Domniemanie ojcostwa dziecka urodzonego w czasie przewidzianym w art. 49 § 2 kod. rodź. w przypadku,, gdy mąż obcował z matką dziecka w czasie między trzechsetnym a sto osiemdziesiątym dniem przed urodzeniem dziecka przez żonę albo gdy zawierając małżeństwo wiedział, iż żona była w ciąży, może być obalona przez wykonanie niepodobieństwa wymagane w art. 49 § 1 kod. rodź.
Art. 73 § 2 pr. rzecz. ma także zastosowanie w przypadku, gdy posiadacz w dobrej wierze wzniósł na cudzej nieruchomości budowlę przed dniem wejścia w życie prawa rzeczowego".
Niepodobieństwo, by mąż matki mógł być ojcem dziecka, stanowiące w myśl art. 49 § 1 kod. rodź. przesłankę skuteczności zaprzeczenia ojcostwa, zachodzi nie tylko wówczas, gdy wyłączona była możliwość cielesnego obcowania małżonków w okresie poczęcia dziecka, lecz także w każdej innej sytuacji, która wyłącza ojcostwo męża matki dziecka".
1. W przypadku, gdy żona wyjechała na żądanie męża, albo została zmuszona do wyjazdu takim zawinionym zachowaniem się jego, które usprawiedliwiało jej reakcję w postaci opuszczenia wspólnego mieszkania, mąż jest nadal obowiązany do utrzymywania żony, o ile ze względu na brak majątku albo chorobę nie może się sama utrzymać. 2. Art. 162 k. z. nie można tłumaczyć w ten sposób, aby małżonek, który na skutek
Dla stwierdzenia stanu nałogowego pijaństwa nie jest wymagany, przewidziany w art. 12 dekretu w sprawie postępowania o ubezwłasnowolnienie, dowód z biegłego, wystarczą inne dowody, jak np. dowód ze świadków, gdy stan ten przejawia się silniej na zewnątrz w postaci widocznego dla otoczenia i trwającego dłuższy czas stałego upijania się w krótkich odstępach czasu. Opinia biegłego jest natomiast z reguły
1. Zastrzeżenie kary umownej, umieszczone w umowie kontraktacyjnej, nie odbiera dłużnikowi możliwości obrony, że nie1 ponosi on winy niewykonania zobowiązania. 2. O rażąco wygórowanej" (art. 85 k. z.) wysokości kary umownej nie może decydować tylko fakt, że przedsiębiorstwo państwowe - nabywca zakontraktowanych produktów - otrzyma odszkodowanie w wysokości znacznie wyższej, niż szkoda poniesiona na
1. W przypadku gdy członek spółdzielni pracy zostaje pozbawiony prawa zatrudnienia bez uprzedniego lub jednoczesnego wykluczenia ze spółdzielni, może on swych praw dochodzić na ogólnych zasadach prawa cywilnego w drodze sądowej, przy czym sąd orzekający władny jest ocenić zasadność decyzji władz spółdzielni i ich zgodność z postanowieniami statutu, zasadami współżycia społecznego w Państwie Ludowym
Pralnia chemiczna odpowiada za szkodę polegająca na zaginięciu rzeczy oddanej do czyszczenia na zasadzie odpowiednio stosowanych przepisów o naprawie szkody wyrządzonej czynem niedozwolonym (art. 242 k.z.). Umieszczenie w umowie zastrzeżenia, że pralnia chemiczna w przypadku zaginięcia przedmiotu będzie odpowiadała tylko w nieznacznej części za powstałą szkodę, jest sprzeczne z zasadami współżycia
1. Skarb Państwa odpowiada według zasad o odpowiedzialności posiadacza dobrej wiary (art. 12 ust. 2 dekretu z dnia 22 października 1947 r. o przepadku majątku), jeżeli przedmiot przejęty na rzecz Skarbu Państwa w wykonaniu orzeczenia o przepadku nie może być z jakiejkolwiek przyczyny zwrócony osobie uprawnionej. Skarb Państwa w ogóle w żadnym przypadku nie jest zobowiązany do wynagradzania za zużycie
Z art. 80 pr. rzecz, wynika, że współwłaścicielowi służy prawo pierwokupu bez potrzeby zawierania umowy w tym przedmiocie, jednakże z mocy art. 351 k. z. do prawa pierwokupu należy stosować art. 345 - 350 k. z., gdyż prawo pierwokupu przewidziane w art. 80 pr. rzecz, nie jest prawem rzeczowym, lecz prawem osobistym.
Przestępstwa przewidziane w art. 38 m. k.k. i w art. 290 k.k. nie warunkują się wzajemnie. Wręczenie urzędnikowi łapówki nie stanowi koniecznego elementu przestępstwa tzw. płatnej protekcji. To ostatnie jest dokonane z chwilą, gdy nastąpiło powołanie się przez sprawcę na jego wpływ na urzędnika i przyjęcie w związku z tym korzyści materialnej lub jej obietnicy. Wręczenie następnie łapówki urzędnikowi
Ustawa o amnestii z dn. 22. XI 1952 r. (Dz. U. Nr 46, poz. 309), która w art. 9 ust. 2 pkt 2 zawiera słowa zabór" i przywłaszczenie", nie wyłączyła spod dobrodziejstwa amnestii jedynie przypadku typowego zaboru" lub przywłaszczenia" (mienia społecznego w wysokości przekraczającej 20.000 zł) w znaczeniu kodeksowym tych słów (art. 257, 262), lecz również wszelkie przypadki faktycznego, bezprawnego zawładnięcia
Sąd stosując amnestię do kar poszczególnych powinien przy wymierzaniu nowej kary łącznej zachować ten sam stosunek kar poszczególnych do kary łącznej, jaki stosował sąd wymierzający karę w I instancji.
1. W myśl art. 16 ust. 1 ustawy z dn. 22. XI 1952 r. o amnestii (Dz. U. Nr 46, poz. 309), jeżeli amnestii nie zastosowano już przy wydaniu orzeczenia, stosuje ją organ zarządzający wykonanie wyroku. Zgodnie z art. 17 ust. 1 tej ustawy na postanowienia i zarządzenia w przedmiocie stosowania jej przepisów śluzy zażalenie. Dotyczy to wszelkich postanowień lub zarządzeń w kwestiach związanych ze stosowaniem
Udzielenie adwokatowi pełnomocnictwa do założenia rewizji przez żonę oskarżonego nie stanowi uchybienia powodującego pozostawienie tejże rewizji bez rozpoznania, jeżeli oskarżony stawił się na rozprawę w asystencji tegoż właśnie obrońcy i stwierdzał w ten sposób, że pełnomocnictwo to zostało wydane zgodnie z jego wolą.
Obowiązek ochrony dróg publicznych, wymagający stałego czuwania nad ich stanem i usuwania istotnych dla ruchu przeszkód na drogach lub obok nich, a wiec również w rowach przydrożnych, między innymi usunięcia pozostałych po działaniach wojennych niewypałów, ciąży na właściwych organach drogowych. Czynności związane z wykonaniem tych obowiązków nie mają cech działania Państwa jako aparatu przymusu, które
O zastosowaniu przepisów ustawy o amnestii z dn. 22. XI 1952 r. (Dz. U. Nr 46, poz. 309), zgodnie z wyraźnym brzmieniem przepisu, nie decyduje wysokość kwoty, którą oskarżony dokonując przestępstwa wespół z innymi osobami zagarnął dla siebie, ale ogólna wartość mienia zagarniętego przez współuczestników w wyniku dokonanego przestępstwa.
Stosownie do art. 3 ustawy o amnestii z dn. 22. XI 1952 r. (Dz. U. Nr 48, poz. 309), jeżeli postępowanie zostaje umorzone, organ stosujący amnestię może orzec przepadek narzędzi przestępstwa, przedmiotów pochodzących z przestępstwa lub mienia, którego posiadanie jest zakazane, jednak po dokonaniu prawidłowych ustaleń faktycznych przy ewentualnym zastosowaniu art. 43 k.p.k. i umożliwieniu oskarżonemu
1. Wniosek o zabezpieczenie powództwa w sprawach podlegających rozpoznaniu w składzie przewodniczącego i dwóch ławników podlega rozstrzygnięciu przez sąd w tymże składzie. Zasada la ma zastosowanie również wtedy, gdy wniosek taki sąd rozpoznaje na posiedzeniu niejawnym. Zasady tej nie uchylił art. XLV przep. wpr. k. p. c. w brzmieniu ustawy z dnia 20 lipca 1950 r. (Dz. U. Nr 38, poz. 349), gdyż art
Specjalny dodatek zakaźny przewidziany w § 10 pkt 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 19 lutego 1949 r. w sprawie uposażenia pracowników zatrudnianych w społecznych zakładach służby zdrowia przysługuje jedynie pracownikom tych zakładów służby zdrowia, które są wymieniane w tym przepisie. O przyznaniu takiego dodatku pracownikom innych zakładów służby zdrowia, którzy narażeni są na stykanie się z
1. To samo działanie, zakwalifikowane w prawomocnym wyroku skazującym lub uniewinniającym jako występek przewidziany w art. 238 lub 239 k. k., nie może być przedmiotem nowego ścigania karnego jako występek określony w art. 240 lub 241 k. k. Ściganiu takiemu stoi na przeszkodzie powaga rzeczy osądzonej (res iudicata). Skazanie na mocy art. 240 i 241 k. k. byłoby możliwe jedynie w przypadku wznowienia
Wyrok wydany, podpisany i ogłoszony przez przewodniczącego składu sądzącego i jednego ławnika, a więc z naruszeniem podstawowej zasady procesu karnego określonej w art. 1 i 18 k. p. k., jest bezwzględnie nieważny, ponieważ nie posiada podstawowych warunków orzeczenia wydanego w trybie obowiązujących przepisów postępowania karnego.
O zastosowaniu wyłączenia, określonego w art. 9 ust. 3 ustawy z dn. 22. XI 1952 r. amnestii (Dz. U. Nr 46, poz. 309), rozstrzyga nie fakt złagodzenia na mocy poprzedniej ustawy amnestyjnej kary łącznej, lecz kwestia, czy uległy rzeczywistemu złagodzeniu na podstawie tamtej ustawy kary za poszczególne przestępstwa, które przypisano oskarżonemu.
