Postanowienie SN z dnia 27 lipca 1993 r., sygn. I KZP 16/93

1. Wydanie osobie uprawnionej przedmiotu przekazanego do depozytu sądowego przez prokuratora w warunkach art. 281 § 1 k.p.k. może nastąpić tylko na podstawie decyzji prokuratora, niezależnie od tego, w jaki sposób określona osoba wyjaśni swoje uprawnienia do odbioru złożonego w depozycie sądowym przedmiotu.

2. W razie umorzenia postępowania z przyczyn innych niż wskazane w art. 282 § 1 k.p.k., postanowienie co do dowodów rzeczowych wydaje wyłącznie prokurator, w tym również w odniesieniu do sytuacji przewidzianej w art. 200 k.p.k., przy czym na postanowienie to przysługuje podejrzanemu, pokrzywdzonemu i osobie, od której przedmioty te odebrano lub która zgłosiła do nich roszczenie (art. 281 k.p.k.), zażalenie do prokuratora nadrzędnego (art. 413 § 1 i 2 k.p.k.), a nie do sądu.

Sąd Najwyższy w sprawie Jacka P., po rozpoznaniu przekazanego na podstawie art. 390 § 1 k.p.k. przez Sąd Wojewódzki w Poznaniu, postanowieniem z dnia 13 maja 1993 r. zagadnienia prawnego wymagającego zasadniczej wykładni: „Jaki organ – prokurator czy sąd karny lub cywilny – jest właściwy do wydania decyzji w przedmiocie zwrotu osobie uprawnionej rzeczy złożonej do depozytu sądowego przez prokuratora na podstawie art. 200 k.p.k. w zw. z art. 291 § 1 k.p.k.?” – postanowił odmówić udzielenia odpowiedzi.