Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 8 sierpnia 2006 r., sygn. III SA/Wr 588/05

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Maciej Guziński (sprawozdawca) Sędziowie Sędzia NSA Krystyna Anna Stec Asesor Anetta Chołuj Protokolant Monika Mikołajczyk po rozpoznaniu w Wydziale III na rozprawie w dniu 8 sierpnia 2006 r. sprawy ze skargi E. D. na decyzję Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego we W. z dnia 25 października 2005 r., nr [...] przedmiocie baku podstaw do stwierdzenia choroby zawodowej I. uchyla zaskarżoną decyzję; II. zasądza od Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego we W. na rzecz skarżącego 255 zł (dwieście pięćdziesiąt pięć złotych) - tytułem zwrotu kosztów postępowania: III. orzeka, że zaskarżona decyzja nie może być wykonana.

Uzasadnienie

D. Wojewódzki Inspektor Sanitarny we W., decyzją z dnia 11 września 2001 r. (nr [...]), działając na podstawie art. 12 ust. 2 pkt. 1 ustawy z dnia 14 marca 1985 r. o Inspekcji Sanitarnej (tekst jednolity Dz. U. Nr 90, poz. 575 z 1998 r. ze zmianami) oraz § 10 ust. 1 i 3 rozporządzenia Rady Ministrów z 18 listopada 1983 r. w sprawie chorób zawodowych (Dz. U. Nr 65, poz. 294 z późniejszymi zmianami - po rozpatrzeniu odwołania E. D. od decyzji Powiatowego Inspektora Sanitarnego we W. z dnia 28 kwietnia 2001 r. (nr [...]) o braku podstaw do stwierdzenia choroby zawodowej - zawodowego uszkodzenia słuchu /poz. 15/, zaskarżoną decyzję utrzymał w mocy.

W motywach rozstrzygnięcia organ stwierdził, że pomimo narażenia strony na działanie hałasu w środowisku pracy obie placówki służby zdrowia - Wojewódzki Ośrodek Medycyny Pracy we W. i Instytut Medycyny Pracy w S. - były zgodne co do faktu, iż audiometrycznie określony stan narządu słuchu dla ucha prawego, lepiej słyszącego, nie powoduje upośledzenia funkcji narządu słuchu uzasadniającej rozpoznanie choroby zawodowej. Powołując się następnie na fakt, iż organy sanitarne są związane rozpoznaniem choroby zawodowej przez jednostki medyczne, D. Wojewódzki Inspektor Sanitarny we W. nie znalazł podstaw prawnych ani merytorycznych do zmiany decyzji I instancji.