Wyrok NSA z dnia 15 maja 2014 r., sygn. II OSK 2970/12

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Leszek Kamiński (spr.) Sędziowie Sędzia NSA Barbara Adamiak Sędzia del. WSA Jerzy Siegień Protokolant sekretarz sądowy Monika Dworakowska po rozpoznaniu w dniu 15 maja 2014 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej K. P. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 3 października 2012 r. sygn. akt IV SA/Po 446/12 w sprawie ze skargi K. P. na uchwałę Rady Miejskiej Trzcianki z dnia 10 listopada 2011r. nr XVII/117/11 w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu wyrokiem z dnia 3 października 2012 r. sygn. akt IV SA/Po 446/12 oddalił skargę K. P. na uchwałę Rady Miejskiej Trzcianki z dnia 10 listopada 2011 r. nr XVII/117/11 w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. W motywach wyroku Sąd powołał się na następujący stan sprawy:

W dniu 10 listopada 2011 r. Rada Miejska Trzcianki podjęła uchwałę nr XVII/117/11 w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego gminy T. w obrębie geodezyjnym N. W.na działkach o nr ew.: ... i ... (zw. dalej mpzp lub planem). Na powyższą uchwałę skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu wniósł K. P. zarzucając jej rażące naruszenie: art. 7 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, art. 140 kodeksu cywilnego, art. 17 w zw. z art. 28 ust. 1, art. 9 ust. 4 i art. 15 ust. 2 pkt 6 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. Nr 80, poz.717 ze zm.) oraz art. 6 -11 k.p.a.

Wskazując na powyższe skarżący wniósł o stwierdzenie nieważności uchwały oraz o zasądzenie kosztów postępowania. W uzasadnieniu skargi skarżący podniósł, że uchwalony miejscowy plan zagospodarowania jest sprzeczny z uchwałą Nr LVI/382/98 Rady Miejskiej w T. z dnia 29 stycznia 1998 r. w sprawie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy T.. Skarżący podniósł, że wymagania ustawowe dotyczące projektu mpzp zawiera art. 15 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Ustawa ta zobowiązuje Burmistrza do sporządzenia projektu planu miejscowego w zgodzie z ustaleniami studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz z przepisami odrębnymi. Skarżący wyjaśnił, że działki nr ew. ... i ... w studium zostały przewidziane (opisane) jako "obszar rolniczej przestrzeni produkcyjnej o możliwościach różnorodnej produkcji w oparciu o kompleksy gleb niższej jakości". Możliwość różnorodnej produkcji potwierdza zapis w studium w dziale 3 gdzie w punkcie 3.1 Pożądane kierunki rozwoju rolnictwa w odniesieniu do hodowli zwierząt zaproponowano następujące kierunki rozwoju: wzrost produkcji bydła z uwagi na naturalne bogate zaplecze paszowe w postaci nie eksploatowanych łąk nadnoteckich, a jednocześnie z uwagi na zwiększony popyt rynku krajowego i zagranicznego; utrzymanie produkcji trzody chlewnej z wykluczeniem rozwoju ferm bezściółkowych; wprowadzenie hodowli uzupełniających takich jak: hodowla koni, kóz, owiec, królików, pszczół i jedwabników, (dopisek: katalog ten jest przykładowy i nie zamknięty). Skarżący podniósł, iż tymczasem w mpzp został bezprawnie pozbawiony możliwości produkcji zwierzęcej (budowy: obór, chlewni, i innych obiektów inwentarskich) na prawie 90 % obszaru swej własności i ograniczenie to nie wynika z jakichkolwiek przepisów. Działki o nr ew. ... i ... stanowiące w istocie grunty orne o bardzo niskiej klasie bonitacji gleb RV i RVI o łącznej powierzchni wynoszącej 10,48 ha tj. grunty o klasach, na których produkcja roślinna pozbawiona jest jakichkolwiek racjonalnych podstaw i to w zakresie upraw polowych, jak i łąk czy pastwisk. W ocenie skarżącego Rada Miejska wbrew logice i zdrowemu rozsądkowi oraz wyznaczonym w studium kierunkom rozwoju ustaliła, że przedmiotowa nieruchomość w stopniu zdecydowanie przeważającym (90 %) będzie mogła być wykorzystana na pola, łąki i pastwiska z zakazem realizacji jakichkolwiek obiektów budowlanych (tj. budynków, budowli i obiektów małej architektury) z dopuszczeniem zalesienia tych obszarów. Zdaniem skarżącego zapis § 8 pkt 1 uchwały jest nieprecyzyjny. W istocie nie wiadomo o jakie cieki wodne chodzi. Cieki te powinny zostać zinwentaryzowane (pokazane na rysunku planu) albo zapis powinien być z planu usunięty. Stwierdzenie zawarte w planie, że "istniejących cieków wodnych (nie pokazano na rysunku planu)" nie jest żadnym usprawiedliwieniem braku precyzyjności. Ponadto w ocenie skarżącego zapisy zawarte w § 8 pkt 2 i 3 nie są zgodne z ustawą - Prawo ochrony środowiska w aspekcie zapisu § 2 ust. 1 pkt 1 planu informującego o tym, iż na obszarze objętym planem nie występują tereny i obiekty podlegające ochronie. Skarżący podniósł, iż zakaz realizacji przedsięwzięć mogących zawsze, bądź tylko potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko bez wskazania konkretnych przepisów, które stanowią źródło owych zakazów jest bezprawne i narusza podstawową zasadę demokratycznego państwa prawnego zawartą w art. 7 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Skarżący zwrócił uwagę, iż zapis zawarty w § 11 pkt 2 planu jest sprzeczny z art. 2 ust. 1 pkt 3 i art. 4 pkt 2 ustawy z dnia 3 lutego 1995 r. o ochronie gruntów rolnych i leśnych w aspekcie art. 140 kodeksu cywilnego. W ocenie skarżącego przy takim zapisie, to nawet pasieki nie będzie można ustawić. Skarżący podniósł, iż zapisy zawarte w § 12 pkt 3 i 4 planu są sprzeczne z art. 15 ust. 2 pkt 6 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Zgodnie z tym przepisem w planie powinien występować wskaźnik maksymalnej intensywności zabudowy jako "wskaźnik powierzchni całkowitej zabudowy w odniesieniu do powierzchni działki budowlanej" oraz wskaźnik minimalnej intensywności zabudowy jako wskaźnik "minimalnego udziału procentowego powierzchni biologicznie czynnej w odniesieniu do powierzchni działki budowlanej". Wprowadzenie pojęcia "teren inwestycji" jest niezgodne z ustawą. Skarżący wskazał, iż w uchwale w żaden sposób nie wyjaśniono, dlaczego przyjęto stawkę 30 %, czyli maksymalną. W uzasadnieniu rozstrzygnięcia wyraźnie stwierdza się, że zgodnie ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy T. teren objęty planem położony jest w strefie krajobrazu rolniczego B (strefa wielkoprzestrzennej intensywnej produkcji rolnej). Skoro ma być to strefa wielkoprzestrzennej w dodatku intensywnej produkcji rolnej, to wprowadzone zakazy zabudowy pozostają w jawnej i oczywistej sprzeczności z tym zapisem studium. Następną sprzeczność stanowi zapis: "Tereny rolnicze wyłączone są z zabudowy. Możliwa jest tu tylko lokalizacja zagrody (siedliska) traktowanego jako warsztat pracy rolnika z możliwością budowy i rozbudowy obiektów w produkcji tej niezbędnych, w tym budynek mieszkalny rolnika". W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej odrzucenie ewentualnie o jej oddalenie.