Postanowienie SN z dnia 4 lutego 2008 r. sygn. III KK 332/07

Nie ma podstaw do stwierdzenia naruszenia prawa do obrony, gdy niezrealizowanie uprawnień do podjęcia działań obrończych w obliczu zmiany sytuacji prawnej oskarżonego, związanej z zastosowaniem instytucji opisanej w art. 399 § 1 k.p.k., wynika z samej tylko rezygnacji z aktywności procesowej, czy wręcz odmowy jej podjęcia przez oskarżonego, któremu wskazano, przewidywany wstępnie, kierunek tej zmiany.

Z uzasadnienia

Kasacja nie zasługuje na uwzględnienie i dlatego podlega oddaleniu. Bliższa analiza skargi, w konfrontacji z przebiegiem przeprowadzonego postępowania karnego oraz treści poszczególnych czynności procesowych, jakie w jego toku zostały podjęte, przekonuje zaś o tym, że postawione w tej skardze zarzuty jawią się jako wręcz całkiem nieuprawnione.

Za punkt wyjścia swoich rozważań i postawionych na ich podstawie zarzutów, autor kasacji przyjmuje stwierdzenie, że pismo prokuratora z dnia 5 lipca 2006 r. stanowiło „rozszerzenie aktu oskarżenia”. Wprawdzie, jak wynika ze wstępnej deklaracji zawartej w uzasadnieniu skargi (s. 3), nie utożsamia on tego określenia z sytuacją procesową przewidzianą w art. 398 § 1 k.p.k., a więc z zarzuceniem przez oskarżyciela na rozprawie innego, oprócz objętego aktem oskarżenia, czynu (którego rozpoznanie przez sąd wymaga zgody oskarżonego), niemniej wydaje się, że skarżący nie do końca rozumie, bądź odrzuca rozumienie istoty czynności procesowych podjętych w niniejszej sprawie. Z jednej bowiem strony utrzymuje (o czym świadczy passus uzasadnienia skargi na ostatniej stronie), że w sprawie jednak doszło do naruszenia zasady skargowości w odniesieniu do 19 sztuk broni palnej, nieobjętych oskarżeniem o nielegalne posiadanie, jednocześnie zaś przywołuje takie okoliczności sprawy, które wprawdzie temu poglądowi przeczą, ale które dają mu powód do opacznej, bo nie znajdującej podstaw w realiach sprawy, interpretacji sytuacji procesowej oskarżonego, postępowania sądu i postępowania samych stron procesu.