treść dowodu przyjętego przez sąd pierwszej instancji co najmniej za podstawę weryfikacji głównego dowodu winy tej oskarżonej, odmowa zapoznania się z tym dowodem przez sąd odwoławczy oznacza zarówno uchylenie się od rzeczywistego rozpoznania zarzutu apelacyjnego, jak i naruszenie obowiązku orzekania w oparciu o całokształt ujawnionych dowodów (art. 410 k.p.k
1. Skoro (...) orzeczenie o przysposobieniu jest bez wątpienia rozstrzygnięciem konstytutywnym, to prawomocne rozstrzygnięcie o prawnym charakterze tego przysposobienia, jako całkowitego, jest dla sądu karnego wiążące i nie może zostać podważone w toku postępowania karnego. 2. Pogląd Sądu Okręgowego, w myśl którego zakaz obejmujący m.in. sądowe dochodzenie pochodzenia dziecka przysposobionego anonimowo
1. Analiza podniesionego (...) zarzut naruszenia prawa materialnego, a to art. 60 § 3 k.k. w zw. z art. 57 § 2 k.k., z uwagi na materię której dotyczy, zaktualizować się może tylko w wypadku uznania, że zarzucone (i trafnie przypisane) oskarżonemu czyny popełnione zostały w warunkach uprawniających do zastosowania instytucji ciągu przestępstw (art. 91 § 1 k.k.), gdyż wtedy dopiero może wchodzić w grę
Nie ma podstaw do stwierdzenia naruszenia prawa do obrony, gdy niezrealizowanie uprawnień do podjęcia działań obrończych w obliczu zmiany sytuacji prawnej oskarżonego, związanej z zastosowaniem instytucji opisanej w art. 399 § 1 k.p.k., wynika z samej tylko rezygnacji z aktywności procesowej, czy wręcz odmowy jej podjęcia przez oskarżonego, któremu wskazano, przewidywany wstępnie, kierunek tej zmiany
Użyte w art. 445 § 1 k.c. pojęcie „sumy odpowiedniej” choć ma charakter niedookreślony, tym niemniej w orzecznictwie wskazuje się kryteria, którymi należałoby kierować się przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia, a mianowicie to, że musi ono mieć charakter kompensacyjny, a więc musi przedstawiać odczuwalną wartość ekonomiczną, nie będącą jednakże wartością nadmierną w stosunku do doznanej krzywdy
Przewidziane w art. 185a § 1 in fine k.p.k. ponowne przesłuchanie pokrzywdzonego dziecka, o jakim mowa w tym przepisie, czyli z uwagi na ujawnienie się istotnych okoliczności wymagających dla ich wyjaśnienia takiego przesłuchania lub gdy żąda tego oskarżony, który nie miał obrońcy w czasie pierwszego przesłuchania pokrzywdzonego, nie jest uzależnione od uprzedniego poznania opinii psychologa co do
Z istoty prowadzonej w oparciu o przepis art. 530 § 2 k.p.k. w zw. z art. 429 § 1 k.p.k. przez prezesa sądu, a na podstawie art. 531 § 1 k.p.k. przez Sąd Najwyższy, kontroli uprawnienia oskarżyciela posiłkowego do wniesienia kasacji (art. 520 § 1 k.p.k.), wynika obowiązek ustalenia także naruszenia (lub zagrożenia) w sposób bezpośredni dobra prawnego osoby mającej status oskarżyciela posiłkowego przez
Przepisy Kodeksu postępowania karnego nie nakładają na sąd obowiązku doręczania oskarżonemu, nie pozbawionemu wolności, a więc mającemu pełną możliwość monitorowania własnej sytuacji procesowej, odpisu orzeczenia wydanego na rozprawie, ani pisemnego pouczania go o uprawnieniach związanych z treścią tego orzeczenia.
Zgodnie z art. 199 k.p.k. złożone wobec biegłego albo wobec lekarza, udzielającego pomocy medycznej, oświadczenia oskarżonego, dotyczące zarzucanego mu czynu, nie mogą stanowić dowodu. Cytowany przepis obejmuje zakazem dowodowym wszelkie oświadczenia oskarżonego składane wobec lekarza udzielającego pomocy medycznej, dotyczące zarzucanego mu czynu, a więc niezależnie od ich treści. Wskazać trzeba, że
Opinie prywatne, czyli pisemne opracowania zlecone przez innych uczestników postępowania aniżeli uprawnione organy procesowe, nie są opiniami w rozumieniu art. 193 k.p.k. w zw. z art. 200 § 1 k.p.k. i nie mogą stanowić dowodu w sprawie. Koniecznym warunkiem do uznania pisemnej wypowiedzi biegłego za opinię jest nie tylko sporządzenie jej przez biegłego sądowego, ale także poprzedzenie jej postanowieniem
Przepis art. 4 k.p.k. formułuje adresowaną do organów postępowania karnego zasadę obiektywizmu. Zarzut obrazy tego przepisu nie może być jednak podstawą kasacji. Wskazany przepis zawiera bowiem ogólną zasadę postępowania, nie nakazuje zaś ani nie zakazuje sądowi konkretnego sposobu procedowania. Wykazanie, że w toku postępowania odwoławczego doszło do naruszenia zasady obiektywizmu wymaga wskazania
Istnienie - innego niż tryb kasacji - procesowego instrumentu do korekty nieprawidłowego rozstrzygnięcia sądu odwoławczego nie może skutkować oddaleniem kasacji, w sytuacji gdy Sąd Najwyższy stwierdził trafność postawionego zarzutu obrazy prawa oraz możliwość istotnego jego wpływu na treść orzeczenia Sądu odwoławczego. W sytuacji gdy do chwili orzekania przez Sąd Najwyższy nie doszło do „poprawienia
Pomiędzy treścią orzeczenia a jego uzasadnieniem zachodzi sprzeczność uniemożliwiająca jego wykonanie. Z jednaj bowiem strony treść uzasadnienia w sposób jednoznaczny wskazuje, że intencją Sądu było orzeczenie środka karnego obejmującego zakaz o szerszym zakresie niż wprost to wynika z treści orzeczenia, z drugiej zaś, orzeczenie winno być wykonywane w taki sposób, jak wynika z jego treści. Sprzeczność
1. Zmiana linii obrony nie oznacza automatycznie powstania „niedających się usunąć wątpliwości”. 2. Wyjaśnienie podstawy prawnej nie może ograniczyć się włącznie do wymienienia zastosowanych przepisów, lecz powinno polegać na wskazaniu konkretnej argumentacji przemawiającej za przyjęciem takiej a nie innej kwalifikacji prawnej przypisanego oskarżonemu czynu. Ograniczenie się do autorytatywnego stwierdzenia
Przewidziane w art. 185a § 1 in fine k.p.k. ponowne przesłuchanie pokrzywdzonego dziecka, o jakim mowa w treści powołanego wyżej przepisu, z uwagi na ujawnienie się istotnych okoliczności wymagających dla ich wyjaśnienia takiego przesłuchania, lub gdy żąda tego oskarżony, który nie miał obrońcy w czasie pierwszego przesłuchania pokrzywdzonego, nie jest uzależnione od uprzedniego poznania opinii psychologa
Złożenie fałszywych zeznań przez osobę przesłuchaną w charakterze świadka w postępowaniu dotyczącym przestępstwa popełnionego przez innego sprawcę jest odrębnym przestępstwem przeciwko wymiarowi sprawiedliwości, zatem nie zachodzi związek, tym bardziej „ścisły” pomiędzy tymi przestępstwami, uzasadniający połączenie spraw we wspólnym postępowaniu. Prawidłowym zatem postąpieniem organów ścigania w razie
Warunkiem poprawienia w trybie art. 455 k.p.k. kwalifikacji prawnej w wyroku skazującym jest odwołanie się wyłącznie do ustaleń zawartych w określeniu przypisanego oskarżonemu czynu. Nie spełnia tego warunku wskazanie na ustalenia w opisie innego, pozostającego w zbiegu realnym, przestępstwa przypisanego oskarżonemu, bądź na ustalenia zamieszczone w uzasadnieniu wyroku.
Użyte w art. 64 § 2 k.k. zwroty: „odbył łącznie” oraz „po odbyciu w całości lub w części ostatniej kary”, oznaczają konieczność faktycznego odbywania kary pozbawienia wolności nie tylko za pierwsze, ale także i za drugie przestępstwo objęte układem recydywy.
(...) Przedstawiona obraza prawa procesowego (niemożność zapoznania się z aktami sprawy) nie mogła rzutować na treść zaskarżonego wyroku. Nie tylko dlatego, że skazany nie ponowił żądania (wglądu do akt sprawy), mimo że faza pierwszoinstancyjna trwała 7 miesięcy, że uczestniczył we wszystkich terminach rozprawy głównej, na które był doprowadzany z aresztu śledczego, i że wysłał w tym okresie do sądu
Obrońca wyznaczony z urzędu nie ma obowiązku podejmowania czynności po prawomocnym zakończeniu postępowania (art. 84 § 2 k.p.k.). Może zatem czynności nie podjąć, jak miało to miejsce w niniejszej sprawie. Nie można więc w takiej sytuacji przyjmować, że skazany pozbawiony wolności i nieobecny przy ogłoszeniu wyroku posiada obrońcę także po ogłoszeniu prawomocnego wyroku.
Wprawdzie w sprawie tej akt oskarżenia zawierał, uzgodniony z oskarżonym, wniosek prokuratora o wydanie wyroku bez przeprowadzania rozprawy i orzeczenie kary 120 stawek dziennych grzywny, skoro jednak sprawę rozpoznawano w trybie nakazowym, a nie na posiedzeniu wyznaczonym w trybie wskazanym w art. 339 § 1 pkt 3 w zw. z art. 343 k.p.k., to sąd był związany górną granicą kary grzywny określoną w art
Przy rozpoznawaniu zażalenia na zarządzenie o odmowie przyjęcia środka zaskarżenia z uwagi na niedopełnienie wymogu tzw. przymusu adwokacko-radcowskiego, skarżący ma prawo powołać się na bezzasadną odmowę wyznaczenia mu obrońcy z urzędu, która spowodowała, że nie mógł on dopełnić tego wymogu pisma procesowego, czego konsekwencją było nieprzyjęcie samego środka, jeżeli odmowa ta nastąpiła pomimo wykazania
