Uchwała SN z dnia 22 grudnia 1993 r., sygn. I KZP 31/93

Postanowienie sądu karnego, zawierające „wniosek” skierowany do organu paszportowego o odmowę wydania lub unieważnienie paszportu oskarżonemu (art. 6 ust. 1 i art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 29 listopada 1990 r. o paszportach – Dz.U. z 1991 r., nr 2, poz. 5), nie jest wprawdzie środkiem zapobiegawczym sensu stricto, ale – w drodze analogii do tego środka – przyjąć należy dopuszczalność wniesienia zażalenia na takie postanowienie.

Sąd Najwyższy w sprawie Henryka O., po rozpoznaniu przekazanego na podstawie art. 390 § 1 k.p.k. przez Sąd Apelacyjny w Gdańsku, postanowieniem z dnia 25 sierpnia 1993 r., zagadnienia prawnego wymagającego zasadniczej wykładni: „Czy ustawodawca, przyznając w art. 6 ust. 1 i art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 29 listopada 1990 r. o paszportach (Dz.U. z 1991 r., nr 2, poz. 5) sądowi prawo do wystąpienia z wnioskiem o odmowę wydania paszportu lub jego unieważnienie wobec osoby, przeciwko której toczy się postępowanie, wprowadził tym samym nowy, dotąd nieznany procedurze karnej, środek zapobiegawczy, w rozumieniu przepisów rozdziału 24 kodeksu postępowania karnego?”

– uchwalił udzielić odpowiedzi jak wyżej.