Uchwała Składu 7 Sędziów SN z dnia 12 października 1990 r., sygn. V KZP 27/90

Podstawowym kryterium określającym pojęcie mienia znacznej wartości w chwili czynu powinna być wielokrotność przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia na podstawie ostatnich – w odniesieniu do czasu popełnienia przestępstwa – danych ogłoszonych przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego, stosownie do przepisów o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin, przy czym jako orientacyjny miernik tak rozumianego mienia znacznej wartości należy przyjąć przelicznik nie mniejszy niż „50”.

Sąd Najwyższy po rozpoznaniu w dniu 12 października 1990 r. wniosku Prezesa Sądu Najwyższego z dnia 20 września 1990 r. o podjęcie przez skład siedmiu sędziów uchwały w przedmiocie wyjaśnienia zagadnienia prawnego: „Jakie kryteria powinny określać pojęcie «mienia znacznej wartości»”? – uchwalił udzielić odpowiedzi jak wyżej.

Uzasadnienie

Ustawą z 23.II.1990 r. o zmianie kodeksu karnego i niektórych innych ustaw (Dz.U. nr 14, poz. 84) przez skreślenie § 9 w art. 120 k.k. usunięto kwotowe określenie mienia znacznej wartości, w następstwie czego znamię przestępstw przewidzianych w art. 201, art. 203 § 2 k.k., art. 215 § 2 k.k., art. 221 § 4 k.k. i art. 223 § 3 k.k. pozbawione zostało ustawowego nominalnego odpowiednika.

Brak określenia przez ustawodawcę, co należy rozumieć przez „mienie znacznej wartości” skutkuje, że pojęcie to stało się ocenne i wymaga wskazania przesłanek, które ocenę tę będą kształtowały w miarę jednolicie, zapobiegając rozbieżności w orzecznictwie.