Postanowienie NSA z dnia 17 listopada 2017 r., sygn. II GSK 3776/17
W doktrynie postępowania cywilnego podkreśla się też, że fakty znane z urzędu mogą mieć znaczenie tylko pomocnicze: Fakty znane urzędowo to takie, które mogą mieć wpływ przede wszystkim na dokonanie lub niedokonanie określonej czynności procesowej, nigdy natomiast nie można im przypisać takiego znaczenia, aby na podstawie ich treści sąd mógł rozstrzygnąć o danej sprawie (stosunku prawnym).
Prawidłowe stosowanie art. 38 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 9 czerwca 2011 r. - Prawo geologiczne i górnicze (tekst jedn. Dz. U. z 2015 r., poz. 196 ze zm.) nie wymaga czynienia ustaleń właściwych dla stosowania czy to art. 18 wymienionej ustawy, odnoszącego się do zagadnienia korzystania z uprawnienia górniczego, o którym w nim mowa oraz przesłanki od spełnienia której jest to uzależnione, czy też
Podkreślić należy, że w postępowaniu w przedmiocie stwierdzenia nieważności indywidualnego aktu administracyjnego może nastąpić rozszerzenie kręgu stron postępowania w stosunku do postępowania zwykłego. Stroną postępowania o stwierdzenie nieważności decyzji jest nie tylko strona postępowania zwykłego, zakończonego wydaniem kwestionowanej decyzji, lecz również każdy, czyjego interesu prawnego lub obowiązku
Prawo obywatela do wniesienia odwołania oznacza według zasady jego prawo do ponownego i sprawiedliwego rozpoznania sprawy. Z kolei sprawiedliwość wymusza między innymi takie cechy procesowe, jak obiektywizm w orzekaniu oraz związaną z tym konieczną niezależność osób wydających decyzje administracyjne.
W sytuacji, kiedy skarga kasacyjna zarzuca naruszenie prawa materialnego oraz naruszenie przepisów postępowania, w pierwszej kolejności rozpoznaniu podlega zarzut naruszenia przepisów postępowania. Do kontroli subsumpcji danego stanu faktycznego pod zastosowany przepis prawa materialnego można przejść dopiero wówczas, gdy okaże się, że stan faktyczny przyjęty w zaskarżonym wyroku jest prawidłowy albo
W doktrynie wykształcił się pogląd, co do możliwości wywodzenia interesu prawnego z tzw. prawa refleksowego, które polega na tym, że prawo podmiotowe wykonywane przez uprawniony podmiot może prowadzić do naruszenia nieobojętnych dla interesów osoby trzeciej norm prawnych, uzasadniających interes tej osoby w udzieleniu ochrony prawnej.