Uchwała Składu 7 Sędziów SN z dnia 17 czerwca 1993 r., sygn. WZP 1/92

Wyeliminowanie przez sąd wojskowy z opisu czynu przypisanego oskarżonemu jednego lub kilku czynów, objętych zakresem zarzucanego mu przestępstwa ciągłego, z tego powodu, że gdyby je rozpatrywano odrębnie, czyny te jako wykroczenia nie podlegałyby właściwości sądu wojskowego, traktować należy na gruncie art. 383 § 1 k.p.k. analogicznie do umorzenia postępowania. W postępowaniu przed sądem odwoławczym nie jest dopuszczalne dokonanie takiej zmiany przypisanego oskarżonemu przestępstwa, które polegałoby na objęciu tym opisem czynów wyeliminowanych przez sąd pierwszej instancji.

Sąd Najwyższy w sprawie Waldemara B., oskarżonego o popełnienie przestępstw określonych w art. 304 § 1 k.k., art. 203 § 1 k.k. w zw. z art. 58 k.k., po rozpoznaniu przedstawionego postanowieniem zwykłego składu sędziów Sądu Najwyższego – Izba Wojskowa z dnia 9 lipca 1992 r., w trybie art. 17 ust. 1 i 2 w zw. z art. 13 pkt 4 ustawy z dnia 20 września 1984 r. o Sądzie Najwyższym (j.t. Dz.U. z 1990 r., nr 26, poz. 153 z późn. zm.) do rozstrzygnięcia składowi siedmiu sędziów zagadnienia prawnego wymagającego zasadniczej wykładni ustawy: „Czy dopuszczalna jest korektura zaskarżonego wyroku przez sąd odwoławczy na niekorzyść oskarżonego, polegająca na zmianie opisu czynu mającego charakter przestępstwa ciągłego (art. 58 k.k.) o dalsze elementy składowe, samodzielnie przybierające postać wykroczeń i w konsekwencji poprawienie (uzupełnienie) kwalifikacji prawnej o art. 199 k.k. oraz zasądzenie stosownego odszkodowania pieniężnego na podstawie art. 363 § 1 k.p.k., czy też wyeliminowanie z opisu tego czynu oraz z kwalifikacji prawnej wspomnianych wykroczeń przez sąd orzekający, należy traktować na równi z umorzeniem postępowania karnego na podstawie art. 11 pkt 3 k.p.k.?”