Wyrok SN z dnia 5 grudnia 2006 r., sygn. II PK 18/06

Przez zawarte w art. 6 ust. 4 i 6 ustawy z dnia 29 grudnia 1993 r. o ochro­nie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy (jednolity tekst: Dz.U. z 2002 r. Nr 9, poz. 85 ze zm.) określenie „dzień wystąpienia niewypłacalności pracodawcy” należy rozumieć dzień, w którym został złożony wnio­sek o wszczęcie postępowania upadłościowego.

Przewodniczący SSN Jerzy Kuźniar, Sędziowie SN: Krystyna Bednarczyk, Małgorzata Wrębiakowska-Marzec (sprawozdawca).

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 5 grudnia 2006 r. sprawy z powództwa Andrzeja M. przeciwko Funduszowi Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych Biuru Terenowemu w Z.G. o zapłatę, na skutek skargi kasacyjnej powoda od wyroku Sądu Okręgowego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Zielonej Górze z dnia 12 września 2005 r. [...]

uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę Sądowi Okręgowemu w Zielonej Górze do ponownego rozpoznania i orzeczenia o kosztach postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 23 marca 2005 r. Sąd Rejonowy-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Zielonej Górze oddalił powództwo Andrzeja M. przeciwko Funduszo­wi Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych Biuru Terenowemu w Z.G. o zapłatę świadczeń pracowniczych w kwocie 17.200 zł. Podstawę rozstrzygnięcia stanowiły następujące ustalenia. Powód był zatrudniony w I. Spółce z o.o. z siedzibą w Z.G. w okresie od 1 września 1991 r. do 29 lutego 2004 r. Wyrokiem Sądu Rejonowego w Zielonej Górze z dnia 17 marca 2004 r. zasądzono na rzecz powoda tytułem wyna­grodzenia za pracę kwotę 12.040 zł, zaś wyrokiem tego Sądu z dnia 7 kwietnia 2004 r. - kwotę 5.160 zł z tytułu odprawy. Postanowieniem z dnia 10 sierpnia 2004 r. Sąd Rejonowy w Zielonej Górze oddalił wniosek pracodawcy o ogłoszenie upadłości Spółki. Postanowienie to uprawomocniło się w dacie 10 września 2004 r. 

W tak ustalonym stanie faktycznym sprawy Sąd Rejonowy uznał powództwo za bezzasadne wskazując, że zasady i tryb wypłaty świadczeń z Funduszu Gwaran­towanych Świadczeń Pracowniczych zostały określone przepisami ustawy z dnia 29 grudnia 1993 r. o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności praco­dawcy (Dz.U. z 1994 r. Nr 1, poz. 1 ze zm.). Przepisy tej ustawy nie są sprzeczne z dyrektywą Rady Wspólnoty Europejskiej nr 80/987 z dnia 20 października 1980 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw Państw Członkowskich na wypadek niewypłacalności pracodawcy, zgodnie z którą Państwa Członkowskie mają prawo do ograniczenia odpowiedzialności instytucji udzielających gwarancji. W myśl art. 6 ust. 4 ustawy świadczenia pracownicze z tytułu wynagrodzenia podlegają zaspokojeniu za okres nie dłuższy niż 3 miesiące poprzedzające dzień wystąpienia niewypłacalności praco­dawcy albo za okres nie dłuższy niż 3 miesiące poprzedzające ustanie stosunku pracy, jeżeli ustanie stosunku pracy przypada w czasie nie dłuższym niż 6 miesięcy poprzedzających dzień wystąpienia niewypłacalności pracodawcy. Stosownie do art. 6 ust. 6 ustawy świadczenie z tytułu odprawy podlega zaspokojeniu, jeżeli ustanie stosunku pracy nastąpiło w okresie nie dłuższym niż 6 miesięcy poprzedzających dzień wystąpienia niewypłacalności pracodawcy lub w okresie nie dłuższym niż 4 miesięcy następujących po tym dniu. Za dzień niewypłacalności pracodawcy należało przyjąć w niniejszej sprawie dzień 10 września 2004 r. zgodnie z art. 3 ust. 2a w związku z art. 3 ust. 1 pkt 3 ustawy, a więc dzień uprawomocnienia się postanowie­nia oddalającego wniosek o ogłoszenie upadłości. Stosunek pracy powoda ustał w dacie 29 lutego 2004 r., a więc w okresie dłuższym niż 6 miesięcy poprzedzających dzień wystąpienia niewypłacalności pracodawcy, a tym samym powód nie zmieścił się w okresie ochronnym gwarantującym wypłatę świadczeń.