Wyrok SN z dnia 17 lipca 2009 r., sygn. I PK 45/09

1. Jeżeli w procesie nie potwierdziły się zarzuty pracodawcy, że doszło do ciężkiego naruszenia przez pracownika będącego działaczem związkowym, podlegającego szczególnej ochronie przed rozwiązaniem z nim stosunku pracy, podstawowych obowiązków pracowniczych, niezgodne z prawem zwolnienie go z przyczyn opisanych w art. 52 § 1 pkt 1 k.p. musi prowadzić do przywrócenia go do pracy (nie stosuje się bowiem do niego art. 45 § 2 k.p., co wynika jednoznacznie z art. 56 § 2 k.p. w związku z art. 45 § 3 k.p.), a na zastosowanie art. 8 k.p. w związku z art. 477¹ k.p.c. nie ma w takiej sytuacji w ogóle miejsca. Ocena, że powód nie naruszył obowiązków pracowniczych w sposób, o jakim stanowi art. 52 § 1 pkt 1 k.p., musiałaby zatem doprowadzić do przywrócenia go do pracy. Sens rozważania możliwości zastosowania do jego roszczeń art. 8 k.p. w związku z art. 477¹ k.p.c. pojawiłby się tylko wtedy, gdyby można mu było przypisać ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych

2. Naruszenie przez zakładową organizację związkową zasady proporcjonalności (adekwatności) strajku nie jest w doktrynie zbiorowego prawa pracy traktowane w kategoriach ciężkiego naruszenia przez działaczy związkowych ich podstawowych obowiązków pracowniczych, w szczególności obowiązku polegającego na dbaniu o dobro zakładu pracy (art. 100 § 2 pkt 4 k.p.), ponieważ strajk (także legalny strajk, zorganizowany zgodnie z procedurami opisanymi w ustawie o rozwiązywaniu sporów zbiorowych) jest co do zasady zaprzeczeniem dbania o dobro pracodawcy, skoro jest z założenia organizowany w celu zapewnienia ochrony interesom pracowników (np. ich interesom socjalnym), które mogą być sprzeczne z interesem pracodawcy (np. jego interesem ekonomicznym).

3. Rozwiązanie umowy o pracę - w trybie natychmiastowym bez wypowiedzenia z winy pracownika (art. 52 § 1 pkt 1 k.p.) - jest nadzwyczajnym sposobem rozwiązania stosunku pracy i powinno być stosowane przez pracodawcę wyjątkowo ostrożnie. Obowiązek wykazania (udowodnienia) wskazanej przyczyny rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika obciąża pracodawcę.