W świetle prawa podatkowego, zdalnie sterowane łączniki, instalowane w sieci elektroenergetycznej, są integralną częścią tej sieci, pełniąc w niej kluczową funkcję związaną z zapewnieniem prawidłowego przesyłu energii. Ich wartość musi być uwzględniana przy określaniu podstawy opodatkowania budowli.
Nie wystarczy samo posiadanie nieruchomości przez przedsiębiorcę, aby zakwalifikować ją jako związaną z prowadzoną działalnością gospodarczą. Decydującym jest sposób wykorzystania tej nieruchomości, jej potencjalne zastosowanie w działalności gospodarczej oraz okoliczności i charakter prowadzonej działalności gospodarczej.
Zdalnie sterowane łączniki (urządzenia służące do załączania, przewodzenia i wyłączania prądu) instalowane na liniach napowietrznych średniego napięcia stanowią część sieci elektroenergetycznej i wpływają na jej prawidłowe działanie, dlatego też powinny być uwzględnione przy obliczaniu podstawy opodatkowania danego obiektu budowlanego.
1. Dla przyjęcia spełnienia relacji związania gruntu, budynku, czy też budowli z prowadzeniem działalności gospodarczej nie jest wystarczające wyłącznie kryterium posiadania gruntu, budynku, czy też budowli. Nie oznacza to jednocześnie, że w każdym przypadku należy poszukiwać dodatkowych kryteriów poza posiadaniem, aby stwierdzić, czy konkretny grunt, budynek, czy też budowla są związane z prowadzeniem
Łączniki sterowane zdalnie stanowią element sieci elektroenergetycznej kwalifikowanej jako budowla w ujęciu podatkowym co prowadzi do konsekwencji w zakresie podstawy opodatkowania i uwzględniania wartości tych sterowników w ramach tego elementu konstrukcji prawnej podatku.
Posiadanie nieruchomości przez przedsiębiorcę nie oznacza automatycznie, że jest ona związana z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą. Kluczowe jest faktyczne lub potencjalne wykorzystanie nieruchomości w tej działalności, a nie samo posiadanie. Wymaga to indywidualnej oceny w każdym przypadku, uwzględniającej status podatnika i charakter prowadzonej przez niego działalności.
Dla celów podatkowych, decydującą rolę odgrywają dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków, a nie indywidualny sposób wykorzystania nieruchomości przez podatnika. Organ podatkowy nie może samodzielnie zmienić kwalifikacji funkcji budynku, musi on bazować na zapisach z ewidencji. Podatnik kwestionujący prawidłowość danych ujawnionych w ewidencji gruntów i budynków powinien wszcząć procedurę ich zmiany
Posiadanie nieruchomości przez przedsiębiorcę nie oznacza automatycznie, że jest ona związana z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą. Kluczowe jest faktyczne lub potencjalne wykorzystanie nieruchomości w tej działalności, a nie samo posiadanie. Wymaga to indywidualnej oceny w każdym przypadku, uwzględniającej status podatnika i charakter prowadzonej przez niego działalności.
Organ podatkowy zobowiązany jest uwzględnić dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków przy wymiarze podatku od nieruchomości. Ewidencja gruntów i budynków ma walor dokumentu urzędowego, który stanowi dowód tego, co zostało w niej stwierdzone. Oznacza to, że organ podatkowy nie może samodzielnie prowadzić postępowania dowodowego zmierzającego do podważania danych ewidencyjnych. Dopiero zmiana w ewidencji
Posiadanie nieruchomości przez przedsiębiorcę nie jest wystarczające do uznania jej związku z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą. Decydujące znaczenie ma faktyczne lub potencjalne wykorzystanie tej nieruchomości w ramach działalności gospodarczej. Ważnym elementem jest również rozróżnienie sfery prywatnej od sfery związanej z prowadzeniem działalności gospodarczej.
Składanie skargi kasacyjnej wymaga precyzyjnego określenia podstaw kasacyjnych oraz ich należytego uzasadnienia, co ma kluczowe znaczenie dla wyniku sprawy. Nie jest zadaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego domyślanie się i uzupełnianie zarzutów skargi kasacyjnej oraz argumentacji służącej ich uzasadnieniu. Skarga kasacyjna, która pomija określone zagadnienia, czy odnosi się do nich w sposób wybiórczy
Fakt posiadania nieruchomości przez przedsiębiorcę, bez względu na jego status i formę organizacyjnoprawną (osoba fizyczna, prawna), nie jest wystarczający do uznania związku tej nieruchomości z prowadzoną działalnością gospodarczą.
Za związane z działalnością gospodarczą w rozumieniu art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. można uznać nieruchomości stanowiące własność podatnika, które są w posiadaniu przedsiębiorcy oraz jednocześnie: (1) wchodzą w skład prowadzonego przez niego przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 55¹ kodeksu cywilnego, w szczególności gdy podatnik ujął te składniki majątkowe w prowadzonej ewidencji środków trwałych wartości
1. Dla uznania nieruchomości za związaną z prowadzeniem działalności gospodarczej, samo jej posiadanie przez przedsiębiorcę nie jest wystarczające. Kluczowe staje się faktyczne lub potencjalne wykorzystanie nieruchomości w działalności gospodarczej, potwierdzone przez m.in. wprowadzenie jej do ewidencji środków trwałych, ujęcie wydatków na jej nabycie lub utrzymanie w kosztach działalności gospodarczej
Związek nieruchomości z prowadzeniem działalności gospodarczej nie wynika jedynie z jej posiadania przez przedsiębiorcę, ale z faktycznego lub potencjalnego wykorzystania nieruchomości w działalności gospodarczej. W ocenie tego związku uwzględnia się status podatnika i charakter jego działalności.
1. Oceniając istnienie związku nieruchomości z prowadzeniem działalności gospodarczej należy wziąć pod uwagę status podatnika i charakter jego działalności. Jest to szczególnie widoczne w przypadku osób fizycznych, u których obok sfery związanej z prowadzeniem działalności gospodarczej, w każdym przypadku można wyróżnić także sferę prywatną. Nieruchomość posiadana przez przedsiębiorcę będącego osobą
Interpretacja norm prawnych w kontekście związania nieruchomości z prowadzoną działalnością gospodarczą nie może opierać się wyłącznie na posiadaniu tych nieruchomości przez podmiot prowadzący działalność gospodarczą. Kluczowe jest faktyczne lub potencjalne wykorzystanie nieruchomości w działalności gospodarczej, co zależy m.in. od okoliczności, takich jak wprowadzenie nieruchomości do ewidencji środków
Kluczowe dla zakwalifikowania nieruchomości jako związanej z prowadzoną działalnością gospodarczą jest jej faktyczne lub potencjalne wykorzystanie w działalności gospodarczej, a nie samo jej posiadanie przez przedsiębiorcę. Przy ocenie związku nieruchomości z działalnością gospodarczą sąd powinien wziąć pod uwagę okoliczności takie jak: wprowadzenie nieruchomości do ewidencji środków trwałych, uwzględnienie
