Wyrok NSA z dnia 27 czerwca 2006 r., sygn. II FSK 1005/05

1. Kierując się możliwie najbardziej liberalną, aczkolwiek zgodną z art. 183 par. 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270 ze zm./, interpretacją wymogów skargi kasacyjnej, Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że w ramach zgłoszonej podstawy kasacyjnej może również ocenić zarzuty związane z art. 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej /Dz.U. nr 91 poz. 408 ze zm./. Zważyć przy tym należało, że do przepisu tego odwołał się Sąd I instancji dla uzasadnienia swojej interpretacji art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. "d" ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych /t.j. Dz.U. 2002 nr 9 poz. 84 ze zm./.

2. Pomieszczenia zajęte na świadczenia w zakresie wyżywienia i zapewnienia pomieszczenia, nie będące świadczeniami zdrowotnymi, nie korzystają z preferencyjnej stawki opodatkowania.

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Grzegorz Krzymień (spr.), Sędziowie NSA Włodzimierz Kubiak, Krystyna Nowak, , Protokolant Magdalena Gródecka, po rozpoznaniu w dniu 27 czerwca 2006 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Zofii i Henryka I. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 28 kwietnia 2005 r., sygn. akt I SA/Sz 760/04 w sprawie ze skargi Zofii i Henryka I. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia 23 sierpnia 2004 r., (...) w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2004 r. oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 28 kwietnia 2005 r., I SA/Sz 760/04, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie oddalił skargę Zofii i Henryka I. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia 23 sierpnia 2004 r. utrzymującą w mocy decyzję Prezydenta Miasta K. z dnia 2 czerwca 2004 r. ustalającą wymiar podatku od nieruchomości za 2004 r. Jak wskazano w uzasadnieniu, Skarżący są właścicielami Ośrodka Wypoczynkowo-Rehabitacyjnego "P." w K. posiadającego status niepublicznego zakładu opieki zdrowotnej. Organy podatkowe uznały, iż wbrew twierdzeniom Skarżących, preferencyjnej stawce opodatkowania, określonej w art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. "d" ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, podlega wyłącznie powierzchnia użytkowa pomieszczeń ośrodka zajętych na udzielanie świadczeń zdrowotnych, tj. część medyczno-lecznicza budynków. Natomiast pozostałe pomieszczenia /części hotelowe, administracyjne, gastronomiczne, gospodarcze/ organy zakwalifikowały jako związane z działalnością gospodarczą inną niż świadczenie usług zdrowotnych i opodatkowały stawką najwyższą. Uzasadniając powyższą decyzję Samorządowe Kolegium Odwoławcze wskazało, iż na podstawie wpisu do rejestru ośrodków uprawnionych do organizowania ogólnousprawniających turnusów rehabilitacyjnych, Skarżący prowadzą turnusy rehabilitacyjne dla osób niepełnosprawnych. Prowadzenie takich turnusów oparte jest na przepisach ustawy z 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych, jednakże rehabilitacja osób niepełnosprawnych ma inny charakter niż rehabilitacja lecznicza zaliczana do świadczeń zdrowotnych. Ta bowiem wynika z procesu leczenia i ma wspomóc proces służący zachowaniu, ratowaniu, przywracaniu i poprawie zdrowia. Rehabilitacja osób niepełnosprawnych natomiast ma na celu osiągnięcie możliwie najwyższego poziomu ich funkcjonowania, jakości życia tych osób i ich integrację społeczną. Zdaniem organu odwoławczego prowadzenie turnusów rehabilitacyjnych dla osób niepełnosprawnych nie można uznać ani za udzielanie świadczeń zdrowotnych, ani za działalność sanatoryjną w rozumieniu art. 2 ustawy z dnia 17 czerwca 1986 r. o uzdrowiskach i lecznictwie uzdrowiskowym /Dz.U. nr 23 poz. 150 ze zm./. Zdaniem organów podatkowych, powyższe nie wyklucza istnienia w ośrodku gabinetów lekarskich, pielęgniarskich i zabiegowych, ale tylko ich powierzchnia może być opodatkowana stawka preferencyjną.