1. Przepis art. 323 k.p.k. może mieć zastosowanie także wobec oskarżonego pozbawionego wolności, który rozmyślnie uniemożliwia doprowadzenie go na kolejną rozprawę prowadzoną w dalszym ciągu, mimo że stan jego zdrowia nie stoi temu na przeszkodzie. Przepis ten nie może natomiast mieć zastosowania w tych wypadkach, w których nieobecność oskarżonego na rozprawie jest spowodowana jego złym stanem zdrowia
Artykuł 60 § 1 k.k. ma zastosowanie do skazanego, który w ciągu 5 lat po faktycznym odbyciu w okresie ciągłym lub w kilku okresach co najmniej 6 miesięcy kary, popełnił umyślne przestępstwo podobne, nawet wtedy gdy odbył tylko część kary i gdy jest ona niższa niż kara orzeczona w prawomocnym wyroku. Przyczyny nieodbycia kary w całości nie mają przy tym żadnego znaczenia prawnego.
Odbycie kary w wymiarze co najmniej 6 miesięcy pozbawienia wolności przez skaranego, który przed wejściem w życie ustawy z 7 grudnia 1989 r. o amnestii (Dz.U. nr 64, poz. 390) został warunkowo zwolniony z odbycia reszty orzeczonej kary, a okres wyznaczonej próby nie upłynął przed dniem wejścia w życie powołanej ustawy o amnestii, i co do którego mimo spełnienia warunków określonych w art. 2 ust. 1
Umyślnym przestępstwem zniszczenia lub uszkodzenia mienia lub uczynienia go niezdatnym do użytku (art. 59 pkt 2 k.k.) jest przestępstwo, w którym umyślny zamach zwrócony przeciwko fizycznej integralności mienia doprowadza co najmniej do jednego z wymienionych skutków. Skazanie za takie przestępstwo uzasadniające orzeczenie nawiązki na podstawie art. 59 pkt 2 k.k. powinno znaleźć wyraz w opisie czynu
Rozpoznając zażalenie, o którym mowa w art. 207a § 1 k.p.k., sąd w myśl art. 386 § 1 k.p.k. orzeka o utrzymaniu w mocy albo o uchyleniu zaskarżonej decyzji bez względu na to, czy żalący jest faktycznie pozbawiony wolności w ramach zatrzymania, czy też przebywa na wolności; w tym ostatnim wypadku sąd stwierdza post lactum bezpodstawność zatrzymania lub naruszenia przepisów prawa w czasie jego wykonywania
Sędzia, który brał udział w wydaniu orzeczenia, jest wyłączony na podstawie art. 30 § 1 pkt 7 k.p.k. od dalszego udziału w sprawie nie tylko wówczas, gdy orzeczenie to zostało uchylone przez sąd odwoławczy a sprawa przekazana do ponownego rozpoznania, ale także wtedy, gdy orzeczenie to traci moc na podstawić przepisu ustawy, wskutek wniesienia przez stronę sprzeciwu od tego orzeczenia.
1. Wynikający z treści art. 4 lit. a Konwencji o przekazywaniu osób skazanych na karę pozbawienia wolności w celu odbycia kary w państwie, którego są obywatelami, sporządzonej w Berlinie dnia 19 maja 1978 r. (Dz.U. z 1980 r., nr 8, poz. 21), warunek podwójnej karalności czynu dotyczy wszelkich typów przestępstw, a zatem również przestępstw skarbowych (w tym celnych i dewizowych). 2. Sąd państwa przejmującego
I. Nie jest dopuszczalne skazanie sprawcy fałszywych zeznań za przestępstwo z art. 247 § 1 k.k., jeżeli w postępowaniu karnym, w którym występował jako oskarżony, złożył je uprzednio w charakterze świadka na okoliczności związane z zarzucanym mu czynem. II. Dopuszczalne jest odczytanie na rozprawie protokołu zeznań złożonych przez oskarżonego w charakterze świadka jako innego dokumentu, o którym
I. Użyte w art. 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 maja 1989 r. o przebaczeniu i puszczeniu w niepamięć niektórych przestępstw i wykroczeń (Dz.U. nr 34, poz. 179) określenie występki popełnione z powodów politycznych obejmuje swoim zakresem wszelkie występki popełnione z tych powodów, niezależnie od opcji politycznych sprawcy. Działanie z powodów politycznych jest działaniem z zamiarem kierunkowym i nie
1. Określenie sprawuje pieczę zawarte w art. 91 § 2 pkt 3 k.k. nie jest jednoznaczne ze zwrotem sprawuje bądź powinien sprawować pieczę, użytym w art. 6 pkt 2 ustawy z dnia 17 lipca 1986 r. o szczególnym postępowaniu wobec sprawców niektórych przestępstw (Dz.U. nr 26, poz. 126). 2. Sytuacja, o jakiej mowa w art. 91 § 2 pkt 3 k.k., musi istnieć w chwili orzekania o warunkowym przedterminowym zwolnieniu
Przestępstwa przeciwko działalności instytucji państwowych i społecznych, polegające na czynnej napaści na funkcjonariusza publicznego (względnie na osobę do pomocy mu przybraną) w związku z pełnieniem obowiązków służbowych lub na użyciu przemocy w celu zmuszenia funkcjonariusza publicznego (osoby do pomocy mu przybranej) do zaniechania prawnej czynności służbowej, nie są podobnymi w rozumieniu art
W postępowaniu o odszkodowanie za niesłuszne skaranie, aresztowanie lub zatrzymanie (rozdział 50 k.p.k.) zakaz reformationis@TEZA TEKST = in peius obowiązuje w oparciu o normy kodeksu postępowania karnego, a więc w postępowaniu odwoławczym art. 383 k.p.k., a w postępowaniu ponownym nadto art. 391 k.p.k.
Udzielający albo obiecujący udzielić korzyści majątkowej lub osobistej osobie pełniącej funkcję publiczną w instytucji państwowej lub społecznej obcego państwa nie odpowiada za przestępstwo z art. 241 k.k.
Użyte w art. 11 ustawy z dnia 13 lipca 1990 r. o powołaniu sądów apelacyjnych ... (Dz.U. nr 53, poz. 306) określenie: sprawy wszczęte odnosi się tylko do wszczęcia postępowania sądowego, a nie przygotowawczego.
Sędzia, który wydał postanowienie odmawiające uwzględnienia wniosku prokuratora wniesionego na podstawie art. 11 ost. 3 ustawy z dnia 7 grudnia 1989 r. o amnestii (Dz.U. nr 64, poz. 390), nie jest wyłączony z mocą art. 30 § 1 k.p.k. od udziału w rozpoznaniu sprawy na rozprawie po wniesieniu przez prokuratora aktu oskarżenia. Odmowa umorzenia postępowania karnego na podstawie art. 1 ust. 1 cytowanej
1. Sąd nie może zarządzić wykonania kary pozbawienia wolności warunkowo zawieszonej na podstawie art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 7 grudnia 1989 r. o amnestii (Dz.U. nr 64, poz. 390), jeżeli skazany w okresie próby nie wykonuje nałożonych na niego obowiązków lub uchyla się od dozoru. 2. Sądem właściwym do rozpoznania zażalenia na postanowienie w przedmiocie zarządzenia wykonania kary pozbawienia wolności
I. Odszkodowanie za niesłuszne skazanie na podstawie art. 487 § 1 k.p.k. przysługuje również oskarżonemu, co do którego w wyniku wznowienia postępowania lub rewizji nadzwyczajnej umorzono postępowanie karne, np. z powodu przedawnienia lub innej ujemnej przesłanki procesowej, wyłączającej dopuszczalność dalszego toczenia się postępowania, np. abolicji lub śmierci oskarżonego, jeżeli u podstaw takiego
Sąd odwoławczy nie może skazać oskarżonego, co do którego sąd pierwszej instancji umorzył postępowanie na jakiejkolwiek podstawie prawnej, a więc i na podstawie ustawy z dnia 7 grudnia 1989 r. o amnestii (Dz.U. nr 64, poz. 390).
Podstawowym kryterium określającym pojęcie mienia znacznej wartości w chwili czynu powinna być wielokrotność przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia na podstawie ostatnich w odniesieniu do czasu popełnienia przestępstwa danych ogłoszonych przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego, stosownie do przepisów o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin, przy czym jako orientacyjny miernik
Przez uprzednie odbywanie kary pozbawienia wolności jako kary zasadniczej w rozumieniu art. 91 § 1 k.k. należy uznać zarówno odbycie kary w całości, jeżeli orzeczona była do sześciu miesięcy, jak i odbywanie jej co najmniej przez sześć miesięcy, gdy orzeczono ją w tym lub wyższym wymiarze.
Na postanowienie o umorzeniu postępowania na podstawie art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 7 grudnia 1989 r. o amnestii (Dz.U. nr 64, poz. 390) prawo wniesienia Sprzeciwu przysługuje stronom występującym w sprawie (art. 13 ust. 1 cytowanej ustawy).
Wyłączenie z amnestii, o którym mowa w art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 7 grudnia 1989 r. o amnestii (Dz.U. nr 64, poz. 390), stosuje się w każdym stadium postępowania sądowego, a więc również w wyroku sądu pierwszej lub drugiej instancji, jeżeli tymi wyrokami skazano sprawcę za przestępstwo popełnione w warunkach określonych w art. 60 § 2 k.k.
Pokrzywdzonym przestępstwem z art. 171 § 1 k.k. może był takie osoba prawna, instytucja państwowa lub społeczna, choćby nie miała osobowości prawnej.
Organem uprawnionym do sprawowania nadzoru nad organem, który dokonał zatrzymania, jest w sytuacji określonej w art. 207a § 2 k.p.k., a więc jeszcze przed wszczęciem postępowania karnego lub dokonanego niezależnie od niego organ sprawujący nadzór służbowy nad organem, który dokonał zatrzymania.
