Wyrok WSA w Rzeszowie z dnia 5 listopada 2010 r., sygn. II SA/Rz 718/10

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący WSA Magdalena Józefczyk Sędziowie NSA Maria Piórkowska WSA Zbigniew Czarnik /spr./ Protokolant st. sekr. sąd. Anna Mazurek-Ferenc po rozpoznaniu w Wydziale II Ogólnoadministracyjnym na rozprawie w dniu 5 listopada 2010 r. sprawy ze skargi T. S. na decyzję Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego z dnia [...] maja 2010 r. nr [...] w przedmiocie choroby zawodowej uchyla zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego z dnia [...] lutego 2010 r. nr [...].

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] maja 2010 r., nr [...] Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny w Rz. (dalej PWIS) utrzymał w mocy decyzję Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w M. z dnia [...] lutego 2010 r., nr [...] orzekająca o stwierdzeniu braku podstaw do uznania choroby zawodowej u T. S., astmy oskrzelowej, wskazanej w poz. 6 wykazu chorób stanowiącego załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 czerwca 2009 r. w sprawie chorób zawodowych (Dz.U. nr 105, poz. 851). W podstawie prawnej decyzji Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny wskazał art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. nr 98, z 200 r., poz. 1071 ze zm.)) dalej k.p.a. oraz § 8 ust. 1 w związku z § 11 ust. 1 rozporządzenia w sprawie chorób zawodowych. Uzasadniając swoje orzeczenie organ odwoławczy stwierdził, że odwołanie T. S. nie zasługuje na uwzględnienie, gdyż decyzja Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w M. wydana została zgodnie z przepisami prawa. W szczególności organ podkreślił, że nie zasługuje na uwagę zarzut odwołania, w którym T. S. wskazuje na rozbieżność orzeczeń medycznych, będących podstawą faktyczną orzekania. PWIS przyznał, że między orzeczeniami medycznymi istnieje różnica co do rozpoznania choroby, jednak przyjął, że w postępowaniu w sprawie stwierdzenia choroby zawodowej istotnymi dowodami są orzeczenia medyczne, których organy prowadzące postępowanie nie mają prawa kwestionować. Wyjaśniając tę wątpliwość w postępowaniu odwoławczym PWIS uzyskał stwierdzenie, że w postępowaniu orzeczniczym (medycznym) na większą wiarę zasługują ustalenia poczynione przez jednostkę orzeczniczą II stopnia ze względu na szerszy zakres badań przez nią podejmowanych. W konsekwencji organ odwoławczy uznał, że pomimo rozbieżności co do rozpoznania oba orzeczenia medyczne są zgodne w zakresie osnowy, z której wynika, że T. S. nie nabyła choroby (astmy oskrzelowej) w związku z wykonywaniem pracy w gospodarstwie rolnym. Z tych powodów argumentacja odwołania nie mogła osiągnąć pozytywnego skutku i prowadzić do uchylenia decyzji objętej odwołaniem.