Uchwała SN z dnia 14 lutego 1991 r., sygn. V KZP 31/90

Sędzia, który wydał postanowienie odmawiające uwzględnienia wniosku prokuratora wniesionego na podstawie art. 11 ost. 3 ustawy z dnia 7 grudnia 1989 r. o amnestii (Dz.U. nr 64, poz. 390), nie jest wyłączony – z mocą art. 30 § 1 k.p.k. – od udziału w rozpoznaniu sprawy na rozprawie po wniesieniu przez prokuratora aktu oskarżenia. Odmowa umorzenia postępowania karnego na podstawie art. 1 ust. 1 cytowanej ustawy o amnestii może ewentualnie stanowić przyczynę wyłączenia sędziego na podstawie art. 31 § 1 k.p.k., jeżeli sposób wcześniej wyrażonego stanowiska przez sędziego rzutowałby na jego bezstronność.

Sąd Najwyższy w sprawie Marka K. i Franciszka B., oskarżonych o przestępstwo określone w art. 217 § 2 k.k., po rozpoznaniu przekazanego – na podstawie art. 390 § 1 k.p.k. – przez Sąd Wojewódzki w N., postanowieniem z dnia 16 listopada 1990 r. zagadnienia prawnego wymagającego zasadniczej wykładni ustawy „Czy sędzia, który wydał postanowienie odmawiające uwzględnienia wniosku prokuratora zgłoszonego na podstawie art. 11 ust. 3 ustawy z dnia 7 grudnia 1989 r. o amnestii (Dz.U. nr 64, poz. 390) o umorzenie postępowania karnego na podstawie art. 1 ust. 1 tej ustawy – jest wyłączony od udziału w rozpoznaniu tej sprawy po wniesieniu przez prokuratora aktu oskarżenia?” – uchwalił udzielić odpowiedzi jak wyżej.