Wyrok NSA z dnia 30 lipca 2008 r., sygn. I OSK 1169/07

Jeżeli jedno z naruszeń wymienionych w art. 156 par. 1 k.p.a. uległo sanacji poprzez upływ czasu, a takim uchybieniem jest m. in. wydanie decyzji z naruszeniem przepisów o właściwość, to należy zbadać, czy decyzja nie jest dotknieta inną wadą powodującą jej nieważność (np. rażącym naruszeniem prawa) zwłaszcza, gdy żąda tego wnoszący o stwierdzenie nieważności decyzji.

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Maria Wiśniewska Sędziowie Sędzia NSA Anna Lech Sędzia NSA Jan Paweł Tarno (spr.) Protokolant Tomasz Zieliński po rozpoznaniu w dniu 30 lipca 2008 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Prezydenta Miasta G. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 21 marca 2007r. sygn. akt I SA/Wa 17/07 w sprawie ze skargi J. K. na decyzję Ministra Budownictwa z dnia [...] nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności orzeczenia administracyjnego oddala skargę kasacyjną

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z 21 marca 2007 r., sygn. akt I SA/Wa 17/07 uchylił decyzję Ministra Budownictwa z [...]., nr [...] i poprzedzającą ją decyzję Ministra Transportu i Budownictwa z [...]. nr [...] stwierdzającej, że orzeczenie Wojewody G. z [...] maja 1950 r. w przedmiocie wywłaszczenia nieruchomości stanowiącej własność M. Ł. położonej w G. przy ul. [...], wydane zostało z naruszeniem prawa.

W uzasadnieniu Sąd stwierdził, że w rozpatrywanej sprawie wnioskiem z dnia 2 lutego 2004 r. M. Ł., J. K. i J. R., spadkobiercy byłej właścicielki przedmiotowej nieruchomości M. Ł., wystąpili na podstawie art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. o stwierdzenie nieważności orzeczenia Wojewody G. z dnia [...] maja 1950 r. dowodząc, że przedmiotowa nieruchomość nie była zajęta na jakikolwiek cel przewidziany dekretem z dnia 7 kwietnia 1948 r. o wywłaszczaniu majątków zajętych na cele użyteczności publicznej w okresie wojny 1939-1945 r. (Dz. U. Nr 86, poz. 776 ze zm.), ponieważ mieszkania i koszary Gestapo (lata 1939-1945), jak również późniejsze biura i mieszkania urzędników Urzędu Bezpieczeństwa (lata 1945-1948) nie stanowiły "celu użyteczności publicznej", o którym mowa w tych przepisach. Jednakże organy obu instancji stanęły na stanowisku, że niezależne od treści i argumentacji złożonego wniosku, kwestionowane orzeczenie administracyjne jest wadliwe z innej niż zawarta w art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. przyczyny, a mianowicie z powodu wydania go z naruszeniem przepisów o właściwości, tj. przesłanki wynikającej z art. 156 § 1 pkt 1. Równocześnie organy stanęły na stanowisku, że ze względu na upływ określonego w art. 156 § 2 k.p.a. dziesięcioletniego terminu od dnia doręczenia kwestionowanego orzeczenia, obecnie brak jest prawnych możliwości stwierdzenia jego nieważności i ograniczyły się do stwierdzenia, że zaskarżone orzeczenie wydanie zostało z naruszeniem prawa. Zdaniem organu wobec zaistnienia przesłanki nieważności z art. 156 § 1 pkt 1 k.p.a., pozostaje bez znaczenia okoliczność, czy sama decyzja wywłaszczeniowa była poprawna merytorycznie.