Koszty pobytu w zakładzie leczniczym (§ 13 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 grudnia 1975 r. w sprawie kosztów przeprowadzenia dowodu z opinii w postępowaniu sądowym Dz.U. nr 46, poz. 254 z późn. zm.) oskarżonego, poddanego badaniu psychiatrycznemu połączonemu z obserwacją (art. 184 § 1 k.p.k.), stanowią koszty utrzymania, o których mowa w art. 554 § 1 pkt 6 k.p.k., i tym samym
Funkcjonariusz Straży Miejskiej w razie dopuszczenia się wobec niego czynnej napaści w związku z pełnieniem obowiązków służbowych korzysta z ochrony prawnej przewidzianej w art. 233 k.k., a nie w art. 234 k.k.
Treść artykułu 172 § 1 k.k. jednoznacznie wskazuje, iż ochronie prawnokarnej podlegają wiadomości uzyskane podstępnie, o ile były nadane przy użyciu środków telekomunikacji. Rodzaj środka użytego przez sprawcę do uzyskania wiadomości nie jest określony, wystarczy, aby sprawca uzyskał je podstępnie.
Funkcjonariusz Straży Miejskiej w razie dopuszczenia się wobec niego czynnej napaści w związku z pełnieniem obowiązków w służbowych korzysta z ochrony prawnej przewidzianej w art. 233 k.k., a nie w art. 234 k.k.
Postanowienie sądu karnego, zawierające wniosek skierowany do organu paszportowego o odmowę wydania lub unieważnienie paszportu oskarżonemu (art. 6 ust. 1 i art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 29 listopada 1990 r. o paszportach Dz.U. z 1991 r., nr 2, poz. 5), nie jest wprawdzie środkiem zapobiegawczym sensu stricto, ale w drodze analogii do tego środka przyjąć należy dopuszczalność wniesienia zażalenia
Czyn sprawcy działającego z zamiarem zabójstwa człowieka, który celu tego nie osiąga, lecz powoduje ciężkie obrażenia ciała pokrzywdzonego, ciężką chorobę nieuleczalną lub długotrwałą chorobę zazwyczaj zagrażającą życiu lub inny skutek wymieniony przez ustawodawcę w treści przepisu art. 155 § 1 k.k., podlega kumulatywnej kwalifikacji prawnej na podstawie art. 11 § 1 k.k. w zw. z art. 148 § 1 k.k. w
Prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie po użyciu alkoholu lub podobnie działającego środka drogą lokalną czy nawet drogą polną, stanowi wykroczenie przewidziane w art. 87 § 1 k.w., jeżeli istnieją podstawy do przyjęcia, że odbywa się na nich ruch lądowy.
1. Roszczenia o odszkodowanie i zadośćuczynienie, o których mowa w art. 8 ustawy z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego (Dz.U. nr 34, poz. 149 z późn. zm.), mają charakter cywilnoprawny. 2. Sąd zasądzając odszkodowanie lub zadośćuczynienie, o których mowa w art. 8 cytowanej ustawy, zasądza
Zawarte w art. 1 § 1 k.k.w. uregulowanie, że według przepisów tego kodeksu odbywa się wykonanie orzeczeń także w postępowaniu w sprawach o wykroczenia, nie oznacza bynajmniej możliwości rozciągnięcia przepisów części ogólnej kodeksu karnego (a zatem i art. 89 k.k.) na sprawców skazanych za wykroczenia, zwłaszcza że żadna inna norma znajdująca się w tym kodeksie na taką możliwość nie wskazuje.
I. W sprawie z oskarżenia prywatnego, w której oskarżyciel prywatny został zwolniony od uiszczenia zryczałtowanej równowartości kosztów postępowania (art. 545 w zw. z art. 544 § 1 k.p.k.) w wypadku wydania wyroku skazującego sąd zasądza koszty postępowania od skazanego na rzecz Skarbu Państwa (art. 547 § 1 k.p.k.). II. W opisanej wyżej sytuacji przez koszty postępowania rozumieć należy ich zryczałtowaną
Nakaz karny należy traktować w postępowaniu nadzwyczajno-rewizyjnym tak jak wyrok skazujący.
1. Do kategorii orzeczeń kończących postępowanie sądowe nie należy postanowienie oddalające wniosek o sprostowanie orzeczenia. Kodeks postępowania karnego przewiduje w art. 92 możliwość sprostowania w każdym czasie oczywistych omyłek pisarskich. Sprostowanie nie oznacza jednak wprowadzenia do orzeczeń składników pominiętych lub powodujących zmianę treści orzeczenia, w tym danych, które zmieniają
Podstawę do obciążenia oskarżonego, przeciwko któremu umorzono postępowanie karne na mocy art. 11 pkt 2 k.p.k. w zw. z art. 26 § 1 k.k., kosztami zastępstwa adwokackiego, wyłożonymi przez oskarżyciela posiłkowego, stanowią przepisy art. 80 k.p.k. w zw. z art. 98 § 1 k.p.c.
Przez zniewagę w rozumieniu art. 11 ust. 2 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (Dz.U. nr 19, poz. 145) należy rozumieć wyłącznie przestępstwo z art. 181 § 1 k.k.
Wyrąb, niszczenie, uszkodzenie lub karczowanie w lesie nie należącym do sprawcy albo zabór z takiego lasu mienia wymienionego w art. 148 k.w. stanowi wykroczenie przewidziane w tym przepisie, bez względu na wartość mienia.
W wypadku, gdy postępowanie karne o czyn stanowiący przestępstwo zostało uprzednio prawomocnie warunkowo umorzone, a następnie toczy się postępowanie o orzeczenie środka zabezpieczającego, sąd nie może orzec na podstawie art. 104 k.k. przewidzianego w art. 48 k.k. przepadku, jeżeli czyn ten w czasie orzekania o tym środku zabezpieczającym w wyniku zmiany ustawy karnej nie jest już przestępstwem
1. Wydanie osobie uprawnionej przedmiotu przekazanego do depozytu sądowego przez prokuratora w warunkach art. 281 § 1 k.p.k. może nastąpić tylko na podstawie decyzji prokuratora, niezależnie od tego, w jaki sposób określona osoba wyjaśni swoje uprawnienia do odbioru złożonego w depozycie sądowym przedmiotu. 2. W razie umorzenia postępowania z przyczyn innych niż wskazane w art. 282 § 1 k.p.k., postanowienie
Przestępstwo określone w art. 209 k.k. nie jest podobne w rozumieniu art. 120 § 2 k.k. do przestępstwa określonego w art. 234 § 1 k.k. także wtedy, gdy w toku ich popełnienia nastąpiły naruszenia nietykalności cielesnej.
Sformułowania art. 43 § 1 i 2 k.k. odczytywane zgodnie z ich ratio legis wskazują, że osoba prowadząca pojazd mechaniczny zachowuje tę rolę także wtedy, gdy jest odpowiedzialna za przestrzeganie przepisów dotyczących bezpieczeństwa ruchu drogowego w czasie postoju tego pojazdu.
Zawarte w art. 215 § 1 k.k. określenie rzecz uzyskana za pomocą czynu zabronionego obejmuje rzecz, która została uzyskana za pomocą czynu zabronionego przez polską ustawę karną, popełnionego zarówno na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (bądź polskim statku wodnym lub powietrznym), jak też popełnionego za granicą. Jeżeli taki czyn został popełniony za granicą przez cudzoziemca, musi być ponadto
Sądy, w tym i Sąd Najwyższy, nie mogą wprawdzie generalnie kwestionować mocy wiążącej uchwały organu samorządowego, jednakże w wypadku, gdyby uchwała taka miała stanowić podstawę odpowiedzialności karnej, sądom wolno jest odmówić jej zastosowania, jeśli stwierdzą, że została ona wydana z przekroczeniem ustawowego upoważnienia.
W postępowaniu sądowym co do orzeczeń w sprawach o wykroczenia (rozdział 46 k.p.k.) organ Policji działający w charakterze oskarżyciela publicznego (art. 457 § 2 k.p.k.) nie ma uprawnień do zaskarżania wyroku sądu rejonowego ani do brania udziału w postępowaniu rewizyjnym (art. 461 k.p.k.).
Naruszenie przez organy procesowe przepisów prawa procesowego, które uniemożliwiło uczestnikowi postępowania wstąpienie w prawa strony, może stanowić z reguły podstawę do podniesienia zarzutu odwoławczego z art. 387 pkt 2 k.p.k. Odmienne stanowisko prowadziłoby do fikcyjności gwarancji procesowych uczestników postępowania, statuowanych w kodeksie postępowania karnego.
Wyeliminowanie przez sąd wojskowy z opisu czynu przypisanego oskarżonemu jednego lub kilku czynów, objętych zakresem zarzucanego mu przestępstwa ciągłego, z tego powodu, że gdyby je rozpatrywano odrębnie, czyny te jako wykroczenia nie podlegałyby właściwości sądu wojskowego, traktować należy na gruncie art. 383 § 1 k.p.k. analogicznie do umorzenia postępowania. W postępowaniu przed sądem odwoławczym
