Uchwała SN z dnia 18 kwietnia 1991 r., sygn. I KZP 2/91

Przestępstwa przeciwko działalności instytucji państwowych i społecznych, polegające na czynnej napaści na funkcjonariusza publicznego (względnie na osobę do pomocy mu przybraną) w związku z pełnieniem obowiązków służbowych lub na użyciu przemocy w celu zmuszenia funkcjonariusza publicznego (osoby do pomocy mu przybranej) do zaniechania prawnej czynności służbowej, nie są podobnymi w rozumieniu art. 120 § 2 k.k. do przestępstw przeciwko życiu i zdrowiu określonych w rozdziale XXI kodeksu karnego, jeżeli nie spowodowały uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia.

Sąd Najwyższy w sprawie Sławomira G., oskarżonego z art. 234 § 1 k.k. w zw. z art. 60 § 1 k.k. i art. 59 § 1 k.k., po rozpoznaniu przekazanego na podstawie art. 390 § 1 k.p.k. przez Sąd Wojewódzki w Siedlcach postanowieniem z dnia 3 stycznia 1991 r., zagadnienia prawnego wymagającego zasadniczej wykładni ustawy: „Czy czynności wykonawcze przestępstw, polegające na naruszeniu nietykalności cielesnej w sprawach o przestępstwa przeciwko działalności instytucji państwowych i społecznych, uważać należy za podobne w rozumieniu art. 120 § 2 k.k. do przestępstw przeciwko życiu i zdrowiu określonych w rozdziale XXI kodeksu karnego?” – uchwalił udzielić odpowiedzi jak wyżej.