Wyrok SN z dnia 11 września 2001 r. sygn. I PKN 619/00

Żądanie przywrócenia do pracy może być nieuzasadnione, gdy pozostaje w kolizji z zasadami współżycia społecznego (art. 477¹ § 2 KPC w związku z art. 45 § 1 i 3 oraz art. 8 KP).

Przewodniczący SSN Zbigniew Myszka

Sędziowie SN: Jadwiga Skibińska-Adamowicz, Barbara Wagner (sprawozdawca)

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 11 września 2001 r. sprawy z powództwa Antoniego M. przeciwko Urzędowi Marszałkowskiemu w K. - Wojewódzkie-mu Urzędowi Pracy o przywrócenie do pracy, na skutek kasacji powoda od wyroku Sądu Okręgowego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Katowicach z dnia 27 kwietnia 2000 r. [...]

oddalił kasację;

zasądził od powoda na rzecz strony pozwanej 100 zł (złotych sto) tytułem kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Sąd Okręgowy-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Katowicach wyrokiem z dnia 27 kwietnia 2000 r. [...] oddalił apelację Antoniego M. od wyroku Sądu Rejonowego-Sądu Pracy w Katowicach z dnia 14 grudnia 1999 r. [...], oddalającego powództwo apelującego o przywrócenie do pracy w Wojewódzkim Urzędzie Pracy w K.

Sąd ustalił, że Antoni M. był zatrudniony w Rejonowym Urzędzie Pracy w R.Ś. od 14 listopada 1994 r. na stanowisku starszego doradcy zawodowego. Z dniem 1 września 1995 r. powołano go na stanowisko zastępcy kierownika Rejonowego Urzędu Pracy w R.Ś. z siedzibą w Ś. Pismem z dnia 18 lipca 1996 r. został poinformowany przez pracodawcę, że z dniem 2 czerwca 1996 r. jego stosunek pracy, na podstawie art. 8 ustawy z dnia 2 lutego 1996 r. o zmianie ustawy - Kodeks pracy oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz.U. Nr 24, poz. 110), przekształcił się w stosunek umowny. Decyzją Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w C. z dnia 19 września 1994 r. powodowi przyznano rentę z tytułu inwalidztwa III grupy. Antoni M. korzystał ze zwolnień lekarskich przez: 180 dni w roku 1996 (53,2% dni roboczych), 252 dni w roku 1997 (72,9% dni roboczych) i 26 dni w roku 1998 (19,5% dni roboczych do dnia wypowiedzenia stosunku pracy). W okresie od 27 sierpnia 1998 r. do 22 lutego 1999 r. - przez 180 dni - pobierał zasiłek chorobowy. W latach 1996 i 1998 otrzymywał przez 28 dni (w sumie) zasiłek opiekuńczy z tytułu osobistej opieki nad matką. W latach 1996 - 1998 powód wykorzystał 93 dni urlopu wypoczynkowego. Jego nieobecność w pracy negatywnie wpływała na funkcjonowanie Urzędu (nadzorował najistotniejsze działy - pośrednictwa i ewidencji), powodowała nadmierne obciążenia obowiązkami pozostałych pracowników. Pismem z dnia 9 grudnia 1996 r. pracodawca został poinformowany, że Antoni M. został wybrany na stanowisko Przewodniczącego Komisji Międzyzakładowej NSZZ „Solidarność” miasta K. Funkcję tę pełnił do 9 marca 1998 r. W związku z krytycznym artykułem opublikowanym wraz z Adamem H. (odwołanym ze stanowiska wskutek dwóch negatywnych ocen jego pracy) w Tygodniku Ś.-D. z dnia 26 lutego 1997 r. (zawierającym sformułowania, że u pozwanego uwidacznia się „socjalistyczna, bo wręcz nakazowo - rozdzielcza struktura zarządzania”; urzędy „przepełnione są byłymi aparatczykami i ludźmi deptającymi wszelkie zasady moralne. Często są to ludzie czerpiący satysfakcję z poniżania i szkalowania podwładnych, siejący nienawiść i prowokujący konflikty. Relatywizm moralny i zacietrzewienie wyrażane rzucaniem inwektyw to ich żywioł, tak ich nauczono na szkoleniach partyjnych. Kadra kierownicza zazwyczaj jest wyalienowana z lokalnych realiów i kieruje się w działaniu zasadą divide et impera”) oraz wywiadem udzielonym temu samemu publikatorowi (w którym podnosił kłopoty „ze skostniałą i nieefektywną struktura urzędów pracy i z zakonserwowanymi tam postkomunistami”), trzydziestu czterech pracowników RUP w R.Ś. skierowało w dniu 9 czerwca 1997 r. pismo do Przewodniczącego Zarządu Regionu [...] NSZZ „Solidarność” skargę na powoda. Podobną skargę do dyrektora skierowało w dniu 26 marca 1998 r. trzydziestu czterech pracowników RUP w R.Ś. z siedzibą w Ś.. Powód (od 1967 r. członek PZPR, urlopowany w okresie od 5 maja 1979 r. do 30 września 1981 do pracy w aparacie partyjnym, odznaczony w 1983 r. Brązowym Krzyżem Zasługi) był skonfliktowany z kierownikiem RUP Iwoną B. W dniu 4 maja 1998 r. zwróciła się ona do dyrektora Wojewódzkiego Urzędu Pracy w K. o odwołanie Antoniego M. z dniem 13 maja 1998 r. ze stanowiska, uzasadniając swój wniosek nieprzestrzeganiem przez niego ustalonego porządku pracy, nierzetelnym i nieterminowym wykonywaniem poleceń służbowych, niegodnym zachowaniem się w pracy wobec pracowników urzędu, brakiem inicjatywy „do pogłębiania zaufania osób bezrobotnych i pracodawców wobec tego Urzędu”. Pismem z dnia 8 maja 1998 r. powód został odwołany ze stanowiska z dniem 13 maja 1998 r. na podstawie § 3 ust. 3 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 21 marca 1995 r. w sprawie organizacji, szczegółowych zasad i zakresu działania Krajowego Urzędu Pracy oraz wojewódzkich i rejonowych urzędów pracy (Dz.U. Nr 38, poz. 187 ze zm.) w związku z art. 70 § 1 i 2 KP oraz art. 36 § 1 pkt 3 KP. Odwołanie otrzymał w dniu 11 maja 1998 r., lecz odmówił potwierdzenia jego odbioru. Zamiaru odwołania powoda ze stanowiska pracodawca nie konsultował ze związkami zawodowymi. Strona pozwana wypłaciła powodowi zasądzone nieprawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Katowicach z dnia 3 marca 1999 r. odszkodowanie (z odsetkami) w łącznej kwocie 4.269 zł.