Według art. 6 par. 1a ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji /t.j. Dz.U. 2002 nr 110 poz. 968 ze zm./ na bezczynność wierzyciela w podjęciu czynności zmierzających do zastosowania środków egzekucyjnych, podmiotowi, którego interes prawny lub faktyczny został naruszony w wyniku nie wykonania obowiązku służy skarga do organu wyższego stopnia. Na postanowienie organu
Przepis art. 403 par. 2 Kpc stanowi materialnoprawną przesłankę żądania wznowienia postępowania w przypadku wykrycia nowych dowodów, możliwych do wykorzystania w postępowaniu sądowym, których przeprowadzenie mogłoby wpłynąć na treść rozstrzygnięcia. Natomiast z przepisu art. 52 ust. 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ wynika, że Sąd orzeka
Art. 35 ust. 4 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ wyłącza możliwość wniesienia skargi do sądu administracyjnego, jeżeli właściwy organ administracyjny wszczął postępowanie w celu zmiany, uchylenia lub stwierdzenia nieważności decyzji albo wznowił postępowanie. Mimo że przepis ten expressis verbis formułuje zasadę wyłączenia dwutorowości postępowania
Odmówić wyjaśnienia przedstawionych wątpliwości prawnych.
Nie można rozpoznać zażalenia na postanowienie o nałożeniu grzywny w celu przymuszenia przed rozpoznaniem zarzutów w sprawie prowadzenia postępowania egzekucyjnego, jako wywołujących dalej idące skutki prawne.
Wniosek o wznowienie postępowania przed Naczelnym Sądem Administracyjnym oparty na przesłance braku możności działania, zgłoszony w sprawie zakończonej postanowieniem wydanym na posiedzeniu niejawnym podlega odrzuceniu jako nieopierający się na ustawowej podstawie wznowienia w rozumieniu art. 410 par. 1 w związku z art. 401 pkt 2 Kpc i art. 58 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym
Sąd nie podzielił poglądu pełnomocnika Rady Nadzorczej dotyczącego obowiązku wyczerpania uregulowanego w art. 34 ust. 3 ustawy z 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ trybu wezwania do usunięcia naruszenia prawa. Zgodnie z ugruntowanym w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego stanowiskiem, ze względu na brzmienie art. 11 ust. 3 zdanie pierwsze w
Instytucja wyłączenia sędziego z udziału w rozpoznawaniu sprawy nie została uregulowana w ustawie z dnia 11 maja 1995r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./. W postępowaniu przed Naczelnym Sądzie Administracyjnym przepisy regulujące tą kwestie /art. 48 i art. 49 Kpc/ znajdują zastosowanie na podstawie odesłania z art. 59 ustawy o Naczelnym Sądzie Administracyjnym.
Koszty sądowe stanowią dochody budżetu Państwa, zwolnienie, więc od tego obowiązku oznacza w rzeczywistości swoistą formę kredytowania podmiotów zobowiązanych do uiszczenia tych kosztów i niedopuszczalna jest sytuacja, gdy podmioty te wykonują inne ciążące na nich zobowiązania, a żądają by koszty sądowe pokrywał im Skarb Państwa. W stosunku do postępowań będących następstwem działalności gospodarczej
Zawarte w art. 40 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ określenie akty i czynności należy wiązać wyłącznie z formą działania administracji, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 1-4 tej ustawy, i tym samym nie obejmuje aktów wymienionych w art. 16 ust. 1 pkt 5-7. Zatem art. 40 ust. 1 ustawy o NSA nie stanowi podstawy do wstrzymania
Ocena prawna, w rozumieniu art. 30 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ ma pozostawać w związku z zakresem kontroli przeprowadzonej przez sąd administracyjny, a wobec tego wiążąca może być tylko ta, której logiczną konsekwencją było uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania lub uznania prawnego zarzutu
Wniosek strony zawarty w uzasadnieniu skargi na bezczynność organu o wyciągnięcie wobec organu konsekwencji z art. 31 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ w ogóle nie odnosi się do trybu orzekania w sprawach o bezczynność.
1. Z chwilą wejścia w życie ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej /Dz.U. nr 112 poz. 1198/ podmioty, do których przed wejściem tej ustawy w życie zwrócono się o udostępnienie informacji publicznej i które sprawy tej nie załatwiły ostatecznym rozstrzygnięciem, mają obowiązek udostępnienia w terminie 14 dni informacji publicznej albo wydania w tym terminie decyzji o odmowie
Skarga na bezczynność organu polegającą na niezałatwieniu żądania wydania z akt odpisu dokumentu jest dopuszczalna, gdyż sprawa ta może być załatwiona poprzez wydanie postanowienia w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie albo dokonanie czynności zakresu administracji publicznej dotyczącej uznania uprawnienia /do otrzymania z akt odpisu dokumentu/ wynikającego z przepisu prawa /art
Usunięcie danych z Krajowego Rejestru Karnego nie następuje w drodze decyzji administracyjnej. Czynność taka mieści się w zakresie art. 16 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ i podlega kontroli sądowej.
Zgodnie z treścią ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji /t.j. Dz.U. 2002 nr 110 poz. 968/ wstrzymanie czynności egzekucyjnych na podstawie wystawionych tytułów egzekucyjnych nie należy do właściwości Sądu administracyjnego, lecz pozostaje we właściwości organu prowadzącego egzekucję.
1. Prawo do informacji jest zasadą, a wyjątki od niego powinny być interpretowane ściśle. 2. Akta postępowań przygotowawczych (...) stanowią informację o działalności organów publicznych /art. 61 Konstytucji RP/. prokuratura mieści się w pojęciu organu władzy publicznej w rozumieniu art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępnie do informacji publicznej /Dz.U. nr 112 poz. 1198 ze zm./.
Zobowiązanie organu tylko do dokonania czynności materialno-technicznej jaką jest doręczenie nie mieści się w kompetencjach Naczelnego Sądu Administracyjnego zakreślonych w art. 26 w zw. z art. 17 i art. 16 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./.
Osoba występująca do organów administracji publicznej z wnioskami lub skargami dotyczącymi potrzeby ochrony interesu publicznego a nie własnego - chronionego konkretnymi przepisami prawa materialnego, nie może uzyskać żadnej decyzji administracyjnej, której byłaby adresatem i nie przysługują jej też żadne środki odwoławcze w trybie instancyjnym od orzeczeń organu administracji, dotyczących sfery wykraczającej
Obowiązkiem Sądu jest badanie legitymacji skarżącego na każdym etapie postępowania. W wypadku utraty, w toku postępowania sądowego uprawnienia do popierania skargi Sąd musi uwzględnić tę okoliczność z urzędu.
Normatywne skutki ustawienia znaku drogowego sprawiają, że orzecznictwo sądowe w kwestii niedopuszczalności orzekania przez Naczelny Sąd Administracyjny o zgodności z prawem nieobowiązujących już uchwał należy uznać za przydatne także w odniesieniu do czynności faktycznej, która utraciła moc i nie wywołuje już skutków prawnych.
Nabywca części zabudowanej nieruchomości nie może skutecznie powoływać się na naruszenie swojego interesu prawnego ze względu na niezachowanie wymogów w zakresie odległości, jeśli obiekt nabył od inwestora, który uzyskał pozwolenie na budowę szeregu budynków na kilku działkach wydzielonych geodezyjnie. Obiektów realizowanych przez jednego inwestora nawet na kilku geodezyjnie wydzielonych działkach
Zgodnie z art. 160 par. 4 Kpa o odszkodowaniu przysługującym od organu orzeka organ administracji publicznej, który stwierdził nieważność decyzji z powodu naruszenia art. 156 par. 1. Jak wynika z powyższego rozstrzyganie w zakresie przyznania odszkodowania na podstawie art. 160 Kpa nie należy do kompetencji NSA, określonych w art. 16 i art. 17 ustawy z dnia 11 maja 1995r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym
Organem uprawnionym do orzekania o odszkodowaniu przysługującym od organu gminy który wydał uchwałę sprzeczną z prawem w stopniu skutkującym jej nieważność w przypadku, gdy nieważność tę stwierdził NSA jest organ nadzoru /wojewoda, a w zakresie spraw finansowych regionalna izba obrachunkowa/.
