Wyrok SN z dnia 19 lipca 2019 r., sygn. II CSK 528/18
Samo złożenie wniosku o upadłość lub o wszczęcie postępowania układowego nie wystarcza do uwolnienia członków zarządu od odpowiedzialności.
Samo złożenie wniosku o upadłość lub o wszczęcie postępowania układowego nie wystarcza do uwolnienia członków zarządu od odpowiedzialności.
Przepisy dyrektywy 2008/94 podlegają bezpośredniemu zastosowaniu w polskim porządku prawnym, gdy okaże się, że ustawa o ochronie roszczeń jest z nimi niezgodna. Podmioty prywatne mogą się bowiem powoływać w sporach przeciwko państwu na postanowienia dyrektyw, których treść jest bezwarunkowa i wystarczająco precyzyjna, jeżeli państwo nie wdrożyło dyrektywy do prawa krajowego w wyznaczonym terminie albo
Przepisy dyrektywy 2008/94/WE (jak również dyrektyw ją poprzedzających) podlegają bezpośredniemu zastosowaniu w polskim porządku prawnym, gdy okaże się, że ustawa z dnia 13 lipca 2006 r. o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy jest z nimi niezgodna. Podmioty prywatne mogą się bowiem powoływać w sporach przeciwko państwu na postanowienia dyrektyw, których treść jest bezwarunkowa
Wydanie po dniu 31 grudnia 2015 r. postanowienia o zmianie postanowienia o ogłoszeniu upadłości z możliwością zawarcia układu na postanowienie o ogłoszeniu upadłości obejmującej likwidację majątku dłużnika jest równoznaczne z niewypłacalnością pracodawcy w rozumieniu art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 13 lipca 2006 r. o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy (jednolity tekst
Wypłata świadczeń ze środków Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych powoduje z mocy prawa przejście na Fundusz nie tylko roszczenia wobec pracodawcy lub masy upadłości, ale także wobec likwidatora lub innej osoby zarządzającej majątkiem pracodawcy. Przyjęcie przez ustawodawcę, że wypłata świadczeń ze środków Funduszu powoduje z mocy prawa przejście na Fundusz roszczenia również wobec osoby
1. Skoro ustawodawca przewidział przejście na Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych roszczeń nie tylko wobec pracodawcy, ale także wobec osób zarządzających jej majątkiem, jest to wyraźna sugestia, iż Fundusz, który zapłacił pracownikom spółki, powinien mieć także roszczenie do członków zarządu, gdyż są oni niewątpliwie obok likwidatora innymi osobami, które zarządzały majątkiem pracodawcy
Określenie daty niewypłacalności jako dnia wydania orzeczenia sądowego wynika wprost z ustawy i jest zgodne ze standardami prawa unijnego. W obecnym stanie prawnym nie znajduje więc uzasadnienia odmienna wykładnia prowadząca do innego niż ustawowo ustalony dzień niewypłacalności pracodawcy.
Określenie daty niewypłacalności jako dnia wydania orzeczenia sądowego wynika wprost z ustawy i jest zgodne ze standardami prawa unijnego. W obecnym stanie prawnym nie znajduje więc uzasadnienia odmienna wykładnia prowadząca do innego niż ustawowo ustalony dzień niewypłacalności pracodawcy.
Przekroczenie terminu 24 miesięcy, maksymalnego dla kontraktów czasowych zawieranych w czasie kryzysu, nie mogło skutkować przekształceniem umowy terminowej w stałą.
Okresy referencyjne to okresy, za które można dochodzić niezaspokojonych świadczeń. Ważna jest nie tylko długość okresu, ale także dzień, do którego należy odnieść (od którego należy liczyć) ten okres. Dniem tym jest rozwiązanie (ustanie) stosunku pracy albo dzień wystąpienia niewypłacalności pracodawcy. Limit czasowy wypłaty świadczeń z Funduszu ma podwójny charakter. Po pierwsze ochrona dotyczy tylko
1. Przewidziany w art. 13 ust. 1 ustawy antykryzysowej okres 24 miesięcy należy liczyć od daty wejścia w życie nowych regulacji, nie podlega zaś wliczeniu do tego limitu czasowego okres sprzed wejścia w życie ustawy oraz po drugie - każda umowa zawarta na czas określony przed dniem wejścia w życie ustawy antykryzysowej i rozwiązująca się w terminie w niej ustalonym, przypadającym w czasie obowiązywania
Ochrona roszczeń pracowniczych na wypadek niewypłacalności pracodawcy opiera się na szczególnej konstrukcji i powiązaniu wielu stosunków prawnych cząstkowych, stąd tak ważne jest przy interpretacji każdej ustawy z tego zakresu sięganie do celu gwarancji udzielanej przez Fundusz i jej charakteru. Fundusz zabezpiecza pewne świadczenia, a to zabezpieczenie ma być przede wszystkim realne i dotyczyć należności
Przepisy art. 12 ust. 1 i ust. 2 pkt 2 lit. f ustawy z dnia 13 lipca 2006 r. o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy (Dz.U. Nr 158, poz. 1121 ze zm.), przyznające pracownikowi prawo do uzyskania z Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych należności głównych z tytułu przysługującego mu na podstawie powszechnie obowiązujących przepisów prawa pracy odszkodowania należnego
Odpowiedzialność cywilna członka zarządu, niezależnie od eksponowania prawnego jej charakteru, służyć może także ochronie wierzytelności subrogacyjnej Funduszu wobec członka zarządu, powstałej w wyniku dokonania przez Fundusz wypłat świadczeń pracowniczych (gdy Fundusz nie mógłby zaspokoić tej wierzytelności z racji bezskuteczności egzekucji wobec spółki - pracodawcy, art. 299 § 1 k.s.h).
Samodzielną podstawę dochodzenia roszczeń od Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych stanowi art. 43 ustawy z dnia 13 lipca 2006 r. o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy (Dz. U. Nr. 158, poz. 1121, ze zm.).
Niewypłacalność pracodawcy w rozumieniu art. 6 ust. 1 ustawy z 13 lipca 2006 r. o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy (Dz.U. Nr 158, poz. 1121 ze zm.) zachodzi również, gdy organ państwa członkowskiego Unii Europejskiej uprawniony do wszczęcia postępowania upadłościowego wyda na podstawie art. 3 ust. 1 rozporządzenia Rady 1346/00 w sprawie postępowania upadłościowego
1. Należności Funduszu Świadczeń Gwarantowanych z tytułu wypłaconych świadczeń pracowniczych podlegają zaspokojeniu z kwoty uzyskanej z egzekucji w kolejności trzeciej (art. 1025 § 1 pkt 3 k.p.c.) do wysokości sumy kwot najniższego wynagrodzenia za pracę za okres trzech miesięcy, wypłaconych każdemu pracownikowi dłużnika, zaś w kolejności szóstej (art. 1025 § 1 pkt 6 k.p.c.) w części przewyższającej
Składki na ubezpieczenie zdrowotne, Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych są daninami publicznymi w rozumieniu art. 342 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. Prawo upadłościowe i naprawcze (Dz.U. Nr 60, poz. 535 ze zm.) i podlegają zaspokojeniu w kategorii drugiej.
W czasie obowiązywania art.87 ust.1 ustawy z 19.11.1999r. - Prawo działalności gospodarczej radca prawny nie był pracodawcą w rozumieniu art.2 ust.1 ustawy z 29.12.1993r. o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy.
Brak zdolności upadłościowej spółki cywilnej nie wyłącza stosowania ustawy z dnia 29 grudnia 1993 r. o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy (jednolity tekst: Dz.U. z 2002 r. Nr 9, poz. 85 ze zm.) do pracowników zatrudnionych przez wspólników takiej spółki w związku z prowadzoną przez nich działalnością gospodarczą.
Komornik sadowy był pracodawcą w rozumieniu art.2 ust.1 ustawy z dnia 29.12.1993r. o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy, wobec którego odrębne przepisy nie wyłączały możliwości ogłoszenia upadłości i przewidywały możliwość jego likwidacji. Był tym samym zobowiązany do opłacania składek na Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych za zatrudnianych pracowników.
1. Sąd Najwyższy nie rozważa naruszenia przepisów prawa Unii Europejskiej, jeżeli strona nie wskazała ich jako podstawy skargi kasacyjnej, chyba że występuje potrzeba zwrócenia się z zagadnieniem wstępnym do Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości (art. 234 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, Dz.U. z 2004 r. Nr 90, poz. 864/2). Przepisy prawa Unii Europejskiej należy uwzględnić również,
Przez zawarte w art. 6 ust. 4 i 6 ustawy z dnia 29 grudnia 1993 r. o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy (jednolity tekst: Dz.U. z 2002 r. Nr 9, poz. 85 ze zm.) określenie „dzień wystąpienia niewypłacalności pracodawcy” należy rozumieć dzień, w którym został złożony wniosek o wszczęcie postępowania upadłościowego.
Okresu urlopu macierzyńskiego nie zalicza się do okresu urlopu trwającego co najmniej trzy miesiące (nie sumuje się z okresem innego urlopu), w czasie którego dopuszczalne jest wypowiedzenie stosunku pracy z przyczyn niedotyczących pracowników w sytuacjach, o których mowa w art. 41 k.p. (art. 5 ust. 1 pkt 5 w związku z art. 5 ust. 3 ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania