Wyrok WSA w Poznaniu z dnia 19 września 2019 r., sygn. IV SA/Po 379/19

Zagospodarowanie przestrzenne

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Monika Świerczak Sędzia WSA Tomasz Grossmann Asesor sądowy WSA Maria Grzymisławska-Cybulska (spr.) Protokolant st. sekr. sąd. Agnieszka Walocha po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 19 września 2019 r. sprawy ze skarg M. P., A. P., M. S., D. S. na uchwałę Rady Miasta z dnia [...] lutego 2019 r. nr [...] w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego terenów zabudowy rekreacyjnej w miejscowości [...] 1. stwierdza nieważność zaskarżonej uchwały w części obejmującej działki ewidencyjne nr [...], nr [...] i nr [...] w miejscowości [...]; 2. w pozostałym zakresie skargi odrzuca; 3. zasądza od Gminy [...] na rzecz skarżących M. P., A. P. solidarnie kwotę [...]zł ([...] złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania; 4. zasądza od Gminy [...] na rzecz skarżących M. S., D. S. solidarnie kwotę [...]zł ([...] złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie

W dniu [...] lutego 2019 r. Rada Miejska [...] uchwałą nr [...] uchwaliła miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego terenów zabudowy rekreacyjnej w miejscowości [...] (dalej również jako: Uchwała). Uchwała została opublikowana w Dzienniku Urzędowym Województwa [...] z 2019 r., poz. [...].

Jednobrzmiące skargi na tę Uchwałę wywiedli M. S. i D. S. (właściciele nieruchomości obejmującej dz. nr [...] o pow. 0,1115 ha oraz dz. nr [...] o pow. 0,0512 ha) oraz M. P. i A. P. (właściciele nieruchomości obejmującej działkę nr [...] o pow. 3026 m˛).

Uzasadniając złożone skargi wskazano, że żądanie skarg obejmuje uchylenie - w całości - zaskarżonego aktu i zasądzenie kosztów postępowania. Uchwale zarzucono naruszenie art. 1 ust. 2 pkt 9 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. z 2018, poz. 1945 - dalej jako: u.p.z.p.) poprzez nieudowodnienie celu publicznego o znaczeniu gminnym i nie wzięcie pod uwagę alternatywnych, lepszych technicznych i środowiskowych i ekonomicznych rozwiązań. Podniesiono też zarzut naruszenia art. 1 ust. 2 pkt 6 i 7 u.p.z.p. poprzez nieudowodnienie ekonomicznego uzasadnienia przeprowadzenia ścieżki rowerowej i przyszłego wywłaszczenia znacznej części działek nr [...], [...] i [...] - od strony - linii brzegowej jeziora, zbyt szerokiego pasa wyłączenia zabudowy od strony jeziora i nie wzięcie pod uwagę alternatywnych - korzystniejszych lokalizacji ścieżki rowerowej. Wszyscy Skarżący podnieśli, że kupowali działki z dostępem do i widokiem na jezioro. Podniesiono, że nic nie stoi na przeszkodzie ku temu, aby ścieżkę rowerową poprowadzić - konsekwentnie - a więc prosto za działką [...] przy drodze i następnie w lewo po zewnętrznej granicy działki [...] przy działce [...] W dalszej kolejności wskazano, że podejmując Uchwałę, pominięto, że na działce nr [...] faktycznie nie ma terenów zieleni. W dalszej kolejności wskazano, że błędne i nieuzasadnione było zakwalifikowanie działek nr [...], [...] i [...] do jednostki 23Mr opisanej w § 7 ust. 2 Uchwały, zamiast do 11 Mr opisanej w § 7 ust. 1 Uchwały, która dopuszcza większą zabudowę. Skarżący podnieśli też, że przy podejmowaniu Uchwały doszło do naruszenia konstytucyjnej zasady równości i faworyzowania właścicieli działek sąsiednich. Wskazano, że Skarżący zostali pozbawieni czynnego udziału w postępowaniu, a w także nie uwzględniono uwag i wniosków właścicieli działek sąsiednich w zakresie bardziej celowego przebiegu ścieżki rowerowej, przy drodze i bardziej celowego przyszłego wywłaszczenia pasa działek [...], [...], [...] oraz [...] i [...] od strony drogi, gdzie grunty są mniej atrakcyjne, tańsze i co pozwoli na zachowanie pierwotnego ekosystemu brzegu jeziora. Skarżący podnieśli też zarzuty naruszenia przepisów kodeksu postępowania administracyjnego.