Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 11 lipca 2006 r., sygn. III SA/Wr 31/06

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Jerzy Strzebińczyk (sprawozdawca) Sędzia NSA Józef Kremis Sędzia WSA Maciej Guziński Protokolant Katarzyna Dziok po rozpoznaniu w Wydziale III na rozprawie w dniu 11 lipca 2006 r. sprawy ze skargi J H na decyzję Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego we W z dnia [...] r. Nr [...] w przedmiocie braku podstaw do stwierdzenia choroby zawodowej I. uchyla zaskarżoną decyzję; II. zasądza od Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego we W na rzecz strony skarżącej [...] ([...] złotych) kosztów zastępstwa procesowego; III. orzeka, że decyzja wymieniona w punkcie I nie podlega wykonaniu.

Uzasadnienie

Sprawa była już przedmiotem rozpoznania przez Wojewódzki Sąd Administracyjny.

Uprzednio, w dniu [...] r., Powiatowy Inspektor Sanitarny w M wydał decyzję Nr [...] o braku podstaw do stwierdzenia u J H dwóch chorób zawodowych: przewlekłej choroby narządu głosu spowodowanej nadmiernym wysiłkiem głosowym oraz uszkodzenia słuchu wywołanego działaniem hałasu.

Pierwszoinstancyjne rozstrzygnięcie zostało utrzymane w mocy decyzją Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego we W z dnia [...] r., Nr [...].

Ta ostatnia decyzja została jednak uchylona wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia [...] r. (sygn. akt [...]).

Sąd uznał wówczas, że w toku postępowania administracyjnego doszło do naruszenia wymogów proceduralnych określonych w art. 7, 77 § 1, 80, 84 § 1 oraz 107 § 3 k.p.a. W szczególności, skład orzekający zwrócił uwagę na znaczenie § 7 znajdującego w sprawie zastosowanie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 listopada 1983 r. w sprawie chorób zawodowych (Dz. U. Nr 65, poz. 294 ze zm.), wskazującego medyczne jednostki organizacyjne właściwe do rozpoznania chorób zawodowych. W ocenie WSA, przewidziany w tym w tym przepisie tryb ustalania istnienia choroby zawodowej nie zwalnia jednak organu orzekającego od obowiązku badania prawdy obiektywnej. Sąd wskazał przy tym na utrwalony pogląd, iż wymóg orzeczenia przez właściwe jednostki służby zdrowia o chorobie zawodowej nie oznacza związania tym orzeczeniem organu orzekającego w sprawie. Orzeczenie lekarskie tyczące rozpoznania choroby zawodowej jest bowiem jedynie opinią w rozumieniu art. 84 § 1 k.p.a. Organ nie może co prawda bez tej opinii (bądź sprzecznie z nią) dokonywać we własnym zakresie rozpoznania choroby zawodowej, ani nie może ustalać czy rozpoznane schorzenie mieści się w wykazie chorób zawodowych. Nie oznacza to jednak zdjęcia z organu obowiązku dokonania oceny opinii opracowanej przez uprawnioną do tego jednostkę służby zdrowia, jako jednego ze środków dowodowych w sprawie, w granicach zakreślonych w art. 80 k.p.a. Skład WSA orzekający ówcześnie stwierdził, iż opinia powinna zawierać przekonujące uzasadnienie, zaś opinia lakoniczna winna być uzupełniona. W wypadku spornej lub niejednoznacznej sytuacji, należycie działający organ powinien rozważyć konieczność zasięgnięcia opinii innej placówki służby zdrowia, z zakreśleniem szczególnych okoliczności, do których opiniujący powinni się ustosunkować.