Wyrok SN z dnia 29 czerwca 1953 r., sygn. III K 377/53

O zastosowaniu wyłączenia, określonego w art. 9 ust. 3 ustawy z dn. 22. XI 1952 r. amnestii (Dz. U. Nr 46, poz. 309), rozstrzyga nie fakt złagodzenia na mocy poprzedniej ustawy amnestyjnej kary łącznej, lecz kwestia, czy uległy rzeczywistemu złagodzeniu na podstawie tamtej ustawy kary za poszczególne przestępstwa, które przypisano oskarżonemu.

Sąd Najwyższy w sprawie Tadeusza G., osk. z art. 290 § 1 k.k. oraz art. 287 § 2 k. k., po rozpoznaniu założonej przez Prokuratora Generalnego PRL rewizji nadzwyczajnej od prawomocnego postanowienia Sądu Wojewódzkiego w Poznaniu z dnia 29 stycznia 1953 r., na podstawie art. 394 - 396, 400 § 4, art. 333 pkt 2, art. 388 § 1 k.p.k. 1) uchyIił 5 zaskarżone postanowienie jak również postanowienie Sadu Powiatowego w Lesznie z dnia 12 stycznia 1953 r. oraz orzeczenie o karze łącznej zawarte w wyroku Sądu Wojewódzkiego w Poznaniu z dnia 31 maja 1952 r. 2) darował oskarżonemu w całości a) z mocy art. 6 ustawy o amnestii z dn. 22. II 1947 r. karę sześciu miesięcy więzienia wymierzoną oskarżonemu tym wyrokiem za przestępstwo z art. 290 § 1 k. k., popełnione w dniu 21 marca 1946 r. b) z mocy art. 4 ustawy o amnestii z dn. 22. XI 1952 r. karę ośmiu miesięcy więzienia wymierzoną oskarżonemu we wspomnianym wyroku za przestępstwo z art. 290 § 1 k. k., popełnione w 1948 r. i karę sześciu miesięcy więzienia wymierzoną mu za przestępstwo z art. 287 § 2 k. k.